Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Irma Lorenc

Protokolant: Adrianna Szczodrowska

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2019 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko A. A.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. A. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 29.403,03 zł (dwadzieścia dziewięć tysięcy czterysta trzy złote trzy grosze) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu Narodowego Banku Polskiego rocznie, lecz nie wyższej niż odsetki maksymalne za opóźnienie liczonymi od kwoty 27.424,61 zł (dwadzieścia siedem tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote sześćdziesiąt jeden groszy) od dnia 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 391,15 zł (trzysta dziewięćdziesiąt jeden złotych piętnaście groszy).

Sygn. akt III C 1173/18

UZASADNIENIE

w postępowaniu zwykłym

W dniu 23 marca 2018 r. powód Bank (...) Spółka akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej A. A. kwoty 29.403,03 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie, ale nie więcej, niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 27.424,61 zł od dnia 4 stycznia 2018 r. oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana posiada wymagalne zadłużenie z tytułu umowy pożyczki zawartej z powodem w dniu 20 kwietnia 2016 r., ewidencjonowanej na rachunku bankowym. Pozwana nie dokonywała regularnych wpłat na poczet zadłużenia, co doprowadziło do powstania wymagalnego zadłużenia i wypowiedzenia umowy. Powód wyjaśnił, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się : należność główna - 27.424,16 zł, odsetki umowne naliczone od należności głównej od 6 kwietnia 2017 r. do 28 grudnia 2017 r. wg stopy procentowej 9,99 % rocznie - 1.875,74 zł oraz odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 7 maja 2017 r. do 3 stycznia 2018 r. - 102,68 zł.

Pozwana w sprzeciwie od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powoda kosztów postępowania. Pozwana zarzuciła powodowi niewykazanie roszczenia co do zasady i wysokości. Pozwana zaprzeczyła wszystkim wyraźnie nieprzyznanym twierdzeniom powoda, wskazując, że żądanie pozwu nie ma uzasadnienia faktycznego i prawnego, a jedynym dowodem na jego poparcie, na który powołuje się powód jest wystawiony przez niego samego wyciąg z ksiąg rachunkowych, który nie ma mocy dokumentu urzędowego. Pozwana zakwestionowała, by pozostawała względem powoda w zwłoce co do określonej pozwem kwoty, jak również zawarte w nim wyliczenia.

W piśmie procesowym z dnia 22 października 2018 r. powód podtrzymał żądania pozwu, przywołując argumenty na jego poparcie.

Pozwana w piśmie procesowym z dnia 7 grudnia 2018 r. wskazała, że argumentacja powoda i przedłożone dokumenty nie uchylają zasadności jej zarzutów zawartych w sprzeciwie, w konsekwencji wniosła o oddalenie powództwa wobec braku wykazania wysokości roszczenia. Pozwana zarzuciła niewykazanie zawarcia przez nią z powodem kontraktu o określonej w pozwie treści, jak również nieprzedłożenie dowodów na to, iż procedura zawarcia umowy przebiegała zgodnie z opisem powoda, a pozwanej znane były przed ewentualnym wyrażeniem woli warunki umowy, w tym odnoszącej się do wysokości kosztów z nią związanych, włączając prowizję w kwocie 3.714,35 zł, która pozostaje zawyżona w sposób wskazujący na naruszenie dobrych obyczajów i interesów konsumenta w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. Pozwana wskazała, iż nie wykazano spełnienia obowiązków informacyjnych, o których mowa w art. 39 ust. 1 ustawy o Prawach konsumenta.

Powód w pismach procesowych z dnia 28 stycznia 2019 r., 12 marca 2019 r. i 29 kwietnia 2019 r. podtrzymywał swe żądania, polemizując z zarzutami strony pozwanej.

W pismach procesowych z dnia 18 lutego 2019 r. i 12 kwietnia 2019 r. pozwana podtrzymała dotychczasowe zarzuty, nie aprobując argumentacji powoda. Pozwana ponawiała swe zarzuty podczas rozpraw.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 września 2011 r. pozwana A. A. zawarła z powodem Bank (...) Spółką akcyjną w W. umowę rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego(zwanym dalej (...)), innych rachunków bankowych, karty debetowej oraz korzystania z kanałów bankowości elektronicznej. Zgodnie z § 12 pkt 1 tej umowy, jej zawarcie umożliwiało pozwanej dostęp do produktów i usług oferowanych przez powoda, w szczególności poprzez internetową aplikację bankową M.. Przy zawarciu umowy pozwana otrzymała, stosownie do jej § 15 ust. 1 M. nr (...) (login) i bezpieczną kopertę zawierającą (...) do konta internetowego, z wykorzystaniem których za pośrednictwem aplikacji M. mogła składać powodowi w formie elektronicznej oświadczenia woli lub wiedzy.

