Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 1722/13 - zarządzenie, uzasadnienie Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z 2015-08-14

Sygn. akt I C 1722/13

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2013 r. powódka D. B. wniosła przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W., dalej jako: (...) S.A., pozew o zapłatę kwoty 5.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, powiększonych o opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 10 grudnia 2011 r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której samochód powódki marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został uszkodzony przez sprawcę ubezpieczonego od odpowiedzialności cywilnej w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Strona powodowa wyjaśniła, iż w związku z zaistniałym zdarzeniem (...) S.A. wypłaciło jej odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe, odmawiając jednocześnie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Podała, iż w związku z uszkodzeniem pojazdu M. była zmuszona korzystać z pojazdu zastępczego, który był jej niezbędny w celach zawodowych, tj. dojazdu do pracy oraz w celach prywatnych. Zaznaczyła, iż nie posiadała w okresie najmu innego samochodu. Wskazała, iż łączny koszt najmu pojazdu zastępczego wyniósł 16.974 zł brutto, co stanowi iloczyn 69 dni najmu oraz stawki dobowej w kwocie 200 zł netto. Zdaniem powódki stawka najmu była niewygórowana zaś długi okres korzystania z pojazdu zastępczego stanowił rezultat opieszałości pozwanego w zakresie likwidacji szkody. Końcowo wyjaśniła, iż w niniejszym postępowaniu dochodzi części roszczenia o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego w okresie 11 grudnia 2011 r. do dnia 17 lutego 2012 r., tj. do dnia uzyskania odszkodowania. Uzasadniając swe żądanie w zakresie odsetek powódka powołała się na przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 392 ze zm.). Wskazała przy tym, że (...) S.A. decyzją z dnia 5 kwietnia 2012 r. odmówiło wypłaty kwoty należnej z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, zatem w ocenie powódki, od dnia 6 kwietnia 2012 r. pozostawało ono w zwłoce z zapłatą odszkodowania w tej części.

W odpowiedzi na pozew ( k.32-39) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwany uznał swoją odpowiedzialność gwarancyjną za skutki wskazanego w pozwie zdarzenia komunikacyjnego. Podał, że w wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznał i wypłacił powódce odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu w łącznej kwocie 11.500 zł. Odnosząc się do żądania powódki podważył skuteczność zawartej przez poszkodowaną umowy najmu pojazdu zastępczego, wskazując, iż została ona zawarta z inną osobą, niż ta, która w dowodzie rejestracyjnym pojazdu widnieje jako jego właściciel. Jednocześnie zakwestionował zasadność najmu pojazdu zastępczego przez powódkę oraz prawidłowość jego udokumentowania. Zarzucił, iż nie wykazano niezbędności najmu, uzasadnionego okresu najmu, ani też nie przedstawiono dokumentu potwierdzającego, iż faktycznie powódka poniosła z tego tytułu koszty we wskazanej w pozwie wysokości. Stwierdził, iż poszkodowana w żaden sposób nie wykazała, że korzystanie z pojazdu zastępczego było dla niej konieczne, ani też nie dowiodła, że w spornym okresie nie mogła korzystać z innego pojazdu. Zdaniem pozwanego we wskazanym w pozwie okresie powódka bezzasadnie korzystała z pojazdu zastępczego, bowiem już w dniu 4 stycznia 2015 r. została poinformowana o zakwalifikowaniu jej szkody jako tzw. szkody całkowitej oraz o wysokości przyznanej kwoty odszkodowania. Strona pozwana podniosła nadto, że przyjęta przez powódkę stawka najmu pojazdu zastępczego odbiegała od cen stosowanych na rynku lokalnym, w związku z czym najem przy zastosowaniu przedmiotowej stawki nie można uznać za normalne następstwo szkody w rozumieniu art. 361 k.c., tym bardziej, że poszkodowana obowiązana była zmierzać do minimalizowania wysokości szkody. Powołując się na niezasadność roszczenia głównego pozwany zakwestionował również żądanie pozwu w zakresie odsetek.

