Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 21 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Radkiewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Edyta Jarmołowicz

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2016 r. S.

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko P. G.

- o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego P. G. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 3.521,68 zł. (trzy tysiące pięćset dwadzieścia jeden złotych sześćdziesiąt osiem groszy) z umownymi odsetkami liczonymi od kwoty 2.909,14 zł. (dwa tysiące dziewięćset dziewięć złotych czternaście groszy) od dnia 6 czerwca 2014 r., w wysokości czterokrotności stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego, z tym, że od dnia 1 stycznia 2016 r. nie wyższymi niż maksymalnymi odsetkami za opóźnienie;

II.  Zasądza od pozwanego P. G. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 751,44 zł. (siedemset pięćdziesiąt jeden złotych czterdzieści cztery grosze) tytułem koszów procesu;

III.  Przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kuratorowi pozwanego K. Z. kwotę 600 zł. (sześćset złotych) tytułem wynagrodzenia;

IV.  Nakazuje zwrócić powodowi (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 600 zł. (sześćset złotych) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 1192/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 29 czerwca 2014 r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zażądała zasądzenia od pozwanego P. G. kwoty 3.521,68 zł z odsetkami umownymi od kwoty 2.909,14 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenia zwrotu kosztów sądowych w kwocie 45 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 12 grudnia 2009 r. powód udzielił pozwanemu kredytu w zakresie zawarcia umowy o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej nr (...) w ramach, której pozwany otrzymał limit w wysokości 22.000 zł. Powód podkreślił, że pozwany był zobowiązany do spłaty kredytu zgodnie z harmonogramem spłaty. Powód zaznaczył, że pomimo wezwań i monitów P. G. nie wywiązał się z zobowiązania. W związku z powyższym, po upływie terminu, do którego pozwany był zobowiązany uregulować zadłużenie, całość stała się wymagalna. Bank wskazał, że pismem z dnia 25 marca 2014 r. wezwał pozwanego do zapłaty. Precyzując żądanie powód nadmienił, że na dochodzoną należność składają się kwota 2.909,14 zł tytułem należności głównej, odsetki za okres od dnia 12 maja 2009 r. do dnia wystawienia wyciągu z ksiąg banku w kwocie 482,54 zł, a także koszty, opłaty i prowizje w kwocie 130 zł oraz dalsze odsetki naliczanie od dnia następnego po dniu wystawienia wyciągu z ksiąg bankowych do dnia zapłaty obliczone od kwoty niespłaconego kapitału tj. od kwoty 2.909,14 zł według zmiennej stopy procentowej wyznaczonej jako 4-krotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

Nakazem zapłaty z dnia 11 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k.5).

Postanowieniem z dnia 12 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie na skutek nie wskazania przez powoda aktualnego adresu pozwanego uchylił nakaz zapłaty z dnia 11 lipca 2014 r. i przekazał rozpoznanie sprawy do tut. Sądu (k.8).

W piśmie z dnia 4 lipca 2015 r. kurator P. G. w związku z ustaleniem danych adresowych pozwanego wniósł o zwolnienie go z funkcji kuratora oraz o przyznanie mu wynagrodzenia za sprawowanie funkcji w kwocie 600 zł.

W piśmie z dnia 24 sierpnia 2016 r. powód wniósł o oddalenie podniesionych zarzutów oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania według norm przepisanych (k. 96).

Postanowieniem z dnia 13 września 2016 r. Sąd zwolnił K. S. z funkcji kuratora pozwanego (k.101).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. prowadzi działalność bankową polegająca m.in. na udzielaniu kredytów i pożyczek.