W dniu 20 kwietnia 2016 r. pozwana zalogowała się do aplikacji internetowej M. i korzystając z indywidualnego loginu i hasła, wybrała przygotowaną dla niej przez powoda ofertę zawarcia umowy pożyczki w formie elektronicznej, kolejno potwierdziła w aplikacji fakt zapoznania się z jej warunkami, wybór oferty, a następnie – złożyła w formie elektronicznej oświadczenie woli zawarcia umowy pożyczki, której warunki zostały zapisane w języku informatycznym html, przetworzonym na plik tekstowy, który został wyświetlony na ekranie urządzenia mobilnego pozwanej. Po zaznaczeniu przez pozwaną, iż zapoznała się z treścią umowy pożyczki, na podany przez pozwaną numer telefonu komórkowego została wysłana wiadomość sms, zawierająca hasło, które po jego wprowadzeniu do aplikacji M. spowodowało zakończenie operacji zawarcia umowy, a następnie założenie w systemie informatycznym powoda rachunku umożliwiającego skorzystanie z pożyczki. W tożsamy sposób pozwana złożyła oświadczenie o udzieleniu powodowi pełnomocnictwa m.in. do obciążania rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego wymagalnymi zobowiązaniami wynikającymi z umowy.

Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy z dnia 20 kwietnia 2016 r. pozwanej udzielono pożyczki w wysokości 26.550 zł, przy czym prowizja, która stanowiła kredytowany koszt pożyczki wyniosła 3.714,35 zł (§ 3 ust. 2 umowy) i została pobrana poprzez doliczenie jej do kwoty pożyczki, a następnie potrącenie jej od wypłacanej na rachunek bankowy kwoty. Łącznie zatem pozwana zobowiązana do zwrotu powodowi 30.264,35 zł , tj. kwoty pożyczki i prowizji, która nadto stanowiła podstawę do obliczania oprocentowania pożyczki. W § 2 ust. 2 i 3 umowy pożyczki okres spłaty wynosił 84 miesiące, a początek spłaty przypadał na czerwiec 2016 r., przy czym data płatności raty przypadała na 6. dzień każdego miesiąca. Nominalne oprocentowanie pożyczki wynosiło 8,99% rocznie, stosownie do § 2 ust. 3 umowy, przy czym zgodnie z § 2 ust. 6, obejmowało ono obniżenie oprocentowania o 1 punkt procentowy w związku z deklaracją pozwanej o przelewaniu swojego wynagrodzenia za pracę lub dochodu netto osiąganego z innego tytułu na rachunek oszczędnościowo- rozliczeniowy. Oprocentowanie to miało pozostawać na obniżonym poziomie, jeżeli w każdym miesiącu okresu obowiązywania pożyczki na rachunek ten wpłyną środki pochodzące z wynagrodzenia za pracę lub dochodu netto osiąganego z innego tytułu w wysokości co najmniej 1.000 zł (§ 2 ust. 7 umowy). W przypadku niespełnienia tego warunku, powód od następnego miesiąca, po miesiącu w którym warunek ten nie został spełniony zastosować miał oprocentowanie podwyższone o 1 punkt procentowy, w wyniku czego miała zmienić się wysokość, a nie liczba rat, natomiast w razie ponownego spełnienia tego warunku oprocentowanie od następnego miesiąca miało zostać ponownie obniżone (§ 2 ust. 9 umowy).

Stosownie do § 3 ust. 6 umowy, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 41.310,21 zł, przy założeniu, że pozwana dokona terminowej spłaty pożyczki, w ww. okresie i przy oprocentowaniu 8,99 % rocznie.

W świetle § 5 ust. 5 umowy, w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, począwszy od dnia następnego niespłacona kwota pożyczki traktowana była jako zadłużenie przeterminowane, przy czym w oparciu o § 3 ust. 8 umowy odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane są wg rocznej stopy procentowej określonej w cenniku , równej czterokrotności stopy lombardowej ustalanej przez Radę Polityki Pieniężnej, wynoszącej na dzień zawarcia umowy 10%.

Zgodnie z § 4 umowy powód miał obciążać rachunek oszczędnościowo – rozliczeniowy pozwanej do wysokości wszystkich należnych powodowi kwot w terminie ich wymagalności z tytułu udzielonej pożyczki, a pozwana zapewniać na rachunku należne powodowi kwoty rat spłaty udzielonej pożyczki najpóźniej w dniu poprzedzającym termin ich wymagalności.

Przed zawarciem umowy powód udostępnił pozwanej w postaci elektronicznej Regulamin kredytów i pożyczek udzielanych klientom indywidualnym przez Bank (...) S.A., który stanowił integralną część umowy (§ 1, § 17 umowy). Stosownie do § 11 ust. 4 pkt 2 w zw. z ust. 1 pkt 4 tego Regulaminu, powód mógł wypowiedzieć przedmiotową umowę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia , jeżeli pozwana nie zapłaci w terminie jednej pełnej raty kredytu za co najmniej jeden okres płatności i o ile w terminie 7 dni od otrzymania wezwania do zapłaty nie spłaci zadłużenia wynikającego z treści wezwania. Zgodnie z § 11 ust. 5 Regulaminu, wypowiedzenie umowy stawało się skuteczne z chwilą otrzymania przez pozwaną listem poleconym lub bezpośrednio.