W piśmie procesowym z dnia 14 listopada 2013 r. (k.75-76) powódka wskazała, iż kwestia tego, czy wynajmujący pojazd zastępczy G. G. (1) był właścicielem wynajętego pojazdu nie miała wpływu na skuteczność zawartej umowy najmu, albowiem nie stanowiła elementu treści przedmiotowej czynności prawnej. Zaprzeczyła jednocześnie twierdzeniom pozwanego, iż w dniu 4 stycznia 2012 r. powzięła informację o kwocie należnego odszkodowania. Powódka podała, iż o uznaniu jej szkody za szkodę całkowitą została poinformowana pismem z dnia 10 stycznia 2012 r., natomiast rozmiar szkody została przez pozwanego ustalony dopiero w kalkulacji naprawy z dnia 24 stycznia 2012 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 grudnia 2011 r. w wyniku kolizji drogowej uszkodzeniu uległ należący do D. B. samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca kolizji w dacie zdarzenia posiadał zawartą z (...) S.A. umowę odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Niesporne, a nadto dowód:

- notatka informacyjna kolizji drogowej k. 51.

D. B. zatrudniona była na stanowisku samodzielnego specjalisty ds. załogowych w miejscowości położonej w odległości ok. 20 km od jej miejsca zamieszkania. W związku z uszkodzeniem należącego do niej pojazdu w okresie od 11 grudnia 2011 r. do dnia 17 lutego 2012 r. korzystała z pojazdu zastępczego marki C. (...) o nr rej. (...), wynajętego w przedsiębiorstwie (...) G. G. (2) z siedzibą w S.. Strony ustaliły dobową stawkę najmu samochodu na kwotę 200 zł netto. Przedmiotowy pojazd służył poszkodowanej celem dojazdów do pracy oraz zaspokajania potrzeb prywatnych związanych z codziennym funkcjonowaniem, m.in. robienia zakupów, jeżdżenia na zajęcia sportowe. W okresie najmu pojazdu zastępczego D. B. posiadała pojazd zabytkowy marki M. (rok produkcji 1973), który był niesprawny technicznie. W spornym okresie nie posiadała innych pojazdów, z których mogłaby korzystać w zastępstwie pojazdu uszkodzonego. Wynajmujący obciążył D. B. kosztem najmu pojazdu zastępczego w kwocie 16.974,00 zł brutto.

Dowód:

- faktura VAT, k. 9;

- umowa najmu pojazdu z dnia 11.12.2011 r., k. 11;

- umowa sprzedaży pojazdu k. 143;

- zeznania powódki, k. 146-147;

- zeznania świadka R. R. k. 145;

- zeznania świadka G. G. (1) k. 152-153.

Poszkodowana dokonała zgłoszenia szkody komunikacyjnej w (...) S.A., które w toku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego przyznało jej odszkodowanie z tytułu uszkodzenia pojazdu w kwocie 11.500 zł. Kwota 11.000 zł została wypłacona D. B. w dniu 14 lutego 2012 r. W korespondencji mailowej z dnia 4 stycznia 2012 r. poszkodowana wskazała likwidatorowi szkody, że zmuszona była wypożyczyć samochód zastępczy, w związku z czym domaga się zwrotu kosztów z tego tytułu. W dniu 23 lutego 2012 r. przekazała ubezpieczycielowi kopię faktury za wypożyczenie pojazdu (...) C.. Pismem z dnia 9 marca 2012 r. (...) S.A poinformowało poszkodowaną, iż nie znalazło podstaw do przyznania jej zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- pismo z dnia 04.01.2012 r. k. 10;

- pismo z dnia 27.03.2012 r. k. 7;

- korespondencja mailowa w aktach szkody (...);

- pismo z dnia 09.03.2012 r. k. 49-50;

- potwierdzenie przelewu k.78.

