Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: Kamila Starosta

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2017r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G.

przeciwko Z. C. (1)

o zapłatę

I.oddala powództwo.

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł ( dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 3028/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 17 marca 2015r. powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wniósł o zasądzenie od pozwanego Z. C. (1) kwoty 33.778,24 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 32.361,39 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w jego księgach rachunkowych na dzień 04 marca 2015r. widnieje zadłużenie pozwanego w kwocie 33.778,24 w tym: 15.322,66 zł z tytułu kapitału, 16.863,73 zł z tytułu odsetek oraz 1.591,85 zł z tytułu kosztów, przysługujące powodowi z tytułu umowy o kartę kredytową, zawartej w dniu 15 marca 2001r., które jest wymagalne( k.3-3v).

W dniu 25 marca 2015r. został wydany w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu( k.12).

Pozwany w sprzeciwie z dnia 13 kwietnia 2015r. ( k.16) zaskarżył go w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie kosztów procesu na jego rzecz według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu zakwestionował zawarcie przez niego przywołanej umowy, tym samym istnienie jakichkolwiek zobowiązań z niej wynikających i zakwestionował prawdziwość zapisów w księgach rachunkowych powodowego Funduszu. Z ostrożności procesowej podniesiono także zarzut przedawnienia roszczenia w całości z uwagi na treść art. 6 ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, zgodnie z którym roszczenia z tytułu umów o elektroniczne instrumenty płatnicze przedawniają się z upływem lat dwóch.

Tym samym wydany w sprawie nakaz zapłaty w związku ze skutecznym sprzeciwem pozwanego utracił swoja moc na podstawie art.505 § 1 k.p.c.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 19 czerwca 2015r. ( k.27 -29v) powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, składając określone dowody z dokumentów m.in. wierzytelną kopię przedmiotowej umowy. Nadto powołał się na art. 123 § 1k.c. i przerwę biegu przedawnienia w związku z czynnościami podjętymi przez bank w okresie od 18 sierpnia 2011r. do 20 czerwca 2013r.

Pozwany w odniesieniu się do treści niniejszego pisma w piśmie z dnia 12 sierpnia 2015r. ( k.70-71) podniósł, iż bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś po wyczerpaniu limitu kredytu ustalonego w umowie. Pozwany zaś z karty kredytowej nie korzysta od 2007r., a zatem przedawnienie nastąpiło w 2009r., czyli 2 lata przed wydaniem bankowego tytułu egzekucyjnego. Zgłosił jednocześnie dowód o przesłanie przez pierwotnego wierzyciela wykazu z ostatnich 5 operacji na rachunku karty kredytowej. Zakwestionował wysokość roszczenia oraz skuteczność cesji wierzytelności bo w dacie umowy t.j. 15 marca 2001r. obowiązywał art. 92 c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, który stanowił, iż przelew wierzytelności banku na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego wymaga pisemnej zgody dłużnika oraz jego oświadczenia o poddaniu się egzekucji na rzecz funduszu.

W piśmie z dnia 06 października 2015r. ( k.125-128) powód wskazał, iż ostatnia wpłata pozwanego miała miejsce w dniu 20 stycznia 2010r. i doszło do przerwania biegu przedawnienia w związku z działaniami pierwotnego wierzyciela. Natomiast pozwany był zawiadamiany o cesji wierzytelności.

Na rozprawie w dniu 27 czerwca 2017r. ( k.253-254) pozwany podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, a jego pełnomocnik oświadczył, iż do tej pory strona powodowa nie przedłożyła najważniejszego dokumentu w postaci zestawienia ostatnich operacji na koncie karty kredytowej pozwanego i w związku z jego nie przedłożeniem za prawdziwą należy uznać wersję przedstawioną przez pozwanego, że z karty kredytowej nie korzysta od 2007r. Ponadto powołał się na treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016r. wydanej w sprawie o sygnaturze IIICZP 29/16, w której to uchwale Sąd Najwyższy stwierdził, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia, spowodowaną wszczęciem postępowanie egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 lutego 2001r. pozwany Z. C. (1) złożył wniosek o wydanie karty kredytowej C.. Taką umowę podpisał z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W.. Z treści § 1 tej umowy wynikało, iż bank wyda kartę uprawniającą go do dokonywania Transakcji w ramach Limitu Kredytu na warunkach określonych w umowie oraz Regulaminie, a umowa dotyczy Karty Kredytowej CitiBank o nr (...).