W dniu 17 września 2005 r. powód zawarł z pozwanym P. G. umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej M. G. nr (...) w ramach której pozwany otrzymał limit w wysokości 22.000 zł. W umowie ustalono, iż oprocentowanie nominalne od wykorzystanego limitu kredytowego jest zmienne i na dzień zawarcia umowy wynosi 20,90 % dla transakcji gotówkowych w stosunku rocznym oraz 19,90 % dla transakcji bezgotówkowych. Ustalono, iż spłata limitu kredytowego następować będzie w okresach miesięcznych poprzez dokonywanie przez posiadacza rachunku spłat na wskazany rachunek, których wysokość oraz termin będą określone w wyciągu z rachunku generowanego każdego 3 dnia miesiąca i wysłanym na adres posiadacza rachunku. Za dzień spłaty przyjęto 26 dzień od daty generowania wyciągu. Zgodnie z § 5 pkt 2 umowy kwota wymagalnej minimalnej spłaty stanowiła 5% kwoty wykorzystanego kapitału z Planu Podstawowego oraz należne Bankowi odsetki, prowizje, w tym opłatę ubezpieczeniową, nie mniej niż 30 zł. W § 5 pkt4 umowy ustalono, iż brak wymaganej spłaty minimalnej w terminie określonym w wyciągu powoduje naliczanie odsetek od kapitału przeterminowanego i stanowi podstawę do wytoczenia działań interwencyjnych związanych z dochodzeniem spłaty zobowiązań. Stopa odsetek od zadłużenia przedterminowego ma charakter zmienny i jest równa czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP obowiązującej na dzień powstania zadłużenia przedterminowego. W § 6 umowy wskazano, iż niniejsza umowa podlega przepisom ustawy o kredycie konsumenckim. W § 8 umowy ustalono, iż umowa została zawarta na okres jednego roku tzn. do dnia 12 maja 2010 r., przy czym Bank będzie automatycznie przedłużał umowę na kolejne roczne okresy o ile posiadacz rachunku nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta albo nie zajdą inne, określone w Regulaminie. Zgodnie z pkt II § 2 umowy Integralna częścią umowy stanowią Regulamin wydawania i użytkowania kart kredytowych G. (...) Banku (...) opłat i prowizji dla karty kredytowej G. (...) Banku określająca opłaty i prowizje związane z wydaniem i użytkowaniem karty. Zgodnie z pkt II § 3 ustalono, iż umowa została zawarta na okres 3 lat, przy czym Bank będzie automatycznie przedłużał umowę na kolejne 3 letnie okresy o ile posiadacz rachunku nie wypowie umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta albo nie zajdą inne, określone w Regulaminie.

Dowód:

Bezsporne, a nadto:

- umowa k. 24-25;

- tabela opłat i prowizji dla limitu kredytowego k. 26, 40-41

- tabela opłat i prowizji dla karty kredytowej k. 39

- regulamin k. 35-36

W okresie od 12 maja 2009 r. do 19 marca 2015 r. pozwany dokonywał wpłat gotówkowych i spłat zadłużenia.

Dowód:

lista operacji k. 26-34

W dniu 25 marca 2014 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wypowiedział pozwanemu umowę o limit kredytowy i kartę z dnia 12 maja 2009 r. Wskazano, iż należności Banku na dzień wypowiedzenia umowy wynoszą z tytułu kapitału 2.909,14 zł, z tytułu odsetek 363,32 zł oraz z tytułu opłat i prowizji kwotę 90 zł. Dodatkowo do sumy zadłużenia została doliczona kwota 20 zł tytułem kosztów wezwania. Powyższe zostało doręczone pozwanemu w dniu 1 kwietnia 2014 r.

Dowód:

- wypowiedzenie umowy k. 38

- potwierdzenie odbioru k. 41a

W dniu 5 czerwca 2014 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. wystawił wyciąg z ksiąg banku wskazując wysokość zobowiązania z umowy i przyznanie limitu kredytowego MC G. w kwocie 3.521,68 zł oraz odsetki od dnia następnego po dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego do dni zapłaty od kwoty 2.909,14 zł według 4-krotności stopy kredytu lombardowego NBP. Na dzień sporządzenia niniejszego wyciągu oprocentowanie wynosiło 16% w stosunku rocznym.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg banku, k. 37

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione w całości.

Zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę, na mocy, której przedsiębiorca w zakresie swojej działalności, zwany dalej "kredytodawcą", udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci. Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 4 ww. ustawy konsumentem jest osoba fizyczna, która zawiera z przedsiębiorcą umowę w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumenckie rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1).

