Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2018r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: Aneta Siemaszko

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2018r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.

przeciwko E. Ś.

o zapłatę

orzeka:

oddala powództwo.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 2955/15 upr

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 17 sierpnia 2015r. powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego E. Ś. na jego rzecz kwoty 833,27 zł wraz z odsetkami umownymi( w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP) od kwoty 681,90 zł liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi od kwoty 151,37 zł liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego w łącznej kwocie 227 zł.

W uzasadnieniu zgłoszonego roszczenia powód wskazał, że dochodzi zapłaty kwoty dotychczas nieuiszczonej przez pozwanego z tytułu umowy VISA G. – karta kredytowa zawartej w dniu 19 września 2007r. pomiędzy pozwanym a (...) Bank S.A. będącym poprzednikiem prawnym (...) Bank S.A. Powód wskazał, że pierwotna kwota kredytu udzielona pozwanemu wynosiła 3.000 zł, zaś na wartość przedmiotu sporu składa się kwota 681,90 zł tytułem niespłaconej kwoty kapitału, kwota 111,06 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela za okres od daty zawarcia umowy bankowej do dnia jej rozwiązania według stopy odsetek określonej w umowie nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych oraz kwota 40,31 zł tytułem odsetek umownych naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 30 listopada 2014r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Powód wskazał, że mimo wezwania pozwanego do zapłaty, pozwany nie spełnił świadczenia. Wyjaśnił, że z dniem 4 stycznia 2010r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. (spółka przejmowana) z (...) Bank S.A. (spółka przejmująca), w wyniku czego (...) Bank S.A. wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. Dodał, że z dniem 1 czerwca 2012r. na podstawie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. na (...) Bank S.A, która zmieniła nazwę na (...) Bank. S.A. Na podstawie zaś umowy o przelew wierzytelności zawartej pomiędzy powodem a poprzednim wierzycielem w dniu 19 grudnia 2014r. to powód nabył przedmiotową wierzytelność wraz z prawem do naliczania odsetek.

Nakazem zapłaty z dnia 9 września 2015r. ( k.62) wydanym w sprawie o sygn. akt I Nc 4071/15 Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Zamościu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany zaś wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty i zaskarżył go w całości. W uzasadnieniu wskazał, że korzystał z karty kredytowej G. Bank i wszystkie transakcje spłacił w terminie. Dodał, że w trakcie podpisywania umowy, świadkiem czego był pan Z. S., zapewniono go, że nie będzie ponosił żadnych dodatkowych kosztów, a wykonane transakcje ma spłacić w ciągu 55 dni. Wyjątkiem od powyższego miało być pobranie gotówki z bankomatu, co skutkowałoby naliczeniem odsetek od następnego dnia. Pozwany wskazał, że nie został skutecznie powiadomiony o wirtualnym długu i dodał, że to on, jako pierwszy wypowiedział umowę.

Powód w piśmie z dnia 21 sierpnia 2017r. ustosunkowując się do stanowiska pozwanego podniósł, iż pozwany nie przedstawił dowodów na podnoszone przez niego okoliczności i podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Powołał się na zawartą umowę o kartę kredytowa z dnia 05 sierpnia 2007r.

W piśmie z dnia 30 maja 2018r. powód wskazał, że przedmiotem żądania jest umowa zawarta w dniu 5 sierpnia 2007r., a nie jak omyłkowo wskazano w pozwie w dniu 19 września 2007r.

Strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2007r. (...) Bank SA. z siedzibą w K. zawarł z E. Ś. umowę o kartę kredytową.

Zgodnie z pkt 4 umowy zawartej przez strony posiadacz jest zobowiązany do dokonywania wpłat na wskazany rachunek w wysokości kwoty minimalnej nie później niż we wskazanym na wyciągu terminie spłaty. Posiadacz może dokonywać wpłat w wysokości wyższej od kwoty minimalnej. Wysokość kwoty minimalnej dla poszczególnych rodzajów kart określa regulamin. Dokonane przez posiadacza wpłaty przeznaczone są na spłatę zadłużenia wskazanego na wyciągach kolejno z następujących tytułów: odsetek, prowizji i opłat, zadłużenia z tytułu transakcji gotówkowych, zadłużenia z tytułu transakcji bezgotówkowych. Datą dokonania spłaty jest data wpływu środków na rachunek wskazany przez Bank. W przypadku przekroczenia kwoty przyznanego Limitu Karty posiadacz jest zobowiązany do natychmiastowej spłaty przekroczenia Limitu Karty.

Zgodnie z pkt 5 umowy Bank w momencie zgłoszenia transakcji do systemu (...) Raty pobiera z góry prowizję od kwoty transakcji w wysokości określonej w tabeli opłat i prowizji. Transakcje objęte systemem (...) Raty nie są oprocentowane od momentu zgłoszenia ich do systemu. Zgodnie zaś pkt 7 umowy wysokość opłat i prowizji związanych z zawarciem umowy lub udzieleniem kredytu dla danej karty podana jest w załączniku nr 1 do Umowy. W pkt 13 umowy wskazano, że zwolnienie od kosztów sądowych nie zwalnia strony od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi. W myśl pkt 14 bank może wypowiedzieć umowę tylko z ważnych przyczyn, w szczególności w przypadku:

a) podania przez posiadacza nieprawdziwych danych,

b) zatajenia informacji mających istotny wpływ na ocenę zdolności posiadacza,

c) braku spłaty dwóch kolejnych kwot minimalnych,

d) naruszenia przez posiadacza postanowień umowy lub regulaminu.

O wypowiedzeniu umowy bank zawiadamia posiadacza pisemnie.

Zgodnie z pkt 15 umowy posiadacz oświadcza, że otrzymał tekst umowy, Załącznik nr 1 do Umowy, „regulamin kart kredytowych (...) Banku S.A." (zwany dalej (...)) wraz z wyciągiem z „Tabeli prowizji za czynności bankowe oraz opłat za inne czynności” oraz z wyciągiem z (...) w zakresie odnoszącym się do wydania i obsługi karty, będące integralną częścią niniejszej umowy oraz że zobowiązuje się do przestrzegania postanowień w nich zawartych. W myśl pkt 17 umowy została ona zawarta na okres ważności karty wskazanej na karcie.

Dowód:

- umowa z 05.08.2007r. k. 55-55v,

- zeznania świadka Z. S. k. 139-140.

Pozwany w okresie od 17 stycznia 2008r. – 11 marca 2011r. kierował do kredytodawcy pisma z prośbą o wyjaśnienie warunków umowy lub przedstawiające swoje stanowisko.

W dniu 4 października 2011r. (...) Bank. S.A. skierował do E. Ś. wypowiedzenie umowy o kartę kredytową nr (...)\ (...).

W dniu 19 grudnia 2014r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. (zbywca) zawarł z (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. (nabywca) umowę przelewu wierzytelności nr (...) na mocy której w ramach procesu sekurytyzacji przeniesiono portfel wierzytelności zbywcy na rzecz nabywcy.

Pismem z dnia 19 grudnia 2014r. (...) Bank. S.A. sporządził zawiadomienie skierowane do pozwanego informujące o przeniesieniu wierzytelności na rzecz (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W..

W dniu 6 lipca 2015r. powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 828,64 zł z tytułu wierzytelności wynikających z usługi bankowej VISA G.- karta kredytowa, świadczonej na podstawie umowy z (...) Bank S.A. z dnia 19 września 2007r.

Dowód:

- pisma pozwanego k. 71-74

- wypowiedzenie umowy k. 56

- wyciąg z (...) k. 14

- umowa przelewu wierzytelności k. 15-22,

- wydruk KRS k. 25-29, k. 30-32, k. 33-36v, k. 37-43v, k. 44-53,

- zawiadomienie z 19.12.2014r.k. 54

- wezwanie do zapłaty z 06.07.2015r.k. 57-57v.

W dniu 25 sierpnia 2014r. z pozwem o zapłatę przez pozwanego kwoty 745,96 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu wystąpił (...) Bank S.A. z siedzibą w W. ( sygn.. akt I C 1380/15). Powołując się na umowę o kartę kredytową nr (...)\ (...) z dnia 05 sierpnia 2007r. i powstałą z tego tytułu zaległość. Wyrokiem z dnia 07 czerwca 2017r. powództwo zostało oddalone, a orzeczenie uprawomocniło się z dniem 29 czerwca 2017r.

Dowód:

- pozew k.2-3v akt I C 1380/15,

-wyrok z dnia 07.06.2017r. k.109 akt I C 1380/15,

- zarządzenie z 13.07.2017r. k.110 akt I C 1380/15.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych ( Dz.U. Nr 169, poz. 1385) przez umowę o kartę płatniczą wydawca karty płatniczej zobowiązuje się wobec posiadacza karty płatniczej do rozliczania operacji dokonanych przy użyciu karty płatniczej, a posiadacz zobowiązuje się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi wydawcy kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań na rachunek wskazany przez wydawcę. Zgodnie z art. 2 pkt 7 tej ustawy kartą płatniczą jest karta identyfikująca wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a w przypadku karty wydanej przez bank lub instytucję ustawowo upoważnioną do udzielania kredytu - także do dokonywania wypłaty gotówki lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu.

W niniejszej sprawie powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 833,27 zł wraz z odsetkami umownymi( w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP) od kwoty 681,90 zł liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi od kwoty 151,37 zł liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wskazywał przy tym, że dochodzona pozwem kwota stanowiła zadłużenie kwoty dotychczas nieuiszczonej przez pozwanego z tytułu umowy VISA G. – karta kredytowa zawartej w dniu 19 września 2007r. Następnie w piśmie procesowym z dnia 30 maja 2018r. sprecyzowano, iż chodzi o umowę z dnia 05 sierpnia 2007r. Swoje żądanie wywodził z umowy przelewu wierzytelności z dnia 19 grudnia 2014r. zawartej przez niego z pierwotnym wierzycielem – bankiem.

W myśl art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. (§ 2). Zgodnie natomiast z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Cesjonariusz nie może więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem (J. Mojak (w:) Kodeks..., s. 162; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 595; B. Łubkowski (w:) Kodeks..., s. 1225). Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta).

Stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów uwzględniając, że żadna ze stron nie kwestionowała treści powyższych dokumentów, zaś sąd również nie powziął wątpliwości, co do ich autentyczności. Sąd w oparciu o umowę o kartę kredytową uznał, iż na skutek podpisania przedmiotowej umowy doszło do powstania pomiędzy stronami tej umowy stosunku obligacyjnego.

Zdaniem sądu materiał dowodowy nie stwarzał jednak podstaw do zweryfikowania przez sąd prawidłowości wyliczenia wysokości kwot wskazanych w pozwie, w tym odsetek i opłat. Strona pozwana kwestionując żądanie pozwu w sposób wyraźny wniosła swoje zastrzeżenia dotyczące istnienia należności. Strona powodowa wobec tych zarzutów pozostała jednak bierna, wskazując jedynie, że pozwany nie przedłożył żadnych dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Podkreślić należy, iż zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się zaś do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem.

W tej sytuacji w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należało stwierdzić, że powód nie uczynił zadość obowiązkowi ciążącemu na nim stosownie do treści art. 232 k.p.c. W szczególności powód nie wykazał wysokości dochodzonego w pozwie roszczenia. Okoliczności tej w zakresie odsetek nie mógł dowodzić przedłożony przez powoda dokument w postaci wyliczenia z dnia 13 sierpnia 2015 r. Nie spełniał on bowiem wymogów określonych w ust. 1 art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, stanowiąc jedynie prywatny dokument (wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 roku, sygn. akt P 7/09 -Dz. U. z 2011, nr 72, poz. 388) .

Konkludując należało uznać, że powód nie dowiódł podstaw określenia wierzytelności określonej w pozwie. W rezultacie żaden z przedstawionych w sprawie dowodów nie pozwolił nawet domniemywać, aby zaistniały podstawy do uznania, iż pozwany pozostaje zobowiązany wobec powoda do zapłaty oznaczonej w pozwie kwoty. Zaznaczenia wymaga, iż Sąd nie dysponował wszystkimi dokumentami, do których odnosiła się treść przedmiotowej umowy takimi jak Załącznik nr 1 do Umowy, „Regulamin kart kredytowych (...) Banku S.A.", wyciąg z „Tabeli prowizji za czynności bankowe oraz opłat za inne czynności” oraz wyciąg z (...). Powód nie dysponował również dowodem potwierdzającym doręczenie pozwanemu oświadczenia w przedmiocie wypowiedzenia umowy.

Z uwagi na powyższe stwierdzić należy, iż nie jest możliwa pełna ocena stosunku prawnego nawiązanego przez strony z uwagi na nie przedłożenie wszystkich dokumentów pozwalających na jego ocenę w kontekście szeregu zarzutów strony pozwanej. Na uwagę zasługuje jednak okoliczność, że pozwany podpisując umowę, zgadza się na warunki w niej określone i nie można przy tym powoływać się na fakt, że pracownik banku powiedział, że warunki umowy będą takie a nie inne.

Wskazać również należy na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2008r. I CSK 243/08, które sąd podziela, iż „ Jeżeli posiadacz karty kredytowej wydanej przez wystawcę na podstawie umowy zawartej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych środkach płatniczych zaprzestał wpłacania minimalnej kwoty zadłużenia podawanej każdorazowo w doręczanych mu wyciągach bankowych, bieg dwuletniego terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę tych kwot, rozpoczyna się z upływem dnia wskazanego w wyciągu jako termin zapłaty kwoty minimalnej, nie zaś dopiero po wyczerpaniu limitu kredytu, ustalonego w umowie”. Umowa wiążąca strony została zawarta w dniu 5 sierpnia 2007r. (...) Bank S.A. wystąpił w dniu 25 sierpnia 2014 r. z pozwem przeciwko pozwanemu w sprawie zarejestrowanej pod sygn. I C 1380/15. Niniejszy powództwo zostało prawomocnie oddalone. Zaznaczenia wymaga, iż nie zaistniała podstawa do odrzucenia pozwu z uwagi na brak tożsamości stron postępowania w świetle art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Nie mniej jednak zgodnie z aktualnie obowiązującym przepisem t.j. art. 117 § 2 ¹ k.c. , który stanowi, iż po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi Sąd nie miał nawet podstaw do zbadania tego zarzutu w zaistniałych okolicznościach sprawy i na gruncie zgromadzonego materiału dowodowego.

W tym stanie rzeczy odnoszenie się do pozostałych zarzutów pozwanego, chociażby w kwestii ubezpieczenia umowy stało się bezprzedmiotowe. Sąd uznał bowiem, iż powód nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi w zakresie rozkładu ciężaru dowodu i nie udowodnił swojego roszczenia, które było kwestionowane od początku przez pozwanego. Tym samym przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia powyższe ustalenia sąd oddalił powództwo.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 2955/15 upr

Dnia 05 listopada 2018 roku

Zarządzenia:

1.  Odnotować.

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda,

3.  Akta z apelacją lub za 30 dni. SSR Anita Wolska