Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2018r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anita Wolska

Protokolant: apl. adw.Justyna Pinior

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2018r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko E. R.

o zapłatę

I.oddala powództwo.

II. zasądza od powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz pozwanej E. R. kwotę 3.617 zł ( trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Anita Wolska

Sygn. akt I C 3297/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 14 września 2015r. powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. R. kwoty 68.407,24 zł od następujących kwot:

- 64.283,24 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 11 września 2015 r. do dnia zapłaty,

- 3.725,43 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 368,57 zł tytułem odsetek karnych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 30 zł tytułem opłat i prowizji,

wraz z kwotą 864,56 zł tytułem kosztów sądowych oraz innych kosztów.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z zawartej w dniu 03 czerwca 2009r. umowy kredytu nr (...). Pozwana nie wywiązywała się z ciążącego na niej obowiązku terminowego dokonywania spłat w wysokościach ustalonych w zawartej umowie, w związku z czym powód wypowiedział przedmiotową umowę. Następnie w dniu 21 stycznia 2014r. strony zawarły pozasądową ugodę do umowy kredytu z dnia 03 czerwca 2009r., jednakże pozwana nie wywiązywała się z postanowień przedmiotowej ugody poprzez brak zapłaty wymagalnych rat. W konsekwencji powód wypowiedział zawartą ugodę stawiając całą należność w stan wymagalności z datą na dzień 31 stycznia 2015 r., tj. z dopuszczeniem się przez stronę pierwszej zaległości w spłacie wymagalnych rat wynikających z przedmiotowej ugody. W zaistniałej sytuacji powód w dniu 10 września 2015r., stosownie do treści art. 95 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe (Dz. U. z 1997 r. Nr 140 poz. 939 z późn. zm.) wystawił wyciąg z ksiąg bankowych stwierdzający zadłużenie strony pozwanej. Powód powołał się m.in. na dowody w postaci: umowy kredytu z dnia 03 czerwca 2009 r. co do istnienia stosunku prawnego oraz wyciąg z ksiąg banku co do istnienia zobowiązania oraz jego wysokości (k. 4-6).

Dnia 05 listopada 2015r. Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1801122/15 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu (k. 7).

Od niniejszego orzeczenia pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła sprzeciw (k. 9 – 9v), zaskarżając wydany nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz rozpoznanie sprawy także podczas nieobecności strony pozwanej. Strona pozwana podniosła jednocześnie następujące zarzuty: 1) zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda, 2) zarzut błędnego wyliczenia zobowiązania pozwanej, 3) zarzut nieudowodnienia roszczenia i błędnego jego określenia, 4) zarzut błędnego wyliczenia odsetek.

Postanowieniem z dnia 04 grudnia 2015r. (k. 10v) Sad Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwaną, utratę mocy wydanego nakazu zapłaty w całości i przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu sądowi.

Zarządzeniem z dnia 28 stycznia 2016r. ( k.11) wezwano pełnomocnika powoda do uzupełnienia braków formalnych pozwu – w terminie dwutygodniowym pod rygorem umorzenia postępowania – poprzez złożenie pełnomocnictwa procesowego w oryginale lub poświadczonego przez notariusza wraz z dokumentami wykazującymi umocowanie do działania w imieniu powoda. Nadto do uzupełnienia braków formalnych wniosków dowodowych zgłoszonych w pozwie (t.j. „listy dowodów”) – w terminie dwutygodniowym pod rygorem ich pominięcia – poprzez złożenie ich do akt wraz z odpisami.

Niniejsze zarządzenie zostało wykonane w dniu 14 kwietnia 2016r. Jednocześnie pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie kosztów notarialnie uwierzytelnionych dokumentów przedłożonych do sprawy w kwocie 54,12 zł.

Kopia sprzeciwu została doręczona pełnomocnikowi powoda w dniu 17 sierpnia 2016 r. (k. 60).

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda w piśmie z dnia 22 sierpnia 2016r. (k. 64 – 64v) wniósł o oddalenie sprzeciwu w całości, zasądzenie od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kosztów wg norm przepisanych, przeprowadzenie rozprawy pod nieobecność strony powodowej i jej pełnomocnika. Jednocześnie podniósł, iż nie doszło do przedawnienia roszczenia powoda, zarzucił pozwanej brak przedstawienia jakichkolwiek dowodów potwierdzających żądanie oddalenia powództwa, a tym samym nieudźwignięcie ciężaru dowodu z art. 6 k.c. oraz przedstawił szczegółowe rozliczenie kredytu na potwierdzenie wysokości dochodzonego roszczenia.

W piśmie z dnia 16 stycznia 2017r. ( k.75) pełnomocnik pozwanej złożył pismo, w którym zgłosił wniosek dowodowy w postaci zobowiązania powoda do złożenia dokumentu potwierdzającego wartość pojazdu samochodowego V. (...) rok produkcji 2003, numer VIN (...), który na podstawie § 3 ust. 1 i 4 umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie zawartej 3 czerwca 2009 r. stanowi własność (...) S.A. oraz ogólnych warunków umowy w zakresie kredytowania pojazdów, o których mowa w § 11 ust. 1 umowy na okoliczność wartości zobowiązania pozwanej. Pełnomocnik pozwanej podniósł, iż wartość pojazdu, który stanowi zabezpieczenie kredytu, wpływa na ograniczenie wartości żądania powoda. W piśmie z dnia 11 maja 2017r. pełnomocnik powoda powołał się na wycenę powyższego pojazdu, określając go na kwotę 28.700 zł na dzień 11 maja 2017r.

Na rozprawie w dniu 25 sierpnia 2017r. (k. 119-120) pełnomocnik pozwanej wniósł jak dotychczas, natomiast w odniesieniu do pisma powoda z dnia 11 maja 2017r. oświadczył, iż wskazana data wyceny wartości pojazdu jest zamierzona, ponieważ wycena powinna być dokonana na dzień przejścia prawa własności na rzecz powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 03 czerwca 2009r. (...) Bank S.A. z siedzibą w K. zawarł z pozwaną umowę kredytu nr (...), na mocy której udzielił jej kredytu w kwocie 89.473,68 zł na okres 96 miesięcy. Kredyt został przeznaczony na sfinansowanie zakupu pojazdu marki V. (...), rok produkcji 2003, w kwocie 85.000 zł oraz prowizji bankowej w kwocie 4.473,68 zł (§ 1 ust. 1 i 2 umowy kredytu). Jako cenę detaliczną pojazdu, zgodnie z dowodem zakupu wskazano 98.800 zł. Natomiast kredytobiorca wpłaca sprzedawcy kwotę w wysokości 13.800 zł.

Strony ustaliły jednocześnie prawne zabezpieczenie kredytu w formie przewłaszczenia pojazdu marki V. (...), nr nadwodzia (...), rok produkcji 2003, wraz z jednoczesną cesją praw z umowy ubezpieczenia AC, odnawialną w całym okresie kredytowania (§ 3). Pozwana zobowiązała się dokonywać w okresie objętym umową spłaty rat kredytu wraz z odsetkami w miesięcznych ratach w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłat, stanowiącym załącznik nr 1 do umowy (§ 4). Kredyt oprocentowano według zmiennej stopy procentowej, która w dniu podpisania umowy wynosiła 15,50% w stosunku rocznym (§ 2 ust. 1). Ponadto powód uprawniony był do pobierania opłat i prowizji m.in. za następujące czynności: zmiana harmonogramy spłat kredytu i odsetek związana ze zmianą długości okresu kredytowania, zmiana sposobu ustalania wysokości rat kredytu i odsetek z rat równych na malejące (lub odwrotnie), a także wysłanie do Kredytobiorcy lub poręczyciela monitu, wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy kredytu (§ 8). Zgodnie natomiast z § 9 umowy, w przypadku opóźnienia w terminowym regulowaniu rat kredytu ustalonych w harmonogramie, o którym mowa w § 4, Bank będzie pobierał od niespłaconego w terminie kredytu podwyższone odsetki i naliczone według stopy procentowej w wysokości średniego oprocentowania WIBOR dla 3-miesięcznych lokat na rynku międzybankowym z 10 ostatnich dni roboczych ostatniego miesiąca poprzedniego kwartału, powiększonej o 25 punktów procentowych. W dniu sporządzenia umowy stopa oprocentowania podwyższonego wynosiła 21,00%. Strony w §12 umowy umówiły się, iż w sprawach nie uregulowanych niniejszą umową stosuje się postanowienia „Ogólnych Warunków Umów w zakresie kredytowania pojazdów w (...) Bank S.A.”, które stanowią integralną część niniejszej umowy. Kwestia wypowiedzenia umowy została tam uregulowana. W § 8 tej regulacji przewidziano sytuację, w której bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu z zachowaniem 30 –dniowego terminu wypowiedzenia m.in. w razie zwłoki klienta z zapłatą pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim pisemnym wezwaniu klienta do spłaty wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania.

