Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 30 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Julia Ratajska

Protokolant:sekr. sąd. Marta Wietecka

po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2016 r. S.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko I. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej I. D. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 12.971,86 zł (dziewiętnaście tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt jeden złotych osiemdziesiąt sześć groszy) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 20 sierpnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku, a następnie z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  odstępuje od obciążania pozwanej kosztami postępowania.

SSR Julia Ratajska

Sygn. akt I C 100/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o orzeczenie nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, że pozwana I. D. powinna zapłacić na jego rzecz kwotę 15 400,62 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnienie powód wskazał, że wierzytelność dochodzona pozwem obejmuje niespłacone należności z tytułu umowy o kredyt gotówkowy nr (...), zawartej z pozwaną w dniu 4 marca 2014 r. Stwierdził, iż przedmiotowa umowa została wypowiedziana przez powoda w dniu 6 sierpnia 2015 r. z uwagi na brak wywiązania się pozwanej z zaciągniętego zobowiązania. Powód wyjaśnił, iż w dniu 19 sierpnia 2015 r. sporządził wyciąg z ksiąg banku stwierdzający powstałe w toku realizacji umowy kredytowej zadłużenie pozwanej w kwocie 15 400,62 zł.

Nakazem zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 22 września 2015 r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1729787/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 81).

Sprzeciw od powyższego orzeczenia złożyła pozwana (k. 84), wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniosła, że zobowiązanie z tytułu wskazanej w pozwie umowy kredytu nie jest zobowiązaniem wymagalnym, albowiem umowa kredytu nie została przez powoda skutecznie wypowiedziana. Pozwana stwierdziła, że oświadczenie w tym przedmiocie nigdy nie zostało jej doręczone. Zaznaczyła przy tym, iż strona powodowa nie wykazała zarówno faktu wypowiedzenia umowy jak i terminu, w którym wypowiedzenie miało nastąpić. Dodatkowo zakwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia. W tym względzie pozwana podniosła, że strona powodowa nie wyjaśniła sposobu rozliczenia dokonanych przez pozwaną, jak też nie wykazała wysokości oraz sposobu naliczenia odsetek.

Postanowieniem z dnia 6 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy Lublin –Zachód w Lublinie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

W piśmie procesowym z dnia 29 marca 2016 r. (k. 24-26) powód sprecyzował, iż na dochodzoną przez niego należność w łącznej kwocie 15 400,62 zł składają się następujące kwoty: 14 427,93 zł tytułem kapitału kredytu, 934,74 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonych od kwoty kapitału z okres od dnia 21.01.2015 r. do dnia 06.08.2015 r. (dnia rozwiązania umowy) oraz kwota 37,95 zł z tytułu odsetek ustawowych naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 07.08.2015 r. (następującego po rozwiązaniu umowy) do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku. Odnosząc się do zarzutów pozwanej wskazał, iż w dniu 26 czerwca 2015 r. pozwana osobiście odebrała korespondencję zawierającą wypowiedzenie umowy kredytu, w którym powód jednocześnie wezwał ją do dobrowolnej spłaty zadłużenia. Podniósł również, iż wystawiony wyciąg z ksiąg banku precyzyjnie określa kwoty i daty należności z tytułu zawartej z pozwaną umowy kredytu.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 25 kwietnia 2016 r. (k. 709-110) podtrzymała uprzednio zaprezentowane stanowisko procesowe, akcentując, iż strona powodowa nie przedstawiła rozliczeń dokonywanych przez nią wpłat na poczet spłaty zadłużenia. Wskazała również, że wystąpiła do powoda z propozycją polubownego zakończenia sporu, jednakże nie uzyskała odpowiedzi ze strony banku. Jednocześnie – w przypadku uwzględnienia powództwa – wniosła o odstąpienie od obciążania jej kosztami procesu z uwagi na trudną sytuację finansową, zdrowotną i osobistą.

