Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 19 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Irma Lorenc

Protokolant: Tomasz Handorf

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko U. S.

- o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz pozwanej U. S. koszty procesu w kwocie 900 zł (dziewięćset złotych).

Sygn. akt III C 190/19

UZASADNIENIE

w postępowaniu uproszczonym

Pozwem złożonym w dniu 10 grudnia 2018r. powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej U. S. kwoty 2.262,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych, liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 2.243,26 zł.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że strony łączyła umowa o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej. Powódka na podstawie odczytów wskazań układu pomiarowo-rozliczeniowego obciążyła pozwaną za usługi dystrybucji fakturą VAT na kwotę 2.169,84 zł określając termin płatności na 1 sierpnia 2018 r. Na sumę dochodzonego roszczenia złożyła się również kwota skapitalizowanych odsetek w wysokości 73,42 zł naliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności kwoty zadłużenia do dnia sporządzenia pozwu. Ponadto powódka obciążyła pozwaną fakturą VAT na kwotę 19,06 zł, określając termin płatności na 1 sierpnia 2018 r.

W dniu 17 grudnia 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty orzekając zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana U. S. wniosła sprzeciw, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania. Pozwana zarzuciła, że powódka nie wykazała roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości, nadto wskazując na brak legitymacji biernej po swej stronie, podnosząc, że w okresie objętym pozwem nie była stroną umowy o dostarczenie energii, nie jest właścicielem lokalu, którego dotyczy zadłużenie, a właścicielem lokalu i stroną umowy jest inny podmiot.

Postanowieniem z dnia 18 stycznia 2019 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie.

W piśmie procesowym z dnia 5 marca 2019 r. powódka podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Odnosząc się do zarzutów pozwanej podała, że pozwana była związana umową nr (...) zawartą w dniu 1 kwietnia 2017 r. na czas nieokreślony, a jej legitymacja bierna wynika wprost z treści tej umowy.

W postanowieniu z dnia 15 marca 2019 r. zobowiązano stronę pozwaną do złożenia pisma przygotowawczego, w którym wskaże, czy w świetle uzupełnionego pozwu oraz ww. pisma podtrzymuje zarzuty zgłoszone w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w terminie dwutygodniowym, pod rygorem uznania, iż je podtrzymuje. Pozwana po otrzymaniu zobowiązania nie zmodyfikowała swego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 kwietnia 2017 r. doszło do zawarcia umowy nr (...) o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej, na potrzeby lokalu przy ul. (...) w Dobrej. W umowie jako strony oznaczono (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. (sprzedawca) oraz U. S. – przedsiębiorcę prowadzącego działalność zarejestrowaną w (...) (odbiorca). U. S. - zgodnie z postanowieniem zamieszczonym na wstępie umowy – reprezentować miał przy jej zawieraniu pełnomocnik w osobie E. S., a pełnomocnictwo miało być udzielone w formie pisemnej i stanowić załącznik do umowy. Na umowie, po stronie odbiorcy widnieje podpis E. S..

Dowód:

- umowa z dnia 1 kwietnia 2017 r. k. 30-31.

W dniu 18 lipca 2018 roku powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wystawiła pozwanej U. S. fakturę VAT nr (...) na kwotę 2170,88 zł z tytułu usług dystrybucji określając termin płatności na 1 sierpnia 2018 r. W fakturze tej ujęto również skapitalizowane odsetki za opóźnienie od wskazanych w niej faktur w łącznej wysokości 19,06 zł.

Pismem datowanym na 28 sierpnia 2018 r. powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 2189,94 zł, w terminie do dnia 11 września 2018 r. Na kwotę tę złożyła się należność główna wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości 19,06 zł.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k. 32,

- faktura VAT k. 33.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sprzedaż i dystrybucja energii elektrycznej uregulowana jest przepisami ustawy z 10 kwietnia 1997r. – Prawo energetyczne . Zgodnie z art. 5 ust. 1 prawa energetycznego dostarczanie paliw gazowych lub energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji i umowy o świadczenie usług magazynowania paliw gazowych lub umowy o świadczenie usług skraplania gazu. Z kolei art. 5 ust. 3 powołanej ustawy stanowi, że dostarczanie paliw gazowych lub energii może odbywać się na podstawie umowy zawierającej postanowienia umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji tych paliw lub energii, a więc umowy kompleksowej. Podstawą do korzystania z energii elektrycznej jest więc zawarcie albo umowy kompleksowej, albo umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłu lub dystrybucji.