D. B. nie zgodziła się z decyzją towarzystwa ubezpieczeń w części dotyczącej odmowy zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, wskazując, że samochód był jej niezbędny przede wszystkim w celu dojazdu do miejsca pracy. W toku dalszej korespondencji stron pozwany podtrzymał swoje stanowisko w zakresie odmowy wypłaty odszkodowania w tej części, wskazując, iż zasadność żądania zwrotu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego nie została przez poszkodowaną należycie wykazana ani udokumentowana..

Dowód:

- pismo z dnia 15.03.2012 r. k. 68;

- korespondencja stron w aktach szkody (...);

- pismo z dnia 05.04.2012 r. k. 8.

Pismem z dnia 21 czerwca 2012 r. D. B. wezwała pozwane towarzystwo ubezpieczeń do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 16.974 zł odszkodowania z tytułu kosztów wynajęcia pojazdu zastępczego w następstwie zdarzenia z dnia 10 grudnia 2011 r. W odpowiedzi towarzystwo ubezpieczeń ponownie odmówiło wypłaty odszkodowania w żądanej części.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 21.06.2012 r. wraz z potwierdzeniem odbioru k.12-14;

- pismo z dnia 19.07.2012 r. k. 15.

Pojazd wynajęty przez poszkodowaną był samochodem tej samej klasy, co należący do niej samochód uszkodzony w kolizji z dnia 10 grudnia 2011r., tj. należał do klasy samochodów terenowych (...). Średnia stawka najmu przedmiotowego pojazdu wynosiła 415,35 zł netto za jedną dobę.

Średnia dzienna stawka wynajmu pojazdu zastępczego o parametrach zbliżonych do uszkodzonego pojazdu D. B., bez limitu kilometrów i przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia OC/AC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach, wynosiła w okresie wystąpienia szkody 415,35 zł netto.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną wynosił 66 dni kalendarzowych od dnia 11 grudnia 2011 r. do dnia 14 lutego 2012 r.

Wypłacone odszkodowanie w wysokości 11.000 zł brutto nie pozwalało powódce na nabycie pojazdu zbliżonego parametrami do pojazdu uszkodzonego, którego wartość w stanie przed kolizją wynosiła 26.700 zł brutto.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z dnia 26.03.2015 r., k.160-167;

- ustane wyjaśnienia biegłego sądowego z dnia 16.06.2015 r. k. 181-182.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Żądanie pozwu oparto na podstawie przepisu art. 436§2 k.c. w związku z art. 822 k.c. i art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia(§1). Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (§4). Stosownie natomiast do treści art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) z ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Natomiast podstawę prawną ciążącego na sprawcy kolizji obowiązku naprawienia szkody stanowił art. 436 §2 k.c., zgodnie z którym w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych.

W niniejszej sprawie strony nie wiodły sporu co do okoliczności kolizji z 10 grudnia 2011 r., w tym osoby sprawcy zdarzenia, który ponosił odpowiedzialność za powstałą szkodę na podstawie art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c., czyli na zasadzie winy. Pozwany nie zaprzeczał co do zasady swojej odpowiedzialności gwarancyjnej wobec powódki. Poza sporem stron znajdowała się nadto okoliczność, że na rzecz powódki wypłacił kwotę 11.500 zł tytułem odszkodowania za szkodę w pojeździe. Pozwany zanegował natomiast zasadność roszczenia powódki o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, kwestionując zarówno niezbędność samego najmu jak również wysokość zgłoszonego w związku z tym roszczenia. Pozwany kwestionował w szczególności przyjętą przez powódkę stawkę najmu, uznając ją za wygórowaną oraz czas uzasadnionego korzystania z pojazdu zastępczego, pozostający w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem z grudnia 2011 r.

Ustalenia w zakresie stanu faktycznego sprawy Sąd poczynił w oparciu o ujawnione w sprawie dowody z dokumentów, których autentyczności i mocy dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron oraz - w zakresie wiadomości specjalnych - w oparciu o opinię biegłego sądowego R. S.. Postawę ustaleń faktycznych Sądu stanowiły nadto zeznania przesłuchanych w sprawie świadków oraz powódki. Dowody z zeznań, ze względu na ich wzajemną komplementarność, a także spójność z dokumentarnym materiałem dowodowym, Sąd uznał za wiarygodne. W tym miejscu należy podkreślić, iż zeznania świadka G. G. (1) nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Jego zeznania posłużyły jedynie do częściowej weryfikacji zeznań powódki, przy czym zastrzec należy, że z uwagi na charakter jego pracy i wielość tego typu zdarzeń, w pełni logicznym jest, że świadek ten nie pamiętał dokładnie okoliczności wynajmu poszkodowanej pojazdu zastępczego.

Zgłoszone w pozwie żądanie podlegało ocenie z punktu widzenia art. 361 § 1 k.c. normującego ogólne reguły zakresu odszkodowania. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 września 2004 r., IV CK 672/03, Lex 146324, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, uchwała z dnia 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego należy przy tym dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. uzasadnienia wyroku z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.; wyrok z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.). W kontekście powyższego podkreśla się, że utrata możliwości korzystania z rzeczy wskutek jej zniszczenia stanowi szkodę majątkową i to nie tylko w przypadku, gdy dotyczy pojazdu wykorzystywanego uprzednio w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Normalnym następstwem w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. jest bardzo często niemożność korzystania z samochodu przez poszkodowanego. Podkreśla się, ze odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje przy tym celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej (uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego, z dnia 17 listopada 2011 r. sygn. akt III CZP 5/11).

Postulat pełnego odszkodowania przemawia zatem za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe używanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia, z tym że tylko za okres między dniem zniszczenia, a dniem w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż za czas do zapłaty odszkodowania. Termin wydatków koniecznych oznacza przy tym wydatek niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Poszkodowany mógłby zatem żądać tylko zwrotu wydatków poniesionych za korzystanie z pojazdu zastępczego. Za szkodę można uznać tylko koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody

Rozważając zasadność zgłoszonego w sprawie żądania Sąd uznał, że twierdzenia powódki, co do czasu niezbędnego korzystania z pojazdu zastępczego zasługują na aprobatę. Trudno w okolicznościach niniejszej sprawy przyjąć, iż koszty te nie były celowe i uzasadnione z uwagi na charakter oraz miejsce wykonywania pracy przez powódkę. Zdarzenie, które wywołało szkodę w majątku powódki miało zaś charakter nagły i nie sposób było z góry go przewidzieć. Jak wynika z zeznań powódki, korzystanie z samochodu stanowiło dla niej element niezbędny do zapewnienia sobie sprawnej realizacji obowiązków zawodowych, bowiem posiadała nienormowany czas pracy, a miejsce zatrudnienia było oddalone od jej miejsca zamieszkania o ponad 20 km. Podkreślenia przy tym wymagało, że powódka w okresie korzystania z pojazdu zastępczego nie posiadała innego samochodu, z którego mogłaby korzystać w takim samym zakresie, w jakim korzystałaby z należącego do niej uszkodzonego pojazdu.

Sąd oceniając w tym zakresie zeznania powódki uznał je za w pełni wiarygodne. Jej stanowisko było przede wszystkim konsekwentne, bowiem już na etapie postępowania likwidacyjnego powoływała się na konieczność korzystania z pojazdu zastępczego, wskazując pozwanemu na zamieszkiwanie w znacznej odległości od miejsca pracy. Sąd miał również na względzie, iż w swoich zeznaniach powódka zachowała daleko zaawansowany krytycyzm, dystans, nie wykazywała jakichkolwiek tendencji do rozbudowywania okoliczności dla niej korzystnych, uniknęła eksponowania takich okoliczności, które wykraczałyby poza normalne następstwa zaistniałej kolizji drogowej. Stąd brak było podstaw do przypisania jej chęci bezpodstawnego spotęgowania zakresu odniesionego uszczerbku majątkowego.