Również w dniu 03 czerwca 2009r. strony zawarły umowę przewłaszczenia na zabezpieczenie, w której strony zgodnie ustaliły, iż w celu zabezpieczenia wierzytelności Banku z tytułu zaciągniętego przez pozwaną kredytu, pozwana przenosi na Bank udział w prawie własności pojazdu w części 49/100, w wyniku czego Bank staje się współwłaścicielem pojazdu w 49/100, a Przywłaszczający staje się współwłaścicielem w 51/100. Umowa zastrzegała, że jeżeli kredyt zostanie spłacony w umówionym terminie wraz z odsetkami i innymi kosztami, własność pojazdu przejdzie na P., a Bank zobowiązany jest do złożenia stosownego oświadczenia o przejściu własności. Natomiast w przypadku m.in. wypowiedzenia przez Bank umowy kredytu, na Bank przechodzi pozostała część udziału w prawie własności pojazdu wynosząca 51/100 przysługującego Przywłaszczającemu, na co Przywłaszczający wyraża bezwarunkową zgodę.

Ponieważ pozwana nie wywiązywała się z ciążącego na niej obowiązku terminowej zapłaty rat, zgodnie z harmonogramem, pismem z dnia 21 stycznia 2014r. powód wypowiedział łączącą strony umowę kredytu.

Powód jest następcą prawnym (...) Bank S.A. z siedzibą w K..

Następnie w dniu 21 stycznia 2014r. strony ( w tym już (...) Bank S.A. z siedzibą w W.) zawarły pozasądową ugodę, w której potwierdziły, że umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana, aktualne zadłużenie wynikające z umowy kredytu wynosiło 69.233,12 zł, a także określiły nowe warunki spłaty zadłużenia. Na powyższe zadłużenie składała się : kwota 66.983,85 zł tytułem kapitału, kwota 1.644,30 zł tytułem odsetek umownych oraz kwota 604,97 zł tytułem odsetek karnych( naliczone od dnia 20 stycznia 2014r. włącznie). Pozwana uznała swoje zobowiązanie w tej wysokości, w szczególności jego wysokość i potwierdziła okoliczności wskazane w ust.2, przy czym oświadczyła, iż uznanie długu jest skuteczne również w sytuacji wypowiedzenia ugody lub odstąpienia od ugody ( § 1 ust.5 ). Zgodnie z § 2 ust. 4 ugody strony ustaliły, iż w związku z postanowieniami zawartymi w § 1 ust. 3 oraz § 2 ust. 1 i 2 ugody, kwota należności pozwanej pozostająca do spłaty wynosi 68.628,15 zł. Opisane w § 2 ust. 4 zobowiązanie, powiększone zostało o naliczone odsetkami zgodnie z § 5 ust.1 ugody, pozwana zobowiązała się zapłacić w 96 miesięcznych ratach odsetkowo-kapitałowych, zgodnie z harmonogramem, przy czym miesięczne raty odsetkowo-kapitałowe miały być płatne do ostatniego dnia każdego kolejnego miesiąca, a pierwsza rata odsetkowa do 31 stycznia 2014 r., natomiast pierwsza rata odsetkowo-kapitałowa do 28 lutego 2014 r. w przybliżeniu 1.290 zł. Harmonogram spłat powód zobowiązał się wysłać pozwanej niezwłocznie po podpisaniu przedmiotowej ugody (§ 5 ust. 1-4). W § 6 tej ugody określono okoliczności, w których bank może wypowiedzieć ugodę m.in. w przypadku opóźnienia z zapłatą w części lub całości dwóch rat, po uprzednim wezwaniu do spłaty wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 7 dni., zagrożenia dłużnika upadłością. Okres wypowiedzenia ugody wynosi 30 dni z tym, że w razie zagrożenia upadłością dłużnika, termin wypowiedzenia wynosi 7 dni. W przypadku wypowiedzenia przez bank ugody dłużnik ( pozwana) zobowiązany będzie do spłaty całego zadłużenia po upływie okresu wypowiedzenia określonego w ust.2.

Początkowo pozwana spłacała zadłużenie wobec powoda zgodnie z zawartą ugodą. Pozwana zaprzestała spłaty rat kredytu w styczniu 2015r. W związku z zaistniałą sytuacją powód w piśmie z dnia 28 maja 2015 r. wypowiedział zawartą przez strony ugodę z zachowaniem 30 – dniowego okresu wypowiedzenia. Zostało ono doręczone pozwanej w dniu 15 czerwca 2015r.

