Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 22 września 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Julia Ratajska

Protokolant:Piotr Śmieszek

po rozpoznaniu w dniu 15 września 2016 r. S.

sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko D. S.

- o zapłatę

I.  umarza postępowanie co do kwoty 6.070,61 zł (sześć tysięcy siedemdziesiąt złotych sześćdziesiąt jeden groszy);

II.  zasądza od pozwanej D. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 704,85 zł (siedemset cztery złote osiemdziesiąt pięć groszy);

III.zasądza od pozwanej D. S. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 150,21 zł (sto pięćdziesiąt złotych dwadzieścia jeden groszy) tytułem kosztów postępowania.

SSR Julia Ratajska

Sygn. akt I C 787/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. zażądał zasądzenia od pozwanej D. S. kwoty 6272,36 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od kwoty 2161,60 zł od dnia 01.04.2014 roku do dnia zapłaty. Powód wniósł także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazano, że pozwana zawarła w dniu 12.07.2005 roku z powodowym bankiem umowę pożyczki, ze spłaty której nie wywiązała się.

W dniu 15.09.2014 roku wydano nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, który został uchylony postanowieniem z dnia 12.01.2015 roku (k. 25 akt).

Pismem z dnia 17.03.2016 roku (k. 98 akt) pozwana podniosła, że w dniu 06.10.2015 roku dokonała wpłaty kwoty 6070,61 zł.

Pismem z dnia 28.04.2016 roku (k. 108 akt) powód potwierdził otrzymanie wpłaty od pozwanej kwoty 6070,61 zł i cofnął w tym zakresie pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia. Wskazał, że po rozliczeniu wpłaty do zapłaty pozostała kwota 704,85 zł tytułem odsetek naliczonych od kwoty 2161,20 zł do dnia 06.10.2015 roku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12.07.2005 roku pozwana D. S. zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną we W., której następcą prawnym jest powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W., umowę pożyczki, na mocy której pozwana otrzymała kwotę 2161,60 zł na okres od 12.08.2005 roku do 12.07.2007 roku. Pożyczka miała być spłacona w 24 ratach miesięcznych, począwszy od dnia 12.08.2005 roku. W razie opóźnienia w spłacie raty lub jej części powód miał prawo pobierać odsetki od zadłużenia przeterminowanego w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Zadłużenie pozwanej z tytułu powyższej umowy na dzień 31.03.2014 roku wynosiło kwotę 6272,36 zł, w tym należność główna 2161,60 zł, opłaty i prowizje 75 zł, odsetki od zadłużenia przeterminowanego w kwocie 4035,76 zł.

W dniu 06.10.2015 roku pozwana uiściła na rzecz powoda kwotę 6070,61 zł tytułem „wpłaty”.

B ezsporne , a nadto dowód:

- umowa k. 10-11;

- wyciąg z ksiąg banku k. 12,

- dowód wpłaty k. 99 .

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części, w której nie podlegało umorzeniu.

Stosownie do art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku a biorący pożyczkę zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Przepis ten reguluje konstrukcję umowy pożyczki, jako umowy zobowiązującej, której istotną cechą jest fakt przeniesienia na biorącego pożyczkę własności określonej ilości pieniędzy z jednoczesnym zobowiązaniem biorącego do zwrotu kwoty pożyczki w określonym w tej umowie terminie (art. 723 k.c.). Umowa pożyczki może mieć charakter odpłatny jak też miało to miejsce w przedmiotowej sprawie.

Okoliczności faktyczne sprawy ustalone w toku procesu przemawiają za uznaniem, że strony łączył stosunek pożyczki. Twierdzenie to znajduje w pełni odzwierciedlenie na podstawie dowodów z dokumentów, w szczególności umowy pożyczki oraz wezwania do zapłaty.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki, jest więc nie tyle jej prawem czy obowiązkiem procesowym, co ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. Wszelkie twierdzenia stron winny być więc, wedle art. 232 k.p.c., poparte dowodami, z których twierdzący wywodzi skutki prawne. Zwrot „wywodzi skutki prawne” odnosi się do strony postępowania i ma to znaczenie, że podkreśla zależność między kierunkiem aktywności dowodowej strony, a faktami prawnymi, które ma wykazać. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród których należy wyróżnić fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego.