Zdaniem Sądu powódka wykazała tym samym zasadność korzystania przez nią z pojazdu zastępczego. W rezultacie, w świetle wyżej poczynionych rozważań, koszt wynajęcia takiego pojazdu należało uznać za wydatek mieszczący się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego ze zdarzeniem z 10 grudnia 2011 r.

Sąd miał przy tym na uwadze zarzut strony pozwanej odnoszący się do braku skuteczności zawartej przez poszkodowaną umowy najmu z dnia 11 grudnia 2011 r. z uwagi na fakt, że została ona zawarta z osobą niebędącą właścicielem wynajętego pojazdu. Twierdzenia pozwanego w tym zakresie okazały się bezzasadne, bowiem złożona na rozprawie w dniu 25 wrzenia 2014 r. umowa sprzedaży pomiędzy jego poprzednim właścicielem a przedsiębiorstwem (...) G. G. (1) rozwiała wszelkie wątpliwości w kwestii tytułu prawnego wynajmującego w dniu zawarcia umowy najmu. Z umowy sprzedaży jednoznacznie bowiem wynikało, iż w dniu 21 września 2011 r., a zatem przed zawarciem umowy najmu z powódką, przedsiębiorstwo nabyło własność przedmiotowego pojazdu.

W dalszej kolejności należało odnieść się do zarzutu strony pozwanej, iż powódka nie wykazała, że faktycznie poniosła koszty najmu pojazdu zastępczego. Wbrew twierdzeniom pozwanego, zgromadzony materiał rozpatrywany w kontekście całokształtu okoliczności niniejszej sprawy potwierdza stanowisko powódki co do uiszczenia przez nią należności z tego tytułu. Przedłożona faktura VAT określa termin zapłaty należności na dzień 29 lutego 2012 r. Trudno przyjąć, aby przez tak długi okres podmiot zajmujący się zawodowo wynajmem pojazdów nie odnotował braku zapłaty istotnej kwoty jaką ponad 16.000 zł. Takiej okoliczności nie wskazał też przesłuchany w sprawie właściciel wypożyczalni. Jednocześnie należy podnieść, iż powódka przedkładając fakturę za najem pojazdu zastępczego udowodniła, że w jej majątku powstał uszczerbek, bowiem została w niej zobowiązana do zapłaty kosztów najmu pojazdu. Z zatem już w chwili wystawienia przedmiotowej faktury jej majątek doznał uszczerbku w postaci długu.

Spór między stronami dotyczył także wysokości dziennej stawki najmu oraz uzasadnionego czasu korzystania przez powódkę z pojazdu zastępczego. Ustalenie powyższych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych, stąd w sprawie dopuszczono dowód z pisemnej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej.

W ocenie Sądu opinia została sporządzona przez osobę dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym. Biegły oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a wykonana opinia była sformułowana w sposób jasny i precyzyjny. Konkluzje opinii były kategoryczne, przy czym zostały logicznie uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania.

Biegły R. S. na rozprawie w dniu 16 czerwca 2015 r. złożył ustne wyjaśnienia, w toku których odniósł się do zarzutów stawianych przez stronę pozwaną. W sposób szczegółowy tłumaczył założenia i wnioski sformułowane w opinii. Wskazał, iż poszkodowana nie posiadała doświadczenia pozwalającego na negocjowanie stawki najmu. Odnośnie przyjętego przez biegłego uzasadnionego czasu najmu wyjaśnił, iż w związku z tym, że samochód poszkodowanej nie był sprawny technicznie i nie mógł być dopuszczony do ruchu po kolizji z grudnia 2011 roku, to uzasadniony czas najmu samochodu zastępczego obejmował okres od dnia wystąpienia szkody do dnia wypłaty odszkodowania. Ponadto podkreślił, iż jak dopiero po uzyskaniu kwoty równej wartości pojazdu przed szkodą mogła nabyć pojazd o zbliżonych parametrach