W niniejszej sprawie zastosowanie znalazły także przepisy art. 6 k.c. i art. 233 §2 k.p.c. Zgodnie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przypadku kwestionowania przez stronę przeciwną twierdzeń (zwłaszcza niepopartych dowodami) i przedłożenia na tę okoliczność odpowiednich dokumentów bardziej czy mniej bezpośrednio podważających owe twierdzenia, to na drugiej stronie ciąży obowiązek podjęcia inicjatywy dowodowej i wykazania, że twierdzenia te są uzasadnione. Natomiast przepis art. 233 §2 k.p.c. stanowi, że Sąd oceni jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zapłaty kwoty 3.521,68 zł z odsetkami umownymi od kwoty 2.909,14 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 6 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty. Źródłem przedmiotowej wierzytelności była umowa o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej M. G. nr (...) pomiędzy bankiem a pozwanym.

Zgromadzone w sprawie dowody w postaci dokumentów złożonych do akt przez powoda Sąd uznał za wiarygodne. Choć pierwotnie kurator pozwanego zaprzeczał twierdzeniem pozwu, pozwany po złożeniu pisma przygotowawczego zawierającego szereg istotnych twierdzeń, wyjaśnień i wniosków dowodowych, zobowiązany do ustosunkowania do twierdzeń, nie zajął stanowiska w sprawie, a także nie zaprzeczył autentyczności przedstawionych przed powoda dokumentów, w tym istnienia umowy kredytu. Powód nie kwestionował nadto zasadności naliczania odsetek i opłat dodatkowych, nie podejmując w sprawie żadnej inicjatywy dowodowej. Pozwany nie stawił się nadto na rozprawie w dniu 13 września 2016 r. ani na rozprawie w dniu 2 listopada 2016 r. W związku z powyższym, w ocenie Sądu, złożone do akt dokumenty w sposób wiarygodny i zupełny potwierdzały stanowisko powoda, co do istnienia roszczenia, odsetek i opłat dodatkowych.

W zakresie dalszych odsetek od zasądzonego roszczenia głównego Sąd orzekł na podstawie art. 481 §2 zdanie drugie i §2 ¹ k.c. Przepis ten w §2 stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Zgodnie natomiast z §2 ¹ ww. artykułu obowiązującym w chwili orzekania, a który wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2016 r. maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Dlatego też rodzaj i wysokość odsetek należnych powodowi określono jako czterokrotność obowiązującej stopy kredytu lombardowego NBP, nie większe jednak niż odsetki maksymalne.

Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Zgodnie ze wskazanym przepisem strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powoda koszty składała się kwota 100 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłata od pełnomocnictwa, 34,44 tytułem opłaty notarialnej oraz kwota 600 zł tytułem wykorzystana zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora. Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w punkcie II wyroku.

W toku postępowania ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego P. G. kuratora procesowego w osobie K. Z.. Przepis art. 144 §1 k.p.c. stanowi, że przewodniczący ustanowi kuratora, jeżeli wnioskodawca uprawdopodobni, że miejsce pobytu strony nie jest znane.

Zgodnie z §1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej, wysokość wynagrodzenia takiego kuratora nie może przekraczać stawek minimalnych przewidzianych przepisami określającymi opłaty za czynności adwokackie, a w przypadku, gdy kuratorem jest radca prawny, przepisami określającymi opłaty za czynności radców prawnych. Zarządzeniem z dnia 4 kwietnia 2016 r. ustalono zaliczkę na poczet wynagrodzenia kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego w kwocie 1200 zł. Powyższą kwotę uiściła strona powodowa.

Z uwagi na wartość przedmiotu sporu w niniejszej sprawie, nakład pracy kuratora, oraz należało orzec, jak w punkcie III sentencji postanowienia.

W punkcie IV wyroku Sąd działając na podstawie art. 80 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2002 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) nakazał zwrócić od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. we W. kwotę 600 zł tytułem nadpłaconych kosztów sądowych, jako różnicę między zaliczką uiszczoną na poczet wynagrodzenia kuratora ustanowionego w przedmiotowej sprawie, a kwotą wykorzystaną faktycznie na ten cel.