W niniejszym postępowaniu to na pozwanym spoczywał ciężar wykazania, iż nie zaciągał pożyczki bądź ją spłacił, bowiem skutki prawne z tego tytułu wywodził właśnie on, a nie powód. Pozwany nie przedstawił żadnych dowodów na powyższe okoliczności. Zauważyć przy tym należy, że pozwana nie obaliła mocy dowodowej dokumentu prywatnego, jakim była umowa pożyczki. W orzecznictwie i doktrynie zgodnie przyjmuje się, że art. 253 k.p.c. dotyczący rozkładu ciężaru w przypadku obalania domniemań związanych z dokumentem prywatnym, należy interpretować w związku z obowiązywaniem regulacji zawartej w art. 245 k.p.c. Przepis ten wskazuje, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Artykuł 253 k.p.c. ustanawia zarówno domniemanie prawdziwości dokumentu prywatnego, jak i rozstrzyga o regule ciężaru dowodu w razie podważania prawdziwości tego dokumentu. Z tego przepisu - art. 253 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. jednoznacznie wynika, że obok domniemania prawdziwości wymienione przepisy statuują domniemanie, że zawarte w dokumencie prywatnym oświadczenie złożyła osoba, która ten dokument podpisała. Skutkuje to przyjęciem, że na stronie, która dokument prywatny podpisała, spoczywa - stosownie do art. 253 k.p.c. - obowiązek obalenia domniemania, że zawarte w tym dokumencie oświadczenie od niej pochodzi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2000 r. w sprawie II CKN 668/98 LEX nr 51054). Skoro umowa pożyczki, jako dokument prywatny, zawiera podpis pozwanego, to na nim spoczywa ciężar obalenia jego prawdziwości. Skoro tego nie uczynił, był obowiązany wykonać obowiązki wynikające z tej umowy. Przy tym sąd miał na względzie, że pozwana w toku niniejszego postępowania, uznając zasadność żądania co do zapłaty kwoty wskazanej pierwotnie w pozwie, w całości uiściła na rzecz powoda przedmiotową kwotę w wysokości 6070,61 zł (bez odsetek).

Sąd na podstawie całokształtu materiału zgromadzonego w sprawie uznał twierdzenia powoda odnośnie faktu zawarcia umowy pożyczki, wydania przedmiotu pożyczki za wykazane.

Orzekając w zakresie należnych powodowi odsetek sąd miał na względzie ich akcesoryjność w stosunku do żądania głównego. O odsetkach od kwoty zasądzonej orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu oraz pisma z dnia 28.04.2016 r. na podstawie art. 481 k.c., który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazać należy, że umowa przewidywała obowiązek zapłaty odsetek w kwocie czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Odsetki te należne było w okresie spłaty pożyczki. Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości w sposobie ich wyliczenia. Powyższe więc pozwoliło na dokonanie ustalenia, że powodowi przysługują od pozwanej odsetki od kwoty 2161,60 zł z tytułu niespłaconej kwoty pożyczki z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP do dnia 06.10.2015 roku w wysokości 704,85 zł, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

W sytuacji, gdy strona powodowa w toku postępowania cofnęła pozew w części dotyczącej żądania zapłatę kwoty 6070,61 zł, na podstawie art. 355 § 1 i § 2 k.p.c. zaistniała podstawa do umorzenia postępowania w tym zakresie. W myśl cytowanego przepisu bowiem jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania. Zdaniem sądu, cofnięcie pozwu nie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego, ani nie zmierza do obejścia prawa. Tym samym należało uznać, że powód dokonał tej czynności ze skutkiem prawnym, dlatego też sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł w pkt trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zauważyć należało, iż w rozpoznawanej sprawie to stronę powodową należało uznać za wygrywającą, co do całości, również w zakresie umorzonej części postępowania, z uwagi na przyczyny umorzenia w postaci spłaty wierzytelności przez pozwaną. Zauważyć bowiem należy, że powód w całości osiągnął zamierzony przy wnoszenia niniejszego postępowania skutek. Koszty powoda obejmowały opłatę sądową od pozwu w kwocie 100 zł, koszty poświadczeń notarialnych 4,92 zł, 3,69 zł i 24,60 zł, nadto opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

SSR Julia Ratajska

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować;

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda;

3.  akta przedłożyć z zażaleniem, apelacją lub za 28 dni.

SSR Julia Ratajska