Na rozprawie w dniu 12 maja 2016 r. strona powodowa zaznaczyła, iż udzieliła odmownej odpowiedzi na pismo pozwanej w przedmiocie zawarcia ugody bądź rozłożenia zadłużenia na raty. Potwierdziła zarazem spłatę zadłużenia w zakresie wynikającym z przedłożonych przez pozwaną potwierdzeniami wpłat poza wpłatą z dnia 24.07.2014 r., która wpłynęła na rachunek innego banku.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 marca 2014 r. (...) Bank spółka akcyjna z siedzibą w W. zawarł z I. D. umowę o kredyt w kwocie 15 645 zł. Kredyt oprocentowany był według zmiennej stopy procentowej wynoszącej w dniu zawarcia umowy 14,90 %. W dniu zawarcia umowy rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 17,94 %. Strony uzgodniły, iż całkowity koszt kredytu wyniesie 10 276,40 zł. Spłata zadłużenia miała nastąpić w 84 ratach miesięcznych, płatnych do 21 dnia każdego miesiąca.

W myśl §11 ust 1 i 2 lit. c umowy należności niespłacone w terminie stanowiły zadłużenie przeterminowane. W przypadku wystąpienia zadłużenia przeterminowanego bank był uprawniony do wypowiedzenia umowy, jeżeli klient nie zapłacił w terminie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności. Nadto kredytodawca miał wówczas prawo naliczać opłatę z tytułu zwrotu kosztów obsługi monitorowania terminowości spłaty zadłużenia zakończonej wysłaniem monitu pisemnego w kwocie 35 zł, naliczanej do chwili spłaty zadłużenia przeterminowanego w pierwszym, trzecim, piątym, siódmym i dziewiątym tygodniu istnienia zadłużenia (§11 ust. 3 w zw. z §1 ust. 3 lit. b umowy). Jednocześnie zgodnie z §12 ust.1 i 2 lit. d umowy bank z powodu niespłacenia przez klienta w wyznaczonym terminie dwóch kolejnych rat kredytu mógł rozwiązać umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Wypowiedzenie wymagało zachowania formy pisemnej. Z upływem okresu wypowiedzenia umowa kredytu ulegała rozwiązaniu. W przypadku wypowiedzenia umowy kredytobiorca zobowiązany był spłacić całe zadłużenie najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia. W razie braku spłaty całego zadłużenia w ww. terminie bankowi należały się odsetki ustawowe od łącznej kwoty zadłużenia pomniejszonego o odsetki umowne naliczone do dnia rozwiązania umowy, za okres do dnia całkowitej spłaty zadłużenia (§12 ust. 5 i 7 umowy).

W treści umowy I. D. wskazała swój adres korespondencyjny jako ul. (...) w P..

Niesporne, nadto dowód:

- umowa k.53-60 ,

- oświadczenie k. 63 .

I. D. w okresie od marca do listopada 2014 r. dokonywała regularnych wpłat na poczet zadłużenia wynikającego z umowy o kredyt. W dniu 10 marca 2014 r. dokonała wpłaty 900 zł. Kolejnych pięć wpłat po 300 zł każda dokonała w dniach: 5 czerwca, 24 lipca, 18 sierpnia, 15 września i 24 października 2014 r. Ostatnia wpłata dokonana została przez nią w dniu 25 listopada 2014 r. w kwocie 310 zł.

Pismem z dnia 22 czerwca 2015 r. (...) Bank S.A. w W., powołując się na brak spłaty wymagalnych rat kredytu przez co najmniej dwa okresy płatności, wypowiedział I. D. umowę kredytu z dnia 4 marca 2014 r. z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. Poinformował jednocześnie, że wraz z upływem okresu wypowiedzenia kredytobiorca obowiązany będzie do spłaty kwoty kredytu wynoszącej w dniu sporządzania pisma 15 192,41 zł. W treści przedmiotowego pisma bank wezwał również I. D. do zapłaty kwoty 1 604,82 zł tytułem bieżącego zadłużenia. Pismo zostało przesłane na wskazany w umowie adres korespondencyjny I. D.. Korespondencja została przez nią odebrana osobiście w dniu 26 czerwca 2015 r.