dowody:

- umowa rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego z dnia 12.09.2011 r. k. 53-55

- Regulamin kredytów i pożyczek udzielanych klientom indywidualnym przez Bank (...) S.A. k. 47-49

- umowa pożyczki z dnia 20.04.2016 r. k. 49-50

- pełnomocnictwo k. 51

- dane systemowe oświadczeń k. 51 v., 52

Powód przelał na (...) pozwanej w dniu 20 kwietnia 2016 r. kwotę 26.550 zł, po pomniejszeniu udzielonej pożyczki wynoszącej 30.264,35 zł o prowizję w kwocie 3.714,35 zł. Z (...) pozwanej na podstawie udzielonego przez pozwaną upoważnienia pobierane były przez powoda raty pożyczki obejmujące ich część odsetkową i kapitałową w wysokości po 486,77 zł w dniach 6 czerwca 2016 r., 6 lipca 2016 r., 6 sierpnia 2016 r., 6 września 2016 r., 6 października 2016 r., 7 listopada 2016 r., 6 grudnia 2016 r., 7 stycznia 2017 r., 6 lutego 2017 r. , 6 marca 2017 r. i 6 kwietnia 2017 r. Łącznie na poczet spłaty kapitału pożyczki pobrano 2.839,74 zł, a odsetek umownych – 2.514,73 zł. Po tej ostatniej spłacie saldo kapitału pożyczki do spłaty wyniosło 27.424,61 zł.

Na (...) pozwanej co miesiąc wpływało wynagrodzenie i renta rodzinna – w wysokości przewyższającej 1.000 zł – do kwietnia 2017 r. W maju 2017 r. na rachunku pozwanej nie odnotowano żadnych wpływów, a saldo tego rachunku na dzień 6 maja 2017 r. było ujemne (-3.836,44 zł). W związku z czym od kolejnego miesiąca, tj. od czerwca 2017 r. oprocentowanie pożyczki wzrosło do 9,99%, o czym powód poinformował pozwaną w wyciągu z (...) za czerwiec 2017 r.

Od czerwca 2017 r. do września 2018 r. na (...) pozwanej nie wpłynęły żadne należności, a saldo tego rachunku pozostawało ujemne.

dowody:

- wyciągi z rachunku – płyta CD k. 67

- zestawienie transakcji od dnia 20.04.2016 r. do 12.03.2019 r. k. 102

- zestawienie transakcji od dnia 1.12.2013 r. do 25.04.2019 r. k. 119-182

- zestawienie transakcji od dnia 20.04.2016 r. do 30.04.2019 r. k. 183

Powód pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 564,73 zł wymagalnej należności kapitałowej oraz kwoty 411,75 zł tytułem należności odsetkowych (umownych i przeterminowanych) na dzień 13 czerwca 2017 r. w terminie 14 dni od doręczenia wezwania. Pismo doręczono pozwanej 22 czerwca 2017 r.

W piśmie z dnia 13 listopada 2017 r., które doręczono pozwanej 28 listopada 2017 r., powód oświadczył, iż wypowiada umowę pożyczki z dnia 20 kwietnia 2016 r., ze wskazaniem, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i biegnie od doręczenia tego pisma. W związku z tym powód wezwał pozwaną jednocześnie do zapłaty kwoty 29.024,54 zł, w tym 3.534,24 zł zadłużenia przeterminowanego.

Pismem z dnia 4 stycznia 2018 r. powód wezwał pozwaną do spłaty 27.424,61 zł tytułem należności głównej wynikającej z umowy pożyczki, 1.875,74 zł tytułem naliczonej od niej odsetek umownych w wysokości 9,99% od dnia 6 kwietnia 2017 r. do 28 grudnia 2017 r. oraz 102,68 zł tytułem odsetek przeterminowanych naliczonych od należności głównej od dnia 7 maja 2017 r. do 3 stycznia 2018 r. Przesyłka zawierająca to pismo została zwrócona powodowi przez pocztę w dniu 29 stycznia 2018 r. jako niepodjęta z placówki pocztowej w terminie.

Powód w dniu 4 stycznia 2018 r. sporządził wyciąg z ksiąg bankowych, w którym wskazał, iż w jego księgach rachunkowych figuruje wymagalne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki z dnia 20 kwietnia 2016 r. w łącznej wysokości 29.403,03 zł, w tym 27.424,61 zł tytułem należności, 1.875,74 zł tytułem naliczonej od niej odsetek umownych w wysokości 9,99% od dnia 6 kwietnia 2017 r. do 28 grudnia 2017 r. oraz 102,68 zł tytułem odsetek przeterminowanych naliczonych od należności głównej od dnia 7 maja 2017 r. do 3 stycznia 2018 r., z podaniem sposobu wyliczenia tych odsetek.

dowody:

- wezwanie do zapłaty z dnia 13.06.2017 r. k. 46 z potwierdzeniem odbioru k. 57

- wypowiedzenie umowy k. 45 z potwierdzeniem odbioru k. 56

- wezwanie do zapłaty z dnia 4.01.2018 r. k. 44, 58-59 wraz z kopertą i potwierdzeniem odbioru k. 60

- wyciąg z ksiąg bankowych k. 43

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania powoda stanowił przepis art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Powód wywodził swe roszczenia z umowy pożyczki, jaką miał zawrzeć z pozwaną za pośrednictwem internetowej aplikacji bankowej M. w dniu 20 kwietnia 2016 r.