Na podstawie niniejszej umowy bank zobowiązał się niezwłocznie po podpisaniu Umowy przesłać Klientowi ( pozwanemu) Kartę oraz pismo określające wysokość Limitu Kredytu ustalonego zgodnie z wnioskiem. Pismo z taką informacją stanowi załącznik do Umowy. Klient niniejszym akceptuje wysokość ustalonego w ten sposób Limitu Kredytu. Zgodni z § 2 Umowę zawiera się na okres ważności Karty i automatycznie przedłuża na okres ważności kolejnych Kart, chyba, że Klient poinformuje Bank o zamiarze jej nieprzedłużania na co najmniej 30 dni przed upływem okresu ważności aktualnie posiadanej Karty.

Natomiast zgodnie z § 3 ust.2 Klient jest zobowiązany do spłaty co najmniej Minimalnej Kwoty do Zapłaty, w wysokości wskazanej w W.. Spłata powinna nastąpić nie najpóźniej niż w terminie wskazanym w W., który nie może być krótszy niż 24 dni od daty wystawienia przez Bank (...). Klient spłaca całość zadłużenia najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia Umowy. W przypadku przekroczenia Limitu Kredytu Klient niezwłocznie spłaca kwotę przekraczającą Limit Kredytu oraz uiszcza opłatę za to przekroczenie, w wysokości określonej w Tabeli Opłat i Prowizji. Jak stanowił § 6 Bank jest uprawniony do pobierania opłat i prowizji określonych w Tabeli Opłat i Prowizji ( załącznik 2 do Regulaminu) oraz odsetek określonych w Tabeli Oprocentowania( załącznik nr 3 do Regulaminu) obowiązujących w dniu zawarcia Umowy. Opłaty, prowizje i stopy procentowe mogą ulec zmianie zgodnie z § 7. Jak stanowił zaś § 14 ust.2 i 3 Umowy Bankowi przysługiwało prawo do wypowiedzenia Umowy, w każdym czasie z zachowaniem 30- dniowego terminu wypowiedzenia w określonych w Umowie warunkach ( pkt a- f). Wypowiedzenie jest dokonywane przez Bank w formie pisemnej.

Pozwany posiadał wówczas w tymże banku także kartę do konta osobistego.

W dniu 18 sierpnia 2011r. bank wystawił bankowy tytuł wykonawczy z zadłużeniem pozwanego na kwotę 17.601,40 zł.

Postanowieniem z dnia 07 września 2011r. bankowy tytuł egzekucyjny zaopatrzony został w sądową klauzulę wykonalności w sprawie IX Co 7430/11. Następnie w dniu 14 października 2011r. bank złożył wniosek o wszczęcie egzekucji na podstawie powyższego tytułu wykonawczego.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2013r. postępowanie egzekucyjne zostało umorzone przez Dyrektora Izby Celnej w S. z uwagi na brak majątku dłużnika.

Dowód:

- wierzytelna kopia umowy k.30,

-wierzytelna kopia wniosku k.31-32,

- wierzytelna kopia bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 18.06.2011r. k.33, k.102v,

- wierzytelna kopia postanowienia z 07.09.2011r. k.34,k.102,

- wierzytelna kopia wniosku z 14.10.2011r. k.35-36,

- kopia postanowienia z 26.06.2013r. k.37-38,k.100-100v z potwierdzeniem odbioru k.101-101v,k.232-233,

- kopia korespondencji między Bankiem (...) S.A. a Dyrektorem Izby Celnej w S. k.182-244,

- kopia zawiadomienia z 21.02.2014r. k.39,

- częściowo zeznania pozwanego Z. C. k.165-166.

