Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 17 października 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Liliana Jędrzejewska

Protokolant:Anna Gurowska

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2017 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę

zasądza od M. P. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę łączną 7 231, 30 zł (siedem tysięcy dwieście trzydzieści jeden złotych trzydzieści groszy oraz kwotę 1 891, 91 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 1823/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 14 stycznia 2016 r. złożonym w elektronicznym postepowaniu upominawczym Bank (...) S.A. z siedzibą w W. zażądał zasądzenia od M. P. kwoty 7.231,30 zł oraz zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 91 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1800 z oraz zasądzenie innym kosztów w kwocie 0,91 zł.

W uzasadnieniu wskazano, że powodowi przysługuje wymagalna wierzytelność wobec pozwanego wynikająca z zawartej z (...) Bank (...) S.A. w dniu 1 października 2012 r. umowy nr (...) (4090- (...)-011) w kwocie 7.231,30 zł, na która składa się kwota 7.000 zł tytułem niespłaconej należności głównej oraz kwota 231,30 zł z tytułu odsetek umownych liczonych od kwoty należności głównej, co, do której dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Podkreślono, że powód podjął próbę ugodowego zakończenia sporu. Pomimo wezwania pozwanego do zapłaty długu, pozwany należności nie uregulował.

Nakazem zapłaty z 8 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany M. P. w sprzeciwie od rzeczonego nakazu zapłaty wniósł oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut niewykazania roszczenia, co do zasady i co do wysokości oraz przedawnienia roszczenia. Dodatkowo pozwany wniósł o zasądzenie kosztów procesu (k.8).

Postanowieniem z 11 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydziale Cywilnym przekazał sprawę do Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podtrzymała powództwo w całości oraz wniosła o przeprowadzenie rozprawy także pod nieobecność powoda lub jego pełnomocnika. Podała, że pozwany nie kwestionuje faktu zawarcia umowy kredytowej z powodem, a jedynie kwestionuje wysokość dochodzonego roszczenia. Niemniej powódka wskazała, iż istnienie wierzytelności oraz jej wysokość wynika wprost z W. z Ksiąg Bankowych z dnia 7 stycznia 2016 r. numer (...) oraz historii rachunku. Nadto podniosła, ze pismem z dnia 1 lipca 2015 r. powód wypowiedział pozwanemu umowę i tym samym cała wierzytelność stała się wymagalna. Dlatego też roszczenie nie jest przedawnione ( k. 151-153).

Wyrokiem zaocznym z dnia 28 marca 2017 r. Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu nadając wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności (k.170).

Pismem z dnia 9 maja 2017 r. pozwany wniósł sprzeciw o ww. wyroku zaocznego wnosząc o wstrzymanie i uchylenie rygoru natychmiastowej wykonalności oraz o zwolnienie z kosztów – opłaty za wniesiony sprzeciw (k.177).

Postanowieniem z dnia 12 czerwca 2017 r. Sąd oddalił wniosek pozwanego o zawieszenie rygoru natychmiastowej wykonalności nadanego wyrokowi zaocznemu z dnia 28 marca 2017 r. (k.181).

Pismem z dnia 9 sierpnia 2017 r. powód wniósł o oddalenie sprzeciwu, jako bezzasadnego oraz o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych podtrzymując dotychczasową argumentację (k.187-189).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2012 r. pozwany M. P. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt (...) (rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego) Nr (...) w ramach, której Bank udostępnił kredytobiorcy kwotę 7.000 zł na dowolny cel konsumpcyjny. Umowa została zawarta na okres 12 miesięcy i podlegała automatycznemu przedłużeniu na kolejny okres 12 miesięcy w przypadku spełnienia warunków wskazanych w Regulaminie Produktów kredytowych dla Klientów indywidualnych. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania w rozumieniu ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim ustalona na dzień zawarcia umowy wyniosła 25,10 %. Zgodnie z pkt 6 umowy, całkowita kwota kredytu wyniosła 7851,53 zł i składała się na nią prowizja z tytułu udzielenia kredytu: 1% kredytu, odsetki w wysokości 601,53 zł, roczna opłata za pakiet w wysokości 180 zł. Integralną częścią umowy stanowiła taryfa Prowizji i Opłat. W pkt 9j wskazano, iż umowa może zostać wypowiedziana z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia przez kredytobiorcę. Ustalono, iż kredytodawca może wypowiedzieć umowę z zachowaniem 2 miesięcznego terminu wypowiedzenia w przypadku nie dotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu. Zgodnie z pkt 9j kredytobiorca mógł odstąpić od kredytu w terminie 14 od dnia zawarcia umowy. W pkt 10 umowy strony ustaliły, iż w okresie obowiązywania umowy kwota wymagalnych wpływów wynosi 7.000 zł.

Dowód:

- umowa o kredyt w (...) k. 30-37

W dniu 30 kwietnia 2015 r. Bank (...) S.A. połączył się zgodnie z art. 124 ustawy Prawo Bankowe z (...) BANK (...) S.A. w skutek, czego nastąpiło przeniesienie całego majątku (...) BANK (...) S.A. jako banku przejmowanego na rzecz Bank (...) S.A. Z dniem 30 kwietnia 2015 r. Bank (...) S.A. zmienił nazwę na Bank (...) S.A.

Dowód:

- odpis KRS 64-145

W związku z nierealizowaniem przez pozwanego zadeklarowanych wpływów powódka wypowiedziała umowę kredytu (...) z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Pozwany odebrał wypowiedzenie w dniu 22 lipca 2015 r.

Dowód:

- historia rachunku k. 155-158

- wypowiedzenie k. 159

- potwierdzenie odebrania korespondencji k. 160-161

Pismem z dnia 15 grudnia 2015 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 7231,30 zł w terminie do dnia 22 grudnia 2015 r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 162

Pismem z dnia 7 stycznia 2016 r. powódka skierowała do pozwanego propozycje umorzenia części zadłużenia, jednakże pozwany nie dokonał żadnej wpłaty.

Dowód:

- propozycja umorzenia części zadłużenia k. 163

Według stanu na dzień 7 stycznia 2016 r. wysokość zadłużenia pozwanego względem Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wynosiło łącznie 7.231,30 zł, na które składała się kwota 7.000 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz kwota 231,30 zł tytułem odsetek umownych liczonych od kwoty należności głównej według oprocentowania wynikającego z umowy, co, do której dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Dowód:

- wyciąg z ksiąg bankowych k. 29

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Bezspornym w sprawie było, że pomiędzy pozwanym M. P. a (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. obecnie Bank (...) S.A. z siedzibą w W. doszło do zawarcia umowy rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego w kwocie 7.000 zł.

Zgodnie art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W przypadku kwestionowania przez stronę przeciwną twierdzeń (zwłaszcza niepopartych dowodami) i przedłożenia na tę okoliczność odpowiednich dokumentów bardziej czy mniej bezpośrednio podważających owe twierdzenia, to na drugiej stronie ciąży obowiązek podjęcia inicjatywy dowodowej i wykazania, że twierdzenia te są uzasadnione. Natomiast przepis art. 233 §2 k.p.c. stanowi, że Sąd oceni jakie znaczenie nadać odmowie przedstawienia przez stronę dowodu lub przeszkodom stawianym przez nią w jego przeprowadzeniu wbrew postanowieniu sądu. Dodatkowo, zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 7.231,30 zł, na które składała się kwota 7.000 zł tytułem niespłaconego kapitału oraz kwota 231,30 zł tytułem odsetek umownych liczonych od kwoty należności głównej według oprocentowania wynikającego z umowy, co, do której dłużnik opóźnił się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

W przedmiotowej sprawie pozwana nie kwestionowała zawarcia z powódką umowy o kredyt odnawialny na rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym. Pozwany w zarzutach od nakazu zapłaty podniósł zarzut niewykazania roszczenia, co do zasady jak i wysokości oraz zarzut przedawnienia roszczenia z tytułu umowy.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez powódkę dokumentów w postaci historii rachunku bankowego oraz umowy kredytu. Sąd uznał dowody z przedłożonych dokumentów za wiarygodne, gdyż pozwany nie kwestionował ich autentyczności, ani mocy dowodowej. Ich forma i treść nie wzbudziła także wątpliwości sądu. Strona powodowa dostarczyła przy tym materiał dowodowy umożliwiający ustalenie, że pozwany nie wywiązał się należycie z umowy, w szczególności nie dokonywał wpłat w okresie obowiązywania umowy. Brak terminowej spłaty zobowiązania doprowadził zaś do powstania wymagalnej wierzytelności Banku wobec pozwanego, ujętej w księgach powodowego banku. Pozwany natomiast nie zgłosił zastrzeżeń, co do okoliczności podniesionych przez powódkę i nie zakwestionował dołączonych do pozwu dokumentów, nie wziął udziału w rozprawie i nie podniósł żadnych innych okoliczności i twierdzeń, poza tymi wyrażonymi w zarzutach od nakazu zapłaty.

W tej sytuacji w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego należało stwierdzić, że powódka uczyniła zadość ciążącemu na niej obowiązkowi dowodzenia zasadności wywiedzionego żądania. Tym samym Sąd – w oparciu o zebrane dowody oraz przy zastosowaniu art. 230 k.p.c. - uznał, że stan zaległych należności za okres objęty sporem przedstawia się w sposób, jak to ostatecznie zostało przedstawione w pismach strony powodowej.

Wskazać również należy, iż Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W dalszej kolejności należało odnieść się do zarzutu przedawnienia. W ocenie Sądu zarzut przedawnienia jest bezzasadny.

Wskazać należy, iż podstawą materialno-prawną dochodzenia zapłaty w niniejszym postępowaniu pozostawał przepis art. 69 Prawa bankowego. (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z pozwanym umowę o kredyt (...) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Stąd zastosowanie znajduje art. 118 k.c. w myśl którego dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej termin przedawnienia wynosi 3 lata.

Bank (...) S.A. wypowiedział pozwanym umowę kredytu odnawialnego oraz zakreślił 30-dniowy termin wypowiedzenia. Należy przyjąć, że pozwany otrzymał oświadczenie o wypowiedzeniu w dniu 22 lipca 2015 roku. Termin wypowiedzenia upłynął zatem 21 sierpnia 2015 roku. Od dnia następnego roszczenie stało się wymagalne. Przyjmując, zatem wymagalność dochodzonego roszczenia na dzień 21 sierpnia 2015 r. roszczenie dochodzone pozwem nie uległo przedawnieniu.

W kwestii kosztów postępowania Sąd zastosował art. 98 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązania jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, przy czym do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego zalicza się jego wynagrodzenie i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zauważyć należało, iż w rozpoznawanej sprawie Sąd zasądzając na rzecz powódki kwotę 7231,30 zł uznał ją za stronę wygrywającą powództwo w całości, co uzasadniało obciążenie w całości strony pozwanej kosztami procesu. Koszty powódki obejmowały opłatę sądową od pozwu w kwocie 91 zł, wynagrodzenie pełnomocnika, które powódka ograniczyła w żądaniu pozwu do kwoty 1800 zł oraz kwota 0,91 zł tytułem opłaty manipulacyjnej.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Sąd zasądził od pozwanego M. P. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę łączną 7.231, 30 zł oraz kwotę 1 891, 91 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.