Celem wykazania zawarcia umowy pożyczki powód przedłożył wydruk umowy, którą pod względem prawnym ocenić należy jako umowę o kredyt konsumencki zawieraną na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2011 r. Nr 126, poz. 715 ze zm.) oraz art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U. z 2014 r. , poz. 827 ze zm.).

Zgodnie z art. art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 tej ustawy). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1 ustawy). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca w art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość. Zważywszy, że stroną spornej umowy pozostawał bank, w niniejszej sprawie znalazł zastosowanie również art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U. z 1997 r. Nr 140, poz.939 ze zm.), zgodnie z którym oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej. Dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Usługi związane z zabezpieczeniem tych dokumentów mogą być wykonywane przez banki, spółki tworzone przez banki z innymi podmiotami, a także przedsiębiorstwa pomocniczych usług bankowych( art. 7 ust. 2 Prawa bankowego). Zgodnie zaś z art. 7 ust. 3 tej ustawy, jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, uznaje się, że czynność dokonana w formie, o której mowa w ust. 1, spełnia wymagania formy pisemnej także wtedy, gdy forma została zastrzeżona pod rygorem nieważności. Stosownie do ust. 4 tego artykułu, zasady tworzenia, utrwalania, przekazywania, przechowywania i zabezpieczania, w tym przy zastosowaniu podpisu elektronicznego, dokumentów, o których mowa w ust. 2, określone zostały w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 października 2004 r. w sprawie sposobu tworzenia, utrwalania, przekazywania, przechowywania i zabezpieczania dokumentów związanych z czynnościami bankowymi, sporządzanych na elektronicznych nośnikach informacji (Dz.U. z 2004 r. Nr 236, poz. 2364).

Sam brak podpisu pozwanej pod umową pożyczki z dnia 20 kwietnia 2016 r. nie świadczył o tym, że między stronami nie doszło do zawarcia umowy pożyczki o treści wynikającej z dokumentu znajdującego się w aktach sprawy na k. 49-50. Zważyć należy, iż zawarcie przedmiotowej umowy poprzedzało – co było niesporne – zawarcie przez strony w dniu 12 września 2011 r. umowy rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego(zw. (...)), innych rachunków bankowych, karty debetowej oraz korzystania z kanałów bankowości elektronicznej. Jak wskazano w § 12 pkt 1 tej umowy, jej zawarcie umożliwiało pozwanej dostęp do produktów i usług oferowanych przez powoda, w szczególności poprzez internetową aplikację bankową M.. Przy zawarciu umowy pozwana otrzymała, stosownie do jej § 15 ust. 1 M. nr (...) (login) i bezpieczną kopertę zawierającą (...) do konta internetowego, z wykorzystaniem których za pośrednictwem aplikacji M. mogła składać powodowi w formie elektronicznej oświadczenia woli lub wiedzy.

Powód przedstawił na załączonej do pisma z dnia 22 października 2018 r. płycie CD arkusz E. zawierające dane dotyczące logowania się przez pozwaną w dniu 20 kwietnia 2016 r. do aplikacji internetowej M., wykorzystania przez nią indywidualnego loginu i hasła w celu wybrania przygotowanej dla niej przez powoda oferty zawarcia umowy pożyczki w formie elektronicznej, potwierdzenia w aplikacji faktu zapoznania się z jej warunkami, wyboru oferty, a następnie – wyrażenia woli zawarcia umowy pożyczki zgodnie z ofertą. Powód przedstawił również dane systemowe oświadczenia, z którego wynika, że pozwana za pomocą przycisku akceptacji i wprowadzenia do aplikacji M. przesłanego na podany przez nią numer telefonu komórkowego hasła sms zaaprobowała warunki umowy. W tożsamy sposób pozwana złożyła oświadczenie o udzieleniu powodowi pełnomocnictwa m.in. do obciążania rachunku oszczędnościowo – rozliczeniowego wymagalnymi zobowiązaniami wynikającymi z umowy, co potwierdzają dane systemowe oświadczenia – pełnomocnictwa dla banku do umowy. W danych systemowych oświadczenia wskazano zarówno sposób wyrażenia woli, jak i IP urządzenia, z którego dokonano logowania klienta. Pozwana nie zaoferowała natomiast żadnych dowodów, które by materiał dowodowy zaoferowany przez powoda podważały, w szczególności pozwalały na stwierdzenie, iż kto inny, niż pozwana wykorzystał udostępniony jej przez powoda login do aplikacji M., czy hasło umożliwiające korzystanie z tej aplikacji.