W dniu 19 grudnia 2013r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z powodem B. (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w G. umowę sprzedaży wierzytelności. Zgodnie z jej § 3 ust.1 Na warunkach określonych w Umowie Zbywca sprzedaje na rzecz Nabywcy, a Nabywca kupuje Wierzytelności wraz z wszelkimi innymi prawami i Wierzytelnościami związanymi, w tym w szczególności roszczenia o zaległe odsetki, koszty i kary. Na Nabywcę przechodzą także wierzytelności Zbywcy w stosunku do Dłużników lub osób trzecich o naprawienie szkody wyrządzonej Zbywcy czynami niedozwolonymi popełnionymi w związku z powstaniem lub realizacją Wierzytelności. Zgodnie z ust.2 Przeniesienie Wierzytelności następuje w dniu wpływu Ceny, o której mowa w §4 ust.1, na Rachunek Zbywcy, o którym mowa w § 4 ust.1. Natomiast zgodnie z § 4 ust.1 Nabywca zapłaci Cenę w kwocie XXX w terminie do dnia 24 stycznia 2014r. przelewem na Rachunek (...) nr (...). Za datę zapłaty Strony uznają datę wpływu środków na Rachunek Zbywcy. Jako załącznik 1 do Umowy został wskazany – „Wykaz Wierzytelności, będących przedmiotem sprzedaży w wersji elektronicznej” i jako Załącznik 1a - „Wykaz Wierzytelności, będących przedmiotem sprzedaży w wersji papierowej”. W wykazie wierzytelności ( papierowym ) wierzytelność banku wobec pozwanego (poz.1109) określona została na kwotę 31.177,18 zł z tytułu umowy nr (...).

Pismem z dnia 21 lutego 2014r. skierowanym do pozwanego pierwotny wierzyciel-bank zawiadomienił o dokonanym przelewie wierzytelności na podstawie umowy z dnia 19 grudnia 2013r. na rzecz powoda oraz, iż przeniesienie wierzytelności stało się skuteczne z dniem 17 stycznia 2014r. Pismem z tej samej daty takie zawiadomienie skierował do pozwanego powód, informując jednocześnie o wysokości zadłużenia.

W dniu 04 marca 2015r. powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych, z którego treści wynikało, iż na tą datę widnieje zadłużenie pozwanego w kwocie 33.778,24 w tym: 15.322,66 zł z tytułu kapitału, 16.863,73 zł z tytułu odsetek oraz 1.591,85 zł z tytułu kosztów, przysługujące powodowi z tytułu umowy o kartę kredytową, zawartej w dniu 15 marca 2001r., które jest wymagalne.

W dniu 25 listopada 2015r. pozwany uzyskał informacje od pierwotnego wierzyciela – banku, iż „ ostatnia wpłata na rachunek karty kredytowej została dokonana w dniu 20 stycznia 2010r. w wysokości 29,79 zł.

Dowód:

- kopia zawiadomienia z 21.02.2014r. k.39,

-wierzytelna kopia umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 19.12.2013r. r. k.40-50,

- wierzytelna kopia załącznika nr 8do umowy k.51-52,

- wierzytelna kopia 2 stron załącznika nr 1a k.56-57,

- kopia pisma z 21.02.2014r. k.58-60,

- wyciąg z ksiąg rachunkowych z 04.03.2015r. k.4,

-kopia pisma z 25.11.2015r. k.162.

S ąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przelew jest umową, z mocy której wierzyciel – cedent przenosi na nabywcę – cesjonariusza wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. W wyniku cesji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę i utrata jej przez cedenta – zbywcę. Przelew powoduje więc, że cedent przestaje być wierzycielem, a staje się nim cesjonariusz. Dotychczasowy wierzyciel zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Cesjonariusz nabywa wierzytelność w takim zakresie i stanie, w jakim znajdowała się ona w chwili dokonania przelewu. Zmienia się tylko osoba wierzyciela, czyli osoby uprawnionej do żądania spełnienia świadczenia (Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania – część ogólna, Warszawa 2008, s. 367; W. Czachórski, A. Brzozowski, M. Safjan, E. Skowrońska-Bocian, Zobowiązania..., s. 358; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 587; L. Stecki (w:) Kodeks..., s. 504; K. Zagrobelny (w:) Kodeks..., s. 918). W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661).

W orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008r. I CSK 243/08 orzeczono, iż „ Jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych (Dz.U. Nr 169, poz. 1385) zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot, rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie”.

W uzasadnieniu niniejszego orzeczenia odniesiono się do podstawy prawnej zaistnienia takiego stosunku prawnego. Stwierdzono, iż strony w analizowanym stanie faktycznym łączyła „umowa o korzystanie z karty kredytowej” do której mają zastosowanie przepisy o elektronicznych środkach płatniczych. Wskazano, iż przepisami ustawy o elektronicznych środkach płatniczych objęte są różne umowy, na podstawie których wydawca (strona powodowa) zobowiązuje się do przeprowadzenia przewidzianych w art. 2 pkt 9 EŚrPł operacji na zlecenie posiadacza elektronicznego instrumentu płatniczego, natomiast posiadacz karty zobowiązuje się do zwrotu wydawcy poniesionych wydatków oraz do zapłaty należnego mu wynagrodzenia (opłat, prowizji). Do umowy łączącej strony, w zależności od jej zakwalifikowania, mają zastosowanie, oprócz przepisów ogólnych (art. 3-7 EŚrPł), również przepisy odnoszące się do poszczególnych rodzajów umów uregulowanych w ustawie. Strony - jak zostało ustalone - związane były umową o kartę płatniczą. Obowiązki stron takiej umowy określone zostały w odniesieniu do posiadacza karty w art. 16 ust. 1 i art. 27 EŚrPł, natomiast o obowiązkach wydawcy karty stanowią art. 19, 21 ust. 2 i art. 22-25 EśrPł. Niewywiązywanie się z nałożonych przez ustawę lub umowę obowiązków jest okolicznością stanowiącą punkt wyjścia przy ocenie odpowiedzialności stron takiej umowy za wyrządzoną szkodę. W świetle uregulowań przyjętych w ustawie o elektronicznych instrumentach płatniczych wydawca karty zobowiązany jest do zapłaty każdego rachunku wystawionego przez akceptanta, tj. sprzedawcę lub usługodawcę będącego uczestnikiem rozliczenia za pomocą karty płatniczej w związku z zakupem dokonanym przez posiadacza karty płatniczej. Do zapłaty za rachunki posiadacza karty dochodzi więc ze środków wydawcy karty, zależnie zaś od rodzaju karty płatniczej (debetowa, kredytowa lub typu charge) transfer środków posiadacza odbywa się natychmiast lub jest odroczony w czasie. Przyjmując - zgodnie z dokonanymi ustaleniami - że pozwany był posiadaczem karty kredytowej, posługiwanie się przez niego taką kartą następowało bez angażowania własnych środków. Zważywszy, że wydawcami kart płatniczych nie są wyłącznie banki, w piśmiennictwie nie kwalifikuje się zapłaty z własnych środków wydawcy jako udzielenia kredytu w rozumieniu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29.8.1997 r. - Prawo bankowe (t.j.: Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.), lecz jako odroczenie terminu płatności, a więc tzw. kredyt kupiecki, będący jedną z form kredytu w znaczeniu ekonomicznym. Strona powodowa jako bank - wydawca karty mogła udzielić kredytu pozwanemu jako posiadaczowi karty. Byłby to wtedy kredyt rewolwingowy (odnawialny) charakteryzujący się tym, że kredytobiorca może likwidować dotychczasowe zadłużenie, korzystając z kredytu określonego przez limit, bez konieczności podpisywania dodatkowych umów. Strona powodowa określiła limit kredytowy do kwoty 48.000 zł, natomiast pozwany zobowiązał się do wpłacania na rachunek związany z wydaną kartą kredytową co najmniej minimalnej kwoty zadłużenia w terminach określonych w wyciągach bankowych. Zadano pytanie czy wskutek zaprzestania uiszczania przez pozwanego minimalnych kwot po stronie powodowej powstało tylko roszczenie o ich zapłatę, czy też roszczenie o zapłatę całego powstałego zadłużenia. Albowiem odpowiedź na to pytanie, istotna z punktu widzenia wymagalności roszczenia, ma zasadnicze znaczenie dla oceny zasadności zarzutu przedawnienia. Podniesione przez Sąd Najwyższy powyższe okoliczności są istotne także w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy. Mamy bowiem do czynienia z zawartą umową o kartę kredytową między bankiem a pozwanym, który podniósł m.in. zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia. Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w podobnym stanie faktycznym co do przedmiotu umowy łączącej strony.

W ocenie Sądu ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowe wynika, iż między stronami doszło do zawarcia umowy o kartę kredytową ( ale nie wiadomo w jakiej dacie albowiem na kopii umowy brak adnotacji w tym zakresie). Pozwany nie zakwestionował zaś swojego podpisu widniejącego na tej umowie. Na podstawie niniejszej umowy bank zobowiązał się niezwłocznie po podpisaniu Umowy przesłać Klientowi ( pozwanemu) Kartę oraz pismo określające wysokość Limitu Kredytu ustalonego zgodnie z wnioskiem. Nie wiadomo także w jakiej kwocie niniejszy limit został mu faktycznie przyznany.

W tym miejscu należało wskazać, że materialnoprawny ciężar rozkładu ciężaru dowodu reguluje norma art.6 k.c. stanowiąca, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Stąd na stronie powodowej spoczywał w toku niniejszego postępowania ciężar wykazania, iż doszło do zawarcia przedmiotowej umowy i na jakich zasadach np. w zakresie wysokości limitu kredytowego, a następnie skutecznego wypowiedzenia niniejszej umowy oraz wysokości roszczenia, tak w zakresie kapitału jak i należnych odsetek umownych i innych opłat.

Na tle powyższych rozważań należało dodać, że dokument zatytułowany „Wyciąg z ksiąg rachunkowych na dzień 04.03.2015r.” stanowił jedynie dokument prywatny, który jako dokument prywatny nie korzystał z domniemań związanych z mocą dokumentu urzędowego. W ocenie sądu wyciąg z ksiąg funduszu ma moc jedynie dokumentu prywatnego, a przez to nie przesądza przejścia wierzytelności na rzecz strony powodowej. W tym miejscu wskazać należy jedynie krótko na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r. (P 1/10), stwierdzającego niekonstytucyjność art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych w części, w jakiej nadawał moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, a mianowicie jego niezgodność z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (OTK-A 2011/6/53, Dz.U.2011/152/900).

W tej sytuacji stwierdzić należy, iż nie jest możliwa pełna ocena stosunku prawnego nawiązanego przez strony z uwagi na nie przedłożenie wszystkich dokumentów pozwalających na jego ocenę w kontekście szeregu zarzutów pozwanego. Zgodnie bowiem z treścią niniejszej umowy warunki dysponowania kartą kredytową określał nadto Regulamin( którego Załącznikami nr 2 i 3 były Tabele Oprocentowania i Tabele Opłat i Prowizji), a pismo określające wysokość Limitu Kredytu stanowiło załącznik do umowy. Tymi wszystkimi dokumentami Sąd nie dysponował.

W takim stanie rzeczy trudnym było zweryfikowanie również zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez pozwanego. Zaznaczenia wymaga, iż Sąd nie dysponował zestawieniem ostatnich operacji na koncie kredytowym pozwanego. Istotnym jest również, iż przytoczone powyżej orzeczenie Sądu Najwyższego odnosiło się do umowy o kartę kredytowej, ale z określonym limitem kredytowym i minimalną kwotą zadłużenia. Tym samym niewyjaśnionym pozostaje ta okoliczność, od jakiej faktycznie daty należy liczyć bieg przedawnienia czy tą datą jest data ostatniej wpłaty czy też inna data faktycznego wypowiedzenia przedmiotowej umowy. W dniu 25 listopada 2015r. pozwany uzyskał informacje od pierwotnego wierzyciela – banku, iż „ ostatnia wpłata na rachunek karty kredytowej została dokonana w dniu 20 stycznia 2010r. w wysokości 29,79 zł. Jednakże zakwestionował tą okoliczność, podnosząc, iż faktycznie miała ona miejsce już w 2007r. Sąd nie mógł się oprzeć na jednostronnych zeznaniach pozwanego i nie dał im wiary w tej części, bo nie znalazły poparcia w innych dowodach zgromadzonych w sprawie. Przeciwnie pozwany we własnym zakresie uzyskał informacje od pierwotnego wierzyciela, przywołana powyżej. W tym miejscu zaznaczenia wymaga także, iż oznaczenie umowy ( a właściwie nr karty kredytowej) w wykazie wierzytelności – załącznik nr 1 a do umowy sprzedaży wierzytelności jest inne od oznaczenia widniejącego na umowie podpisanej przez pozwanego. Te ogólnikowe i niepełne ustalenia, przy jednoznacznym stanowisku pozwanego nie pozwalały na przyjęcie zasadności dochodzonego roszczenia.

Nadto został zgłoszony zarzut przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z odrębna regulacją w zakresie terminu przedawnienia – 2 lat zgodnie z art. 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych (EŚrPł).

Licząc termin przedawnienia roszczenia objętego niniejszym postępowaniem należało przy tym baczyć na zdarzenia, które mogły wywołać przerwę w biegu przedawnienia. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. Bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Niewątpliwie złożenie wniosku egzekucyjnego zmierza bezpośrednio do zaspokojenia roszczenia objętego tytułem wykonawczym, a więc przerywa bieg przedawnienia. Należało przy tym zważyć, że zgodnie z art. 124 § 2 k.c. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone . Zatem przerwa wywołana złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji trwa do momentu zakończenia postępowania egzekucyjnego. Zaznaczenia wymagam, iż prawo wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych stanowi przywilej banków, polegający na ułatwieniu dochodzenia wierzytelności wynikających z czynności bankowych. Takiego przywileju ustawodawca nie nadał - funduszom sekurytyzacyjnym, które są z reguły nabywcami wierzytelności banków, nabycie wierzytelności banku nie uprawnia ich zatem do wystawienia sekurytyzacyjnego tytułu egzekucyjnego, jak też nie mogą uzyskać klauzuli wykonalności na swoją rzecz, powołując się na nabycie wierzytelności objętej tytułem wykonawczym wydanym na rzecz banku. Brak również, z tych samych względów, podstaw do wydania kolejnego tytułu wykonawczego na rzecz innej osoby (art. 793 k.p.c.), a tym bardziej ponownego, zamiast utraconego (art. 794 k.p.c.), zwłaszcza że do utraty tytułu w ogóle nie doszło. W konsekwencji, fundusz sekurytyzacyjny, będący nabywcą wierzytelności banku, musi dochodzić tej wierzytelności przed sądem. Przepisy kodeksu cywilnego nie uzależniają ani ważności, ani skuteczności umowy przelewu wierzytelności od pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego nadanego zbywcy wierzytelności. Sytuacja, w której mogą w obrocie prawnym funkcjonować dwa tytuły wykonawcze dotyczące tej samej wierzytelności nie jest prawidłowa, jednak negatywnym skutkom takiego stanu rzeczy zapobiega żądanie - na podstawie art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. - pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego, któremu nadano klauzulę wykonalności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., V CK 152/05, niepubl.).

W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016r. wydanej w sprawie o sygnaturze III CZP 29/16, Sąd Najwyższy stwierdził, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia, spowodowaną wszczęciem postępowanie egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności. W uzasadnieniu zaś wskazał. iż wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 KPC i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem. Tym samym w okolicznościach niniejszej sprawy nawet przy przyjęciu, iż powód wykazał swoje racje procesowe skutecznym byłby podniesiony zarzut przedawnienia roszczenia, biorąc pod uwagę datę ostatniej wpłaty, która miała miejsce w dniu 20 stycznia 2010r. albowiem pozew został wniesiony dopiero w dniu 17 marca 2015r.

W tym stanie rzeczy Sąd nie mógł uwzględnić żądania pozwu, co skutkowało jego oddaleniem, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje uzasadnienie w przepisach art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozpoznawanej sprawie stroną wygrywającą jest pozwany. Uwzględniając powyższe Sąd w pkt II sentencji wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.417 zł t.j. kwotę 2.400 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, która stanowi wynagrodzenie adwokata (w wysokości określonej na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 491 ) oraz kwotę 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 3028/15

ZARZĄDZENIE

Dnia 25 lipca 2017r.

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełn. powoda

3.  przedłożyć akta z apelacją lub za 30 dni.

SSR Anita Wolska