Powódka wywodziła swe roszczenia objęte pozwem z umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej z dnia 1 kwietnia 2017 r., w której wskazano, że została ona zwarta w imieniu U. S. przez jej pełnomocnika E. S.. Pozwana w toku postępowania konsekwentnie kwestionowała, by wiązała ją z powodem umowa, na którą powoływał się powód.

Należy podkreślić, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W myśl zaś art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Wynikający z tych unormowań rozkład ciężaru dowodu oznacza, że strona powodowa ma udowodnić fakty wskazujące na zasadność powództwa, natomiast rolą pozwanego jest udowodnienie okoliczności przemawiających za oddaleniem żądań pozwu.

W niniejszej sprawie na powódce ciążył w pierwszej kolejności obowiązek wykazania istnienia dochodzonego pozwem roszczenia co do zasady, a mianowicie przedstawienia dowodów na to, iż to pozwana była stroną zawartej z nią umowy. O ile powódka przedstawiła samą umowę, to nie przedłożyła pełnomocnictwa do zawarcia przedmiotowej umowy, które U. S. wedle postanowień tejże umowy miała udzielić E. S. i które to pełnomocnictwo, zgodnie z treścią umowy z dnia 1 kwietnia 2017 r. stanowić miało jej załącznik.

Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności, Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i ujawnienia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie jest powinnością Sądu dążenie do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Tym samym, brak odpowiedniej inicjatywy dowodowej stron obciąża negatywnymi konsekwencjami je same. Działanie sądu z urzędu może następować wyjątkowo i nie powinno prowadzić do zastępowania strony w spełnieniu jej obowiązków. W okolicznościach rozpatrywanej sprawy nie było podstaw do zobowiązania powódki do przedłożenia brakującego dowodu. Strona powodowa jest wszak przedsiębiorcą, a ponadto w postępowaniu była reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika. W tym stanie rzeczy, przejawienie przez Sąd inicjatywy dowodowej byłoby nie do pogodzenia z zasadą równości stron.

P omimo tego, że pozwana w treści umowy widnieje jako jej strona, w ocenie Sądu, dowodem na istnienie jej zobowiązania z tego tytułu nie może być wyłącznie ów dokument, skoro nie został on podpisany przez pozwaną, lecz inną osobę, a brak jest dowodu na udzielenie tej osobie stosownego pełnomocnictwa przez pozwaną. Nieprzedłożenie przez powódkę pełnomocnictwa, do którego odwołano się w umowie uniemożliwia stwierdzenie nie tylko tego, czy zostało ono w ogóle udzielone, ale także ( o ile było udzielone) jaki był zakres tego pełnomocnictwa. Zgodnie z art. 103 § 1 k.c. jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta. Konsekwencją dokonania takiej czynności prawnej jest jej bezskuteczność zawieszona ( negotium claudicans) do czasu potwierdzenia, odmowy potwierdzenia albo upływu czasu na potwierdzenie (por. art. 103 § 2 k.c.). Po potwierdzeniu czynności przez osobę, w której imieniu działał fałszywy pełnomocnik, jest ona traktowana jako ważna od chwili dokonania. Zważywszy jednak na to, że brak jest dowodu, by pozwana przedmiotową umowę potwierdziła, nie sposób uznać, że została ona skutecznie zawarta w jej imieniu, a w konsekwencji, by powódka mogła na jej podstawie wysuwać względem U. S. jakiekolwiek roszczenia.

Reasumując, stwierdzić należy, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń strony powodowej. Powódka nie zdołała wykazać, że między nią a pozwaną doszło do skutecznego zawarcia umowy dystrybucji energii, a tym samym, by powódce przysługiwały wobec pozwanej jakiekolwiek roszczenia , które z tej umowy miałyby wynikać.

W tych okolicznościach powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania w punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. obciążając powódkę, która przegrała proces, kosztami, które poniosła pozwana. Na koszty te złożyła się opłata za czynności radcy prawnego w kwocie 900 zł ustalona stosownie do § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.