Wyjaśnienia te sąd uznał za logiczne i wyczerpujące. Żadna ze stron nie zgłosiła przy tym zastrzeżeń do twierdzeń przedstawionych przez biegłego. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinię biegłego za w pełni przekonującą, a wnioski w niej zawarte uczynił podstawą istotnych w sprawie ustaleń faktycznych. Ze sporządzonej przez biegłego R. S. opinii wynikało jednoznacznie, że uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną wynosił 66 dni kalendarzowych od dnia 11 grudnia 2011 r. do dnia 14 lutego 2012 r., zaś pojazd wynajęty przez poszkodowaną był samochodem tej samej klasy, co należący do niej samochód uszkodzony w kolizji z dnia 10 grudnia 2011r., tj. należał do klasy samochodów terenowych (...). Średnia stawka najmu przedmiotowego pojazdu wynosiła 415,35 zł netto za jedną dobę. Jednocześnie wypłacone odszkodowanie w wysokości 11.000 zł brutto nie pozwalało powódce na nabycie pojazdu zbliżonego parametrami do pojazdu uszkodzonego, którego wartość w stanie przed kolizją wynosiła 26.700 zł brutto.

W kontekście powyższych rozważań, wobec faktu, iż przyjęta przez poszkodowaną stawka najmu w kwocie 200 zł netto (246 zł brutto) była niższa od średnich lokalnych stawek dla tego typu pojazdów, nie sposób było podzielić zarzutu pozwanego, że swoim zachowaniem naruszyła obowiązek minimalizowania rozmiaru szkody, czy też, że roszczenie powódki wykraczało ponad rozsądną miarę wyznaczoną przez okoliczności zdarzenia.

Reasumując Sąd uznał za wykazane w sprawie, że w wyniku kolizji z dnia 10 grudnia 2011r. powódka poniosła wydatek w kwocie 16.236 zł (66 dni x 246 zł brutto) w celu zapewnienia sobie możliwości korzystania w zakresie odpowiadającym temu sprzed wypadku z pojazdu samochodowego, a tym samym poniósł szkodę w wymienionej wysokości, do pokrycia której zobowiązany był pozwany ubezpieczyciel. Z uwagi na fakt, iż żądana zgłoszone przez powódkę roszczenie nie przewyższało przedmiotowej kwoty, powództwo podlegało uwzględnieniu w całości, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Orzekając w przedmiocie odsetek sąd przyjął za podstawę art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Sąd orzekając w zakresie odsetek miał na względzie, iż powódka przekazała likwidatorowi szkody kopię faktury za wypożyczenie auta zastępczego w dniu 23 lutego 2012 r. Termin 30 dni na wypłatę odszkodowania należało więc liczyć od tej daty. Ponieważ jednak wnosiła o zasądzenie odsetek od dnia 6 kwietnia 2012 r. Sąd orzekając w granicach żądania zasądził na jej rzecz odsetki od tej daty.

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania wydano na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zauważyć należało, iż w rozpoznawanej sprawie powód okazał się stroną wygrywającą sprawę w całości, co dawało podstawę dla obciążenia pozwanego całością poniesionych przez stronę powodową kosztów postępowania. Na poniesione przez powoda koszty składała się kwota 255 zł uiszczona tytułem opłaty od pozwu, kwota 240,37 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego, wynagrodzenie adwokata w kwocie 1.200 zł, określonej na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U z 2013 r., poz. 461 ze zm.) oraz kwota 17 zł uiszczona tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa procesowego.

W punkcie III Sąd działając na podstawie art. 80 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2002 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) nakazał zwrócić od Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz powódki kwotę 659,63 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki uiszczonej na poczet kosztów opinii biegłego. Strony wpłaciły bowiem zaliczki w kwocie po 900 zł, z czego wykorzystano jedynie kwotę 1.140,37 zł.

SSR Julia Ratajska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować (...),

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć p. (...)

3.  akta przedłożyć z apelacją, zażaleniem, wpływem innych pism lub za 21 dni.

Szczecin, dnia 14 sierpnia 2015 r., Sędzia Julia Ratajska

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Małgorzata Burlingis
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie
Data wytworzenia informacji: