Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie Wydział II Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Orlonek

Protokolant : Kamila Haławczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r. w S.

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S.

przeciwko K. M., T. M. (1) i G. M.

o wydanie lokalu

1.  nakazuje pozwanym K. M. i T. M. (1) aby opróżnili i wydali powódce w stanie wolnym od osób i rzeczy lokal mieszkalny nr (...) położony w S. przy ulicy (...) w S.;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  ustala, że pozwanym K. M. i T. M. (1) nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

4.  zasądza od pozwanych K. M. i T. M. (1) solidarnie na rzecz powódki kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów postępowania.

Sygnatura akt II C 750/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 sierpnia 2017 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w S. wniosła o nakazanie pozwanym K. M., T. M. (1) i G. M. opróżnienie i wydanie pomieszczenia tymczasowego nr 4 położonego w S. przy ul. (...) w stanie wolnym od osób i rzeczy oraz o zasądzenie solidarnie od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego roszczenia strona powodowa wskazała, że zawarła z pozwanymi K. M. i T. M. (1) umowę najmu pomieszczenia tymczasowego w konsekwencji wskazania go jako dla eksmitowanych dłużników. Pozwani zajmowali ów lokal na podstawie kolejno zawieranych umów od stycznia 2013 r. 16 stycznia 2015 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal nr (...) położony przy ul. (...) w S. stanowi własność Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S.. W dniu 16 stycznia 2013 r. powódka zawarła umowę najmu powyższego lokalu z K. M. i T. M. (1) jako umowę najmu pomieszczenia tymczasowego dla eksmitowanego dłużnika w myśl art. 1046 § 5 k.p.c. Umowa została następnie przedłużona na kolejne 6 miesięcy a następnie na rok – do 16 stycznia 2015 r.

Niesporne a nadto dowód:

- umowa – k. 8-11, 18, 20

- wyrok – k. 12

- zawiadomienie – k. 13-15

- protokół – k. 15

- pismo – k. 17

Obecnie w przedmiotowym lokalu mieszkają K. M. i T. M. (1). G. M. nie mieszka tam od maja 2016 r. Nie ma w tym lokalu żadnego jego rzeczy osobistych. Pozwany nie ma kluczy do lokalu.

Pozwani K. M. i T. M. (2) utrzymują się z emerytur wynoszących łącznie ok. 4 200 zł. Po potrąceniu zajęć komorniczych małżonkom pozostaje kwota ok. 2 800 zł. Pozwani nie są osobami niepełnosprawnymi.

Niesporne a nadto dowód:

- informacja z PUP w S. k. 42

- informacja z (...) k. 41

- przesłuchanie pozwanych – k. 46-48

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Strona powodowa w toku procesu nie sprecyzowała podstawy prawnej swojego żądania. Przytaczane przez nią okoliczności nakazywały jednak identyfikować prawne przesłanki powództwa z treścią art. 222§1 k.c. Stanowi on, że właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana chyba, że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Powódka w pozwie wyraźnie wskazała, że sporny lokal stanowi jej własność. Twierdzenie to nie zostało zakwestionowane przez stronę pozwaną. Dlatego sąd na zasadzie art. 230 k.p.c. uznał ten fakt za przyznany. Powódka domagając się wydania lokalu powołała się na fakt upływu terminu na jaki zawarta została umowa. Pozwani również nie kwestionowali faktu, iż na skutek upływu terminu na jaki została zawarta umowa, nie posiadają oni obecnie skutecznego tytułu prawnego do zajmowania lokalu.

Regulacje szczególne dotyczące stosunków prawnych związanych z korzystaniem z lokali mieszkalnych zapisane zostały w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2001 r., nr 71, poz. 733 z późn.zm).

Powódka wskazywała, iż zawarła z pozwanymi umowę najmu pomieszczenia tymczasowego. Zgodnie z art. 25b wymienionej ustawy umową najmu takiego lokalu zawiera się na okres maksymalnie 6 miesięcy.

W niniejszej sprawie powódka zawarła z pozwanymi umowę najmu, którą przedłużała na okres 6 miesięczny oraz na okres roczny. W ocenie Sądu, zawieranie kolejnych umów na okres przekraczający 6 miesięcy skutkowało utratą przez zajmowany przez pozwanych lokal charakteru pomieszczenia tymczasowego. Status pomieszczenia tymczasowego nie jest uzależniony od tego jak strony nazwą je w zawieranej umowie. Nie można akceptować sytuacji, w której trwającą 2 lata umowę traktować będziemy jako umowę najmu pomieszczenia tymczasowego z wszystkimi tego konsekwencjami związanymi z uproszczoną egzekucją czy też niestosowaniem ustawy o ochronie praw lokatorów w zakresie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Założeniem ustawodawcy była możliwość szybkiego i sprawnego eksmitowania dłużnika z pomieszczenia tymczasowego jeżeli nie opróżni go w terminie 6 miesięcy.

Mając powyższe na uwadze należało zatem orzec eksmisję pozwanych z zajmowanego lokalu (a nie pomieszczenia tymczasowego) o czym orzeczono w pkt 1 wyroku.

W punkcie 2 Sąd oddalił pozew w stosunku do pozwanego G. M. albowiem powódka nie wykazała, że nadal zajmuje on ów lokalu a czemu przeczy przeprowadzony dowód z przesłuchania stron.

W dalszej kolejności Sąd miał obowiązek rozważyć z urzędu zgodnie z art. 14 ust. 3 cytowanej ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego czy pozwanym przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego. Na mocy przepisu art. 14 ust. 1, 3, 4 pkt. 2 i 3 i ust. 6 tejże ustawy w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 wskazanej wyżej ustawy Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Natomiast w myśl art. 14 ust. 4 przywołanej ustawy Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, chyba, że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Rozstrzygając kwestię uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego Sąd ustalił, iż nie spełniają oni żadnej z obligatoryjnych przesłanek orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Sąd osobami pełnoletnimi i pełnosprawnymi. Nie korzystają z pomocy opieki społecznej i osiągają dochody nie pozwalające na objęcie ich taką pomocą.

W punkcie 4 Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zważywszy, iż stroną przegrywającą sprawę z okazali się pozwani, to właśnie oni zobowiązani byli zwrócić powódce koszty procesu. Wysokość kosztów należnych powódce została ustalona jako suma opłaty sądowej od pozwu w kwocie 200 zł, wynagrodzenia pełnomocnika powódki w kwocie 240 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł.