Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w III Wydziale Cywilnym w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Szymon Stępień

Protokolant: sekr.sąd. Adrianna Szczodrowska

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa U. 3 (...) w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt III C 1486/18

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 lipca 2019 roku

wydanego w postępowaniu uproszczonym

Pozwem z dnia 14 marca 2018 roku powód U. 3 (...) w W. zażądał zasądzenia od pozwanego M. S. na swoją rzecz kwoty 110,84 złotych z odsetkami ustawowymi od tej kwoty oraz od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

W uzasadnieniu podał, że pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, której nie wykonał co do kwoty 108,07 złotych. Podniósł, że na żądanie dochodzone pozwem składa się ta kwota oraz skapitalizowane odsetki za opóźnienie w wysokości 2,77 złotych. Wskazał, że nabył tę wierzytelność w wyniku cesji. Podał, że w toku świadczenia usług pozwany nie zapłacił na rzecz wierzyciela kwoty dochodzonej pozwem.

Podczas rozprawy dnia 16 lipca 2019 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zaprzeczył istnieniu wierzytelności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Umową z dnia 7 grudnia 2017 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. dokonał przelewu na powoda U. 3 (...) w W. bliżej niezidentyfikowanych wierzytelności.

Dowód:

-

umowa, k. 9;

Pismem z 25 stycznia 2018 roku powód zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności, które miały przysługiwać (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. w łącznej kwocie 108,07 złotych tytułem należności głównej oraz 1,78 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek. Należności te miały być stwierdzone fakturami VAT nr (...), których wymagalność miała przypadać odpowiednio na: 31 marca 2014 roku, 2 maja 2014 roku i 2 czerwca 2014 roku.

Dowód:

-

pismo z 25 stycznia 2018 roku, k. 6;

Dnia 14 marca 2018 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...), w którym stwierdził zobowiązanie pozwanego w wysokości 110,84 złotych, w tym 108,07 złotych tytułem kapitału i 2,77 złotych tytułem odsetek.

Dowód:

-

wyciąg, k. 5;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Powództwo zostało oparte na dyspozycji wynikającej z art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził spełnienia przez pozwanego zobowiązania wynikającego z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W takiej sytuacji winien był wykazać, że doszło do zawarcia takiej umowy oraz wysokości należności pozwanego, które mają z niej wynikać.

W ocenie sądu powód okoliczności tych nie wykazał.

Z przedstawionego przez powoda materiału dowodowego nie wynika, by pozwany zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. jakąkolwiek umowę. Co prawda z pisma z 25 stycznia 2018 roku wynikało, że taka umowa miała istnieć, powód nie przedstawił na to żadnego dowodu. Co więcej, brak dowodu zawarcia umowy nie pozwala również na określenie zakresu ewentualnych zobowiązań obu stron.

Na okoliczność istnienia wierzytelności powód przedstawił wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, który wskazuje na istnienie takiej wierzytelności. Zgodnie z art. 194 ust. 1 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 157, ze zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Stosownie jednak do zapisu ust. 2 tego artykułu moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym.

W takim stanie rzeczy należało przyjąć, że wyciągi z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie korzystają w postępowaniu cywilnym z waloru dokumentów urzędowych, mogą być uznane wyłącznie za dokument prywatny. Dokument tego rodzaju może zaś stanowić co najwyżej dowód na tę okoliczność, że osoba, której podpis na dokumencie widnieje złożyła oświadczenie o treści w dokumencie przedstawionej (art. 245 k.p.c.). Przedłożony przez powoda wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie stanowi zaś w takiej sytuacji wystarczającego dowodu na potwierdzenie istnienia wierzytelności, jej wysokości i wymagalności.

W świetle powyższych okoliczności przyjąć należało, że powód nie wykazał istnienia wierzytelności. Na marginesie zauważyć należało, że nie wykazał również, by wierzytelność ta miała zostać na niego przeniesiona. Zgodnie z treścią art. 509 § 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z treści umowy z 7 grudnia 2017 roku wynika, że powód zawarł z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę przelewu wierzytelności, lecz umowa ta nie precyzowała tych wierzytelności. Na tę okoliczność powód przedstawił „Wyciąg z elektronicznego załącznika do Umowy Przelewu Wierzytelności z dnia 2017-12-07”, jednak nie przedstawił żadnych dowodów pozwalających na weryfikację poprawności danych zawartych w tym wyciągu.

Mimo wykazania przez powoda istnienia swojego roszczenia, jego żądanie nie mogło zostać uwzględnione. Zgodnie z treścią art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zgodnie zaś z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Zobowiązanie z tytułu zapłaty opłat związanych ze świadczeniem usług telekomunikacyjnych stanowi zarówno świadczenie okresowe, jak i związane jest z prowadzoną przez operatora telekomunikacyjnego działalnością gospodarczą. Z treści samego pozwu i pisma z 25 stycznia 2018 roku wynikało, że termin wymagalności zgłoszonych roszczeń przypadał między 31 marca 2014 roku a 2 czerwca 2014 roku. Tymczasem pozew w niniejszej sprawie został złożony 3 kwietnia 2018 roku, a zatem po upływie terminu przedawnienia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd winien powództwo oddalić, o czym orzekł jak w sentencji.