Następnie pismem z dnia 27 sierpnia 2015r. powód wezwał pozwaną do zapłaty całości zadłużenia w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego wezwania pod rygorem wystąpienia na drogę postępowania sądowo-egzekucyjnego.

Następnie w dniu 10 września 2015r. powód wystawił wyciąg z ksiąg bankowych, z którego treści wynikało, iż wierzytelność pozwanej wobec banku na dzień 10 września 2015r. stanowi kwotę 68.407,24 zł: kwota 64.238,24 zł tytułem należności głównej, kwota 3.725,43 zł tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału od dnia 31 stycznia 2015r. do dnia 27 sierpnia 2015r., kwota 368,57 zł tytułem odsetek karnych od kwoty niespłaconego kredytu od dnia 31 stycznia 2015r. do dnia 10 września 2015r.oraz kwota 30 zł tytułem opłat i prowizji. Dokument ten został opatrzony pieczęcią banku i podpisem inspektora w osobie Ł. I..

Powód w dniu 11 maja 2017r. wycenił przedmiotowy pojazd na kwotę 28.700 zł brutto.

Dowód:

- umowa kredytu nr (...) z dnia 03.06.2009r. k. 19-19v,

- oświadczenie z 03.09.2009r. k.20,

- harmonogram spłat rat kredytu k.20v-21v,

- umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 03.06.2009r. k. 22-22v,

- Ogólne Warunki Umów w Zakresie Kredytowania (...) w (...) S.A. k. 102-102v,

- ugoda kredytu samochodowego do umowy kredytu (...) z dnia 2009-06-03 k. 23-25,

- oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ugody z dnia 28.05.2015 r. wraz zawiadomieniem k. 30-31,

- pismo z 28.05.2015r. k.30-30v,31-31v,

- pełnomocnictwo k.32-32v,

-pismo z 27.08.2015r.k.26,

- potwierdzenia odbioru k.28-29v

- historia rachunku po wypowiedzeniu umowy kredytowej k. 65,

- szczegółowe rozliczenie kredytu nr (...) k. 66-68,

- wyciąg z ksiąg (...) S.A. nr (...) z dnia 10 września 2015r. k.15,

- wycena k.101,

- odpisy pełne KRS k.33-37, k.38-43, k.44-49.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (w brzmieniu obowiązującym w dacie zawierania przez strony umowy o kredyt, tj. w dniu 03 czerwca 2009 r.) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Powód powołał się na zawarcie umowy kredytu przez pozwaną. Podniósł również, że pozwana nie wywiązała się z obowiązków nałożonych na nią umową z dnia 03 czerwca 2009r., a następnie ugodą z dnia 21 stycznia 2014 r., co legło u podstaw wypowiedzenia powyższych umów. Tym samym wierzytelność powoda, wykazana stosownym wyciągiem bankowym potwierdza wysokość dochodzonego roszczenia.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w wykonaniu zarządzenia z dnia 28 stycznia 2016r., na podstawie którego pełnomocnik powoda został zobowiązany do przedłożenia dowodów wymienionych w pozwie - w terminie dwutygodniowym pod rygorem ich pominięcia. Przy zaznaczeniu, iż w pozwie powód powołał się na następujące dowody: umowę nr (...) z dnia 03.06.2009 r. co do istnienia stosunku prawnego, wyciąg z ksiąg (...) S.A. nr (...) co do istnienia zobowiązania pozwanej oraz jego wysokości oraz ugodę kredytu samochodowego do umowy kredytu (...) z dnia 03.06.2009 r.

W wykonaniu niniejszego zobowiązania pełnomocnik powoda przedłożył m.in. wyciąg z ksiąg (...) S.A. nr (...), kopię umowy nr (...) z dnia 03.06.2009 r., kopię ugody kredytu samochodowego do umowy kredytu (...) z dnia 03.06.2009 r., wierzytelny odpis pełnomocnictwa dla Ł. I., wierzytelną kopie odpisu pełnego KRS powoda z 10.09.2015 r.