W dniu 19 sierpnia 2015 r. do (...) Bank S.A. w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku stwierdzający zadłużenie I. D. z tytułu umowy o kredyt z dnia 4 marca 2014 r. w łącznej kwocie 15 400,62 zł, w tym 14 427,93 zł z tytułu kapitału kredytu, 934,74 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonych od kwoty kapitału z okres od dnia 21.01.2015 r. do dnia 06.08.2015 r. (dnia rozwiązania umowy) oraz 37,95 zł z tytułu odsetek ustawowych w wysokości 8% naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 07.08.2015 r. (następującego po rozwiązaniu umowy) do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku.

Dowód :

- potwierdzenia wpłat k.113 -117 ,

- pismo z dnia 22.06.2015 r . wraz z potwierdzeniem odbioru k. 65-67 ,

- wyciąg z ksiąg banku, k. 68 .

I. D. znajduje się obecnie w trudnej sytuacji osobistej i majątkowej. Nie osiąga dochodów i jest na utrzymaniu męża, z którym pozostaje w ustroju rozdzielności majątkowej. Jednocześnie posiada liczne wymagalne zobowiązania kredytowe zaciągnięte w innych bankach. I. D. posiada również problemy ze zdrowiem. W 2014 r. przeszła operację wszczepienia endoprotezy biodra, nadto leczy się psychiatrycznie z zaburzeń depresyjno-lękowo-adaptacyjnych.W dniu 6 listopada 2015 r. lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uznał ją za niezdolną do pracy. W związku z ogólnym stanem zdrowia I. D. oraz rokowaniami odzyskania zdolności do pracy Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał jej świadczenie rehabilitacyjne na okres od 29.06.2015 r. do 23.02.2016 r.

Dowód:

- decyzja ZUS z dnia 23.11.2015 r . k. 118,

- decyzja ZUS z dnia 14.07.2015 r . k. 120,

- orzeczenie z dnia 06.07.2015 r . k. 121,

- orzeczenie z dnia 06.11.2015 r . k. 122,

- dokumentacja psychiatryczna k.124-125 ,

- dokumentacja medyczna k. 126-132 ,

- zeznania pozwanej I. D. k.149-150 .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawę zobowiązania pozwanej stanowiła umowa kredytu zawarta przez strony w dniu 4 marca 2014 r. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. 1997 nr 140 poz. 939 ze zm., dalej jako prawo bankowe) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stan faktyczny w sprawie sąd ustalił w oparciu o ujawnione w sprawie dowody z dokumentów, których autentyczności i wiarygodności nie negowała żadna ze stron. Sąd również nie powziął wątpliwości co do ich prawdziwości i rzetelności. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły nadto zeznania pozwanej, które sąd ocenił jako wiarygodne, albowiem z jednej strony znajdowały potwierdzenie w dokumentarnym materiale dowodowym (m. in. potwierdzeniach wpłat, dokumentacji medycznej), z drugiej zaś nie ujawniła się żadna okoliczność podważająca treść jej wyjaśnień.

W niniejszej sprawie niespornym pozostawało, że na skutek zawarcia umowy z dnia 4 marca 2014 r. doszło do powstania pomiędzy stronami stosunku obligacyjnego. Nadto zgromadzony materiał dowodowy pozwolił również na ustalenie, że pozwana nie wywiązała się należycie z umowy, w szczególności zaniechała dokonywania terminowych spłat rat kredytu. Pozwana nie kwestionowała tej okoliczności. Jej zarzuty sprowadzały się natomiast do przyjęcia, iż nie doszło do skutecznego względem niej wypowiedzenia umowy. Strona pozwana zgłosiła nadto zarzut niewykazania wysokości dochodzonego roszczenia, w szczególności braku uwzględnienia dokonanych przez nią wpłat na poczet zadłużenia.