Jak wskazano w § 4 ww. Rozporządzenia utworzenie dokumentu polega na zapisaniu sekwencji danych, związanych z jedną lub wieloma czynnościami bankowymi, na elektronicznym nośniku informacji i podpisaniu tych danych, a z § 5 tego Rozporządzenia wynika, że utrwalenie dokumentu polega na jego zapisaniu na elektronicznym nośniku informacji w sposób zapewniający sprawdzenie jego integralności, możliwość weryfikacji podpisu elektronicznego lub danych identyfikujących oraz możliwość odczytania wszystkich informacji zawartych w tym dokumencie, aż do zakończenia okresu przechowywania dokumentu. W świetle zaś § 6 Rozporządzenia przekazanie dokumentu może nastąpić przez przekazanie elektronicznego nośnika informacji, na którym został utrwalony dokument, lub dokonanie elektronicznej transmisji dokumentu. Zgodnie z § 3 pkt 1 lit. b) przywoływanego Rozporządzenia, poprzez podpisanie dokumentu należy rozumieć czynność polegającą na złożeniu podpisu elektronicznego lub dołączeniu danych identyfikujących, zgodnie z umową stron, a w przypadku dokumentów wewnętrznych banku - zgodnie z jego uregulowaniami wewnętrznymi. W regulacjach tych ustawodawca przewidział możliwość zastąpienia wszelkich papierowych dokumentów związanych z czynnościami bankowymi formą elektroniczną. Mogą one być zapisane na informatycznych nośnikach danych, płycie CD, dysku komputerowym), przy czym nośnik ten nie musi być przekazany drugiej stronie czynności, wystarczy, że zostanie dokonana elektroniczna transmisja tego dokumentu. W ocenie Sądu brak było podstaw do uznania, iż powód nie dopełnił wymogów określonych przywołanymi przepisami, w tym, by nie umożliwił pozwanej zapoznania się z treścią umowy przez wyrażeniem woli związania się nią, czy też dokonywał jakichkolwiek zmian w jej już utrwalonej treści. Gdyby pozwana nie wyraziła woli związania się umową pożyczki z powodem, bądź też wyrażała wolę związania się umową, ale o innej treści, niż przedstawiona przez powoda w niniejszej sprawie, dałaby temu w jakikolwiek sposób wyraz. Inne dowody, w szczególności przedstawione na płycie CD wyciągi z (...) pozwanej, jednoznacznie wskazują na to, iż umowa pożyczki, w sposób zgodny z jej zapisami, została przez powoda zrealizowana, a pozwana nie przedstawiła dowodów na to, by kiedykolwiek sprzeciwiła się jej wykonaniu, co skłania do uznania, iż ją aprobowała. Zwrócić należy uwagę na to, że (...) pozwanej w dniu 20 kwietnia 2016 r. został uznany kwotą 26.550 zł, co wynika z wyciągu z tego rachunku za kwiecień 2016 r. W wyciągu tym wskazano podstawowe dane dotyczące pożyczki, w tym oprocentowanie 8,99%, kwotę pożyczki - 30.264,35 zł, datę uruchomienia 20 kwietnia 2016 r., saldo zadłużenia : 30.264,35 zł, datę spłaty, liczbę rat: 84, a także opisano transakcję z dnia 20 kwietnia 2016 r. jako : wypłata kredytu 30.264,35 zł, kwota wypłaty 26.550 zł, prowizja 3 714.35 zł. W kolejnym wyciągu z (...) za maj 2016 r. ponownie wskazano numer i saldo pożyczki, a także wysokość raty – 486,77 zł i termin płatności I raty - 6 czerwca 2016 r., ze wskazaniem oprocentowania – 8,99%. Podobne informacje znalazły się w kolejnym wyciągu z (...) za czerwiec 2016 r., w którym to wyciągu ponadto uwidoczniono spłatę I raty pożyczki w wysokości 486,77 zł, ze wskazaniem sposobu jej rozliczenia (139,12 zł kapitał, 347,65 zł odsetki) i salda po spłacie - 30.125,23 zł. Analogicznie powód informował pozwaną o bieżącym saldzie pożyczki, pobraniu rat i sposobie ich rozliczenia w kolejnych wyciągach za dalsze miesiące. Zważyć trzeba, iż pozwana nie kwestionowała wiarygodności przedstawionych przez powoda wyciągów z (...), toteż należało uznać je za miarodajne dla czynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Brak jest jednocześnie dowodów na to, by pozwana składała powodowi jakiekolwiek reklamacje dotyczące przedmiotowej pożyczki, sprzeciwiała się wysokości zobowiązania z jej tytułu, pobraniu prowizji, której wysokość jednoznacznie określono w wyciągu z (...) za kwiecień 2016 r. na kwotę 3.714.35 zł (o którą pomniejszoną kwotę pożyczki do wypłaty, przelewając na rachunek pozwanej w dniu 20 kwietnia 2016 r. 26.550 zł), czy stopie oprocentowania, jak również liczbie, wysokości rat, terminom płatności, pobraniu ich z jej rachunku, czy sposobie rozliczenia w części kapitałowej i odsetkowej. Zważyć należy, iż pozwana była klientem powodowego Banku od 2011 r. i przedmiotowa umowa to nie była jednorazowa transakcja z udziałem tych stron. Z rachunku w powodowym banku pozwana do maja 2017 r. korzystała regularnie, dokonując szeregu transakcji za jego pośrednictwem, na tenże rachunek wpływało jej wynagrodzenie, renta rodzinna, zwroty podatku etc. i nie sposób przyjąć, by pozwana nie korzystała z serwisu (...), w którym powód zamieszczał comiesięczne wyciągi z tego rachunku i nie analizowała ich treści. Jako sformułowane wyłącznie na potrzeby tego postępowania jawią się w tym stanie rzeczy zarzuty pozwanej, iż powód nie wykazał, by zawarła z nim umowę o deklarowanej w pozwie treści.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 231 k.p.c. Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne). Konstrukcja domniemania faktycznego pozwala na ustalenie za udowodnione okoliczności, logicznie i przyczynowo wynikających z innych faktów, które zostały udowodnione z zachowaniem reguł postępowania dowodowego. Skoro pozwana w żadnej mierze nie przeciwstawiła się realizacji umowy w kształcie uwidocznionym w dokumencie złożonym w przedmiotowym postępowaniu, korzystała z przekazanych jej środków pieniężnych i przez 11 miesięcy realizowała wynikające z niej zobowiązania zgodnie z jej treścią, zaprzestawszy jej wykonania w maju 2017 r. wraz z brakiem wpływu środków pozwalających na ich pokrycie, to logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego jest przyjęcie, iż pozwana przyjęła na siebie zobowiązanie w kształcie ujętym w umowie pożyczki z dnia 20 kwietnia 2016 r.

Pozwana zarzucała także, że powód nie wykazał, iż dopełnił obowiązków informacyjnych wynikających z art. 39 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, zauważyć jednak należy, iż nawet gdyby tak było, to w świetle art. 41 tej ustawy, jeżeli przedsiębiorca nie dopełni obowiązków określonych w art. 39 ust. 1-3, konsument ma prawo odstąpić od umowy w każdym czasie bez konieczności ponoszenia kosztów należnych przedsiębiorcy. Jedyną zatem sankcją niedopełnienia tych obowiązków jest przyznanie konsumentowi uprawnienia do odstąpienia od umowy w każdym czasie, bez konieczności ponoszenia kosztów należnych przedsiębiorcy, a nie – brak związania stron umową, czy jej poszczególnymi postanowieniami.

W tych okolicznościach uznać należało, iż w dniu 20 kwietnia 2016 r. doszło do zawarcia pomiędzy stronami w sposób wskazywany przez powoda umowy pożyczki, której treść uwidoczniono na k. 49-50 akt.

Zgodnie z § 2 ust. 1 umowy z dnia 20 kwietnia 2016 r. powód udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 26.550 zł, przy czym prowizja, która stanowiła kredytowany koszt pożyczki wyniosła 3.714,35 zł (§ 3 ust. 2 umowy) i została pobrana poprzez doliczenie jej do kwoty pożyczki, a następnie potrącenie jej od wypłacanej na rachunek bankowy kwoty. Łącznie zatem pozwana zobowiązana do zwrotu powodowi 30.264,35 zł , tj. kwoty pożyczki i prowizji, która nadto stanowiła podstawę do obliczania oprocentowania pożyczki. W § 2 ust. 2 i 3 umowy pożyczki okres spłaty wynosił 84 miesiące, a początek spłaty przypadał na czerwiec 2016 r., przy czym data płatności raty przypadała na 6. dzień każdego miesiąca. Nominalne oprocentowanie pożyczki wynosiło 8,99% rocznie, stosownie do § 2 ust. 3 umowy, przy czym zgodnie z § 2 ust. 6, obejmowało ono obniżenie oprocentowania o 1 punkt procentowy w związku z deklaracją pozwanej o przelewaniu swojego wynagrodzenia za pracę lub dochodu netto osiąganego z innego tytułu na rachunek oszczędnościowo- rozliczeniowy. Stosownie do § 3 ust. 6 umowy, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 41.310,21 zł, przy założeniu, że pozwana dokona terminowej spłaty pożyczki, w ww. okresie i przy oprocentowaniu 8,99 % rocznie (łącznie zatem odsetki umowne od kapitału pożyczki za okres jej udzielenia wyniosłyby przy tym założeniu 11.045,86 zł). Oprocentowanie to bowiem miało pozostawać na obniżonym poziomie, jeżeli w każdym miesiącu okresu obowiązywania pożyczki na rachunek ten wpłyną środki pochodzące z wynagrodzenia za pracę lub dochodu netto osiąganego z innego tytułu w wysokości co najmniej 1.000 zł (§ 2 ust. 7 umowy). W przypadku niespełnienia tego warunku, powód od następnego miesiąca, po miesiącu w którym warunek ten nie został spełniony, zastosować miał oprocentowanie podwyższone o 1 punkt procentowy, w wyniku czego miała zmienić się wysokość, a nie liczba rat, natomiast w razie ponownego spełnienia tego warunku oprocentowanie od następnego miesiąca miało zostać ponownie obniżone (§ 2 ust. 9 umowy).

Pozwana spełniała warunek obniżenia oprocentowania do 8,99% do kwietnia 2017 r., bowiem poczynając od maja 2017 r. na jej (...) nie wpłynęło już dotychczas przelewane nań ani wynagrodzenie za pracę, ani renta rodzinna. W związku z powyższym od kolejnego miesiąca, tj. od czerwca 2017 r., zgodnie z § 2 ust. 9 umowy, oprocentowanie pożyczki zostało podwyższone do 9,99%, o czym powód poinformował pozwaną w wyciągu z (...) za czerwiec 2017 r.

Jak wynika z wyciągów z (...) pozwanej spłaciła ona raty pożyczki w kwotach po 486,77 zł obejmujące część odsetkową i kapitałową w dniach 6 czerwca 2016 r., 6 lipca 2016 r., 6 sierpnia 2016 r., 6 września 2016 r., 6 października 2016 r., 7 listopada 2016 r., 6 grudnia 2016 r., 7 stycznia 2017 r., 6 lutego 2017 r. , 6 marca 2017 r. i 6 kwietnia 2017 r. Poczynając od maja 2017 r. na rachunku pozwanej brak było środków, z których powód mógłby pobierać kolejne raty. Wskazać należy w tym miejscu, że zgodnie z § 4 umowy powód miał obciążać (...) pozwanej do wysokości wszystkich należnych powodowi z tytułu udzielonej pożyczki kwot w terminie ich wymagalności, a pozwana zapewniać na rachunku należne powodowi kwoty rat spłaty udzielonej pożyczki najpóźniej w dniu poprzedzającym termin ich wymagalności.

Jak wynika z uwidocznionego w wyciągach sposobu rozksięgowania rat (wbrew zarzutom pozwanej powód w ten sposób wykazał jak zostały rozliczone wpłaty pozwanej), łącznie na poczet spłaty kapitału pożyczki pobrano 2.839,74 zł, a odsetek umownych – 2.514,73 zł. Po tej ostatniej spłacie saldo kapitału pożyczki do spłaty wyniosło zatem 27.424,61 zł (30.264,35 zł – 2.839,74 zł = 27.424,61 zł). Pozwana nie zaoferowała przy tym żadnych dowodów na to, by dokonała jakichkolwiek innych wpłat na poczet pożyczki, poza uwidocznionymi w wyciągach z (...).

Stosownie do § 11 ust. 4 pkt 2 w zw. z ust. 1 pkt 4 Regulaminu kredytów i pożyczek udzielanych klientom indywidualnym przez Bank (...) S.A., który stanowił integralną część umowy (§ 1, § 17 umowy) powód mógł wypowiedzieć przedmiotową umowę z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia , jeżeli pozwana nie zapłaci w terminie jednej pełnej raty kredytu za co najmniej jeden okres płatności i o ile w terminie 7 dni od otrzymania wezwania do zapłaty nie spłaci zadłużenia wynikającego z treści wezwania. Zgodnie z § 11 ust. 5 Regulaminu, wypowiedzenie umowy stawało się skuteczne z chwilą otrzymania przez pozwaną listem poleconym lub bezpośrednio.

Powód, postępując z ww. postanowieniami umowy, pismem z dnia 13 czerwca 2017 r. wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 564,73 zł wymagalnej należności kapitałowej oraz kwoty 411,75 zł tytułem należności odsetkowych (umownych i przeterminowanych) na dzień 13 czerwca 2017 r. w terminie 14 dni od doręczenia wezwania. Powód dopełnił tym samym obowiązków z art. 75 c Prawa bankowego, zgodnie z którym jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych.

W dacie sporządzenia pisma pozwana zalegała ze spłatą dwóch pełnych rat należnych za maj i czerwiec 2017 r. Pismo doręczono pozwanej 22 czerwca 2017 r., co wynika z przedłożonego przez powoda potwierdzenia jego odbioru (dowód ten, wbrew zarzutom pozwanej został przedłożony - dołączono do pisma procesowego powoda z dnia 22 października 2018 r.). Jak wskazano wyżej, pozwana nie przedstawiła natomiast dowodów na to, by po 6 kwietnia 2017 r. dokonała jakichkolwiek wpłat na poczet pożyczki. Po tym jak powyższe wezwanie do zapłaty okazało się bezskuteczne, w piśmie z dnia 13 listopada 2017 r., które doręczono pozwanej w dniu 28 listopada 2017 r. (potwierdzenie jego odbioru powód dołączył do ww. pisma) powód oświadczył, iż wypowiada umowę pożyczki z dnia 20 kwietnia 2016 r., ze wskazaniem, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i biegnie od doręczenia tego pisma. Stosownie do § 11 ust. 4 pkt 2 w zw. z ust. 1 pkt 4 tego Regulaminu w przypadku przedmiotowej umowy termin wypowiedzenia wynosił miesiąc i był liczony od dnia 28 listopada 2017 r., a zatem upłynął 28 grudnia 2017 r. Wypowiedzenie to wywołało zatem skutek w postaci rozwiązania umowy i wymagalności całego wynikającego z niej zobowiązania w dniu 29 grudnia 2017 r. Nie sposób zatem było podzielić zarzutów pozwanej, odnoszących się do braku wykazania, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy i postawienia pożyczki w stan wymagalności w dniu 29 grudnia 2017 r., wyrażonych w piśmie procesowym z dnia 18 lutego 2019 r.

Powód przedstawił również dowód ze sporządzonego w dniu 4 stycznia 2018 r. wyciągu z ksiąg bankowych, w którym wskazał, iż w jego księgach rachunkowych figuruje wymagalne zadłużenie pozwanej z tytułu umowy pożyczki z dnia 20 kwietnia 2016 r. w łącznej wysokości 29.403,03 zł, w tym 27.424,61 zł tytułem kapitału pożyczki, 1.875,74 zł tytułem naliczonej od niej odsetek umownych w wysokości 9,99% od dnia 6 kwietnia 2017 r. do 28 grudnia 2017 r. oraz 102,68 zł tytułem odsetek przeterminowanych naliczonych od należności głównej od dnia 7 maja 2017 r. do 3 stycznia 2018 r., z podaniem szczegółowego sposobu wyliczenia tych odsetek. Wskazać w tym miejscu należy, iż zgodnie z § 5 ust. 5 umowy, w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, począwszy od dnia następnego niespłacona kwota pożyczki traktowana była jako zadłużenie przeterminowane, przy czym w oparciu o § 3 ust. 8 umowy odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane są wg rocznej stopy procentowej określonej w cenniku, równej czterokrotności stopy lombardowej ustalanej przez Radę Polityki Pieniężnej, wynoszącej na dzień zawarcia umowy 10%.

Ponieważ umowa uległa rozwiązaniu z dniem 29 grudnia 2017 r., powód był uprawniony naliczać od kwoty niespłaconego kapitału pożyczki odsetki umowne, tzw. kapitałowe aż do dnia 28 grudnia 2017 r., tak też czynił, o czym świadczy sporządzony przezeń wyciąg z ksiąg rachunkowych z dnia 4 stycznia 2018 r., jednakże zważyć należy, iż stopa tych odsetek, o czym była mowa wyżej dopiero poczynając od 6 czerwca 2017 r. mogła ulec podwyższeniu do 9,99% rocznie. Niezasadnie zatem powód naliczył w tym wyciągu odsetki wg stopy podwyższonej o 1 punkt procentowy w kwietniu i maju 2017 r. , choć zważyć należy, iż odsetki wg stopy 8,99% rocznie od kwoty 27.424,61 zł od 6 kwietnia 2017 r. do 5 maja 2017 r. wynoszą 202,64 zł, a od kwoty 27.143,30 zł od 6 maja 2017 r. do 5 czerwca 2017 r. – 207,25 zł, łącznie 409,89 zł, zaś wyliczone wg stopy 9,99% przez powoda w analizowanym wyciągu – odpowiednio 205,46 zł i 203,35 zł, a zatem łącznie 408,81 zł. To oznacza, iż pomimo zastosowania niewłaściwej stopy oprocentowania w ww. okresie, powód żądał odsetek umownych za tenże okres skapitalizowanych na kwotę niższą od należnej. Łączne zobowiązanie pozwanej z tytułu odsetek umownych, naliczonych od zaległego kapitału za okres od 6 kwietnia 2017 r. do 28 grudnia 2017 r. mieściło się w żądanej pozwem kwocie 1.875,74 zł.

Z kolei odsetki umowne za opóźnienie tzw. odsetki od zadłużenia przeterminowanego, zgodnie z § 3 ust. 8 umowy, liczone wg rocznej stopy procentowej równej czterokrotności stopy lombardowej ustalanej przez Radę Polityki Pieniężnej, wynoszącej 10% naliczane były w sposób odpowiadający normie art. 481 § 1 i 2 ¹ k.c., za okres od 7 maja 2017 r. do 3 stycznia 2018 r. od części kapitałowych rat, które wymagalne były w okresie od 6 maja 2017 r. do 6 grudnia 2017 r. , przy czym zważyć należy, iż już od 29 grudnia 2017 r., a zatem po wypowiedzeniu umowy pożyczki powód władny był naliczać je od całego salda zadłużenia z tytułu kapitału pożyczki, tj. kwoty 27.424,61 zł, tymczasem – jak wynika z wyciągu z ksiąg rachunkowych banku- od 7 grudnia 2017 r. do 3 stycznia 2018 r. naliczył je jedynie od części kapitałowej