Stosownie do art. 129 § 2 k.p.c. zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda podniesionego przez pozwaną, powód wskazał, że nie doszło do przedawnienia przysługującego mu roszczenia. Jako data wymagalności została wskazana w pozwie data - 31 stycznia 2015r. jako data dopuszczenia się przez pozwaną pierwszej zaległości w spłacie wymagalnych rat wynikających z przedmiotowej ugody zawartej między stronami w dniu 21 stycznia 2014r. Natomiast w treści tejże ugody – strony potwierdziły, że umowa kredytu została przez bank prawidłowo i skutecznie wypowiedziana zgodnie z pismem z dnia 21 stycznia 2014r. Faktyczna zaś data wypowiedzenia tej umowy nie została wskazana pomimo zapisów w „Ogólnych Warunków Umów w zakresie kredytowania pojazdów w (...) Bank S.A.”, które stanowią integralną część niniejszej umowy t.j. § 8 tej regulacji, w której bank jest uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu z zachowaniem 30 – dniowego terminu wypowiedzenia m.in. w razie zwłoki klienta z zapłatą pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim pisemnym wezwaniu klienta do spłaty wymagalnych należności w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania. Jednakże zaznaczyć należy, iż doszło do przerwania biegu przedawnienia z uwagi na właściwe uznanie dłużnika ( pozwaną) zawarte w treści ugody z 21 stycznia 2014r. Tym samym biorąc pod uwagę datę wniesienia pozwu t.j. 14 września 2015r. nie doszło do przedawnienia przedmiotowego roszczenia. Sąd podzielił podniesione przez powoda stanowisko, zgodnie z którym prawa i obowiązki stron wynikające z łączącej je umowy kredytu powinny być oceniane z punktu widzenia przepisów ogólnych Kodeksu cywilnego, w tym w zakresie przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń z umowy kredytu. I tak zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe wynosi 3 lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie (art. 120 § 1 k.c.). Bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; przez wszczęcie mediacji (art. 123 § 1 k.c.). Niniejsze roszczenie stało się wymagalne w związku ze skutecznym wypowiedzeniem umowy kredytu, co przyznała pozwana uznając wysokość roszczenia do kwoty 69.233,12 zł.

Odnosząc się z kolei do zarzutów dotyczących błędnego wyliczenia zobowiązania oraz odsetek, wskazać należy, że materialnoprawny ciężar rozkładu dowodu reguluje norma art. 6 k.c. stanowiąca, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Stąd na stronie powodowej spoczywał w toku niniejszego postępowania ciężar wykazania, iż doszło do zawarcia umowy kredytowej, przekazania określonych środków, a następnie skutecznego wypowiedzenia niniejszej umowy oraz wysokości roszczenia, tak w zakresie kapitału kredytu jak i należnych odsetek umownych i innych kosztów.

Jako dowód na poparcie tych twierdzeń powód przedstawił m.in. wyciąg z ksiąg banku zawierający informację o podstawie prawnej i stanie zadłużenia pozwanego. Wyciąg ten należało potraktować jako dokument prywatny. Zgodnie bowiem z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. (Dz.U.11.72.388) z dniem 5 kwietnia 2011r. art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.02.72.665 j.t.) w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, został uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP. Tym samym w związku z zakwestionowaniem przez pozwanego zasadności i wysokości roszczenia, sąd nie mógł się oprzeć na treści niniejszego dokumentu. Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi bowiem dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Tym samym uznać należało, że strona powodowa w przytoczonych okolicznościach nie sprostała regułom postępowania dowodowego.

W konsekwencji braku domniemań służących dokumentom urzędowym, ocena przedstawionych przez stronę powodową dokumentów, jako dokumentów prywatnych, zwalniała stronę pozwaną z konieczności przeprowadzenia dowodu negatywnego, tj. obalenia twierdzeń strony powodowej, wywodzonych przez nią z tych dokumentów. Podkreślić należy bowiem, iż, zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Stosownie zaś do art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, stąd też - co do zasady - w postępowaniu cywilnym to powód powinien udowodnić istnienie dochodzonej wierzytelności, okoliczności jej powstania oraz wysokość. Mając na uwadze powyższe, strona powodowa nie wykazała przedstawianymi przez siebie dokumentami , iż istnieje roszczenie we wskazanej wysokości, z którym wystąpiła na drogę sporu sądowego. W zakresie chociażby opłat i prowizji nie przedłożono „Tabeli prowizji za czynności bankowe i opłat za inne czynności w (...) Banku S.A.”. zaznaczenia wymaga, iż pozwana uznała roszczenie co do kwoty 69.233,12 zł w dniu 21 stycznia 2014r. ale przez okres roku dokonywała realizacji ugody w zakresie spłaty tej należności w ratach. Tym samym kwota ta powinna zostać zweryfikowana chociażby w tym zakresie. Takim dokumentem nie mógł być wyciąg z ksiąg bankowych pozwanego z uwagi na powyższe rozważania. Reasumując powód co do zasady wykazał swoje roszczenie, ale nie wykazał go w zakresie jego wysokości. Przedstawione rozliczenie ( k.64-68) stanowi wydruk z systemu komputerowego, niezaopatrzony w podpis czy pieczęć banku i stanowi też jedynie dokument prywatny.

Ponadto, powód nie udźwignął spoczywającego na nim ciężaru dowodu w zakresie rozliczenia wartości przewłaszczonego pojazdu. Zauważyć bowiem należy, że zgodnie z zapisem § 3 ust. 4 lit. a umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie z dnia 03.06.2009 r., w przypadku wypowiedzenia przez Bank umowy kredytu opisanej w § 1, na Bank przechodzi pozostała część udziału w prawie własności pojazdu wynosząca 51/100 przysługującego P., na co P. wyraża bezwarunkową zgodę. Bank wypowiedział przedmiotową umowę pismem z dnia 21 stycznia 2014r. i co najmniej z upływem 30 dni od tej daty stał się właścicielem kredytowanego pojazdu. Okoliczność ta została przez powoda pominięta w pozwie. Dopiero pełnomocnik pozwanej podniósł tę kwestie w piśmie z 16 stycznia 2017r. i wniósł o zobowiązanie powoda do przedstawienia wyceny wartości przewłaszczonego pojazdu, wskazując, że wartość ta powinna odpowiednio pomniejszać kwotę dochodzonej przez powoda wierzytelności. Co prawda powód wykonując zobowiązanie sądu przedłożył poprzez załączenie do pisma z dnia 11 maja 2017r. dokument przedstawiający wartość kredytowanego pojazdu wygenerowany z Systemu wyceny wartości pojazdów E. v20170320, nr wyceny (...), jednakże dokument ten (będący dokumentem prywatnym) został zakwestionowany przez stronę pozwaną w kwestii wskazanej daty wyceny wartości pojazdu, tj. na dzień 11 maja 2017r., podczas gdy zdaniem pozwanej wycena wartości powinna być dokonana na dzień przejścia prawa własności kredytowanego pojazdu na powoda. Kwestia ta, zdaniem sądu, wymagała wiadomości specjalnych, które można byłoby uzyskać poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, który wskazałby w jaki sposób określić wartość przewłaszczonego pojazdu, na jaką wysokość, a także w jaki sposób rozliczyć tę wartość z kwotą zadłużenia wobec powoda.

Zgodnie z art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę. W orzecznictwie wskazuje się, że możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu niewskazanego przez strony nie oznacza, że sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynności strony. Jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze sąd powinien skorzystać ze swojego uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej (zob. wyrok SA w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2013 r., I ACa 1172/12, LEX nr 1292720).

Odnosząc powyższą regulację na kanwę zawisłej przed sądem sprawy zauważyć należy, że powód, jako instytucja bankowa zajmująca się zawodowo świadczeniem usług bankowych na rzecz funkcjonujących w obrocie prawnym podmiotów, powinien podjąć wszelkie działania, aby prawidłowo zabezpieczyć i dochodzić przysługujące mu roszczeń. Z uwagi na to, w ocenie sądu w niniejszej sprawie nie wystąpiły szczególne i wyjątkowe okoliczności, które uzasadniałyby skorzystanie z przysługującego uprawnienia do przeprowadzenia dowodu niezawnioskowanego przez stronę.

Przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia powyższe ustalenia i rozważania sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach znajduje uzasadnienie w przepisach art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. W rozpoznawanej sprawie stroną wygrywającą jest pozwana. Uwzględniając powyższe sąd w pkt II sentencji wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, która stanowi wynagrodzenie radcy prawnego (w wysokości określonej na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490) w kwocie 3.600 zł, oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k.94).

SSR Anita Wolska

I C 3297/15 Dnia 13 marca 2018r.

ZARZĄDZENIE

1.Odnotować

2. Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda z pouczeniem o apelacji

3. Uporządkować akta( przez wszycie wszystkich stron akt zwłaszcza k.22)

4.Akta przedłożyć za 21 dni od doręczenia lub z wpływem.

SSR Anita Wolska