W odniesieniu do pierwszego z zarzutów pozwanej należy wskazać, iż w świetle przedłożonych przez stronę powodową dokumentów okazał się on bezzasadny. Oświadczenie w przedmiocie wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 4 marca 2014 r. zostało pozwanej skutecznie doręczone w dniu 26 czerwca 2015 r., na dowód czego powód przedłożył zwrotne potwierdzenie odbioru korespondencji. Treść pisma z dnia 22 czerwca 2016 r. była w tym względzie jednoznaczna. Również przewidziana w umowie pisemna forma wypowiedzenia umowy została zachowana. Powyższe okoliczności uzasadniały przyjęcie, iż zgodnie z zapisami umowy po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od dnia 26 czerwca 2015 r., umowa uległa rozwiązaniu, natomiast samo uprawnienie do złożenia oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy wynikało – w świetle §11 ust. 1 i 2 lit. c oraz §12 ust.1 i 2 lit. d umowy – z niespornego faktu zaniechania spłaty kredytu przez ponad dwa okresy płatności.

W kontekście powyższego nie mogło budzić najmniejszych wątpliwości, że umowa kredytu została rozwiązana na skutek złożenia przez powoda skutecznego oświadczenia o jej wypowiedzeniu. W związku z tym, iż oświadczenie w tym przedmiocie zostało doręczone pozwanej w dniu 26 czerwca 2015 r., upływ 30-dniowego okresu wypowiedzenia nastąpił w dniu 27 lipca 2015 r.

W dalszej kolejności dokumenty dostarczone przez strony procesu były podstawą do weryfikacji przez sąd prawidłowości wyliczenia wysokości kwot wskazanych w pozwie, w tym roszczenia w zakresie odsetek. Powód domagał się zasądzenia od pozwanej kwoty 14 427,93 zł tytułem niespłaconego kapitału kredytu, 934,74 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonych od kwoty kapitału z okres od dnia 21.01.2015 r. do dnia 06.08.2015 r. oraz 37,95 zł odsetek ustawowych naliczonych od kwoty kapitału kredytu za okres od dnia 07.08.2015 r. do dnia 19.08.2015 r.

W sprawie niespornym było, iż kwota kredytu udzielonego pozwanej wynosiła 15 645 zł. Nie było również kwestionowane, że pozwana w okresie od marca do listopada 2014 r. dokonywała częściowej spłaty zadłużenia w łącznej kwocie 2 710 zł. Pozwana wprawdzie przedłożyła dodatkowo potwierdzenie wpłaty kwoty 750 zł, jednakże z jego treści jednoznacznie wynikało, że wpłata zostało skierowana do innego banku. Pozwana w żaden sposób nie odniosła się do podniesionego w tym względzie zarzutu powoda, dlatego też należało uznać, iż nie wykazała, aby spłaciła zadłużenie w wysokości przewyższającej kwotę 2 710 zł. W tej sytuacji wysokość zadłużenia pozwanej z tytułu kapitału wyniosła zatem 12 935 zł (15 645zł - 2 710 zł).

Sąd orzekając w granicach pozwu uznał przy tym za uzasadnione sformułowane przez stronę powodową żądanie odsetek ustawowych od kapitału za okres od dnia 7 sierpnia 2015 r. do 19 sierpnia 2015 r. Uprawnienie do naliczenia odsetek ustawowych w powyższym zakresie znajdowało wyraźną podstawę zapisach łączącej strony umowy (§12 ust. 5). Kwota odsetek ustawowych liczona za ten okres od przeterminowanego kapitału w wysokości 12 935 zł wyniosła 36,86 zł.

W świetle całokształtu wyżej poczynionych rozważań, sąd uwzględnił powództwo w zakresie należności głównej co do kwoty 12 935 zł wraz z odsetkami w kwocie 36,86 zł, zasądzając w punkcie pierwszym wyroku na rzecz powoda kwotę 12 971,86 zł.

Należało bowiem zauważyć, iż powód wprawdzie przedłożył tabelaryczne rozliczenie uiszczonych przez pozwaną rat na poczet kapitału, odsetek oraz opłat windykacyjnych, jednakże w zestawieniu tym nie przedstawił żadnych wyliczeń wykazujących w jaki sposób naliczył pozwanej wskazane w nim odsetki umowne od kapitału do dnia 6 sierpnia 2015 r. Mianowicie powód nie przedstawił wyliczeń wykazujących od jakich kwot, za jaki okres i według jakiej stopy procentowej naliczył należność w kwocie 934,74 zł tytułem przedmiotowych odsetek. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego powód nie uczynił zatem zadość obowiązkowi ciążącemu na nim stosownie do treści art. 232 k.p.c. w zakresie wykazania wysokości tej części roszczenia. W tym stanie rzeczy, w obliczu konsekwentnego stanowiska pozwanej, kwestionującej żądanie pozwu co wysokości, przedłożone przez powoda dowody okazały się niewystarczające dla uznania zasadności jego żądania w tej części.

Rozstrzygniecie w przedmiocie dalszych odsetek ustawowych od zasądzonej należności znajdowało podstawę w treści art. 481§1 k.c. który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł szkody. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. W niniejszym stanie faktycznym nie budziło wątpliwości, iż pozwana zaniechała terminowej spłaty rat kredytu, co skutkowało wypowiedzeniem umowy i postawieniem całej zadłużenia w stan natychmiastowej wykonalności. Zgodnie § 12 ust. 5 umowy termin natychmiastowej wykonalności przypadał w dniu następującym do upływie terminu wypowiedzenia. Wobec faktu, iż w niniejszym stanie faktycznym okres wypowiedzenia upłynął w dniu 27 lipca 2015 r., kwota zadłużenia została postawiona w stan wymagalności z dniem 28 lipca 2015 roku. W związku tym, iż strona powodowa dokonała kapitalizacji odsetek na dzień wystawienia wyciągu z ksiąg banku, zasadnym było zasądzenie dalszych odsetek od dnia następnego po wystawieniu wyciągu, tj. od dnia 20 sierpnia 2015 r.

Orzekając w przedmiocie odsetek sąd miał jednocześnie na względzie, iż zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie – w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Wzmiankowany przepis został znowelizowany ustawą z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1830), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. (art. 57 ustawy). Dlatego też w zakresie odsetek sprzed daty 1 stycznia 2016 r. należało zasądzić odsetki ustawowe, zgodnie z poprzednim brzmieniem art. 481 § 2 k.c., wedle którego, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe.

Mając na względzie powyższe sąd orzekł, jak w pkt I. wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie w pkt II.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. Zgodnie z przywołanym przepisem w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej wcale. Cytowany przepis ustanawia zasadę słuszności, stanowiącą odstępstwo od zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Ustawa nie konkretyzuje przy tym pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi ( por. m.in. postanowienie SN z dnia 20 grudnia 1973 r., II CZ 210/73, Lex, nr 7366). Odnosząc powyższe do okoliczności przedmiotowej sprawy należy wskazać, iż po stronie pozwanej zaistniały szczególne okoliczności w rozumieniu art. 102 k.p.c. Pozwana znajduje się w trudnej sytuacji zdrowotnej, osobistej i finansowej. Nie ma stałego źródła dochodów ani majątku, a jednocześnie posiada znaczne zadłużenie z tytułu licznych zobowiązań kredytowych. Sąd uwzględnił przy tym, że przyczyny, dla których pozwana zrezygnowała z pracy zarobkowej, tj. zły stan zdrowia po operacji biodra, były od niej niezależne. Sytuacja w jakiej pozwana się znalazła skłoniła ją do podjęcia leczenia psychiatrycznego. Mając wzgląd na powyższe sąd uznał, że obciążenie strony pozwanej kosztami procesu wiązałoby się dla niej z nadmiernym uszczerbkiem, czemu dał wyraz w treści punktu III. wyroku, odstępując od obciążania jej przedmiotowymi kosztami.

SSR Julia Ratajska

Sygn. akt I C 100/16

Zarządzenia:

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień (referent na urlopie w dniach 01-31.07.2016 roku, akta faktycznie przedłożono w dniu 01.08.2016 roku),

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pełnomocnikom stron,

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 21 dni.

SSR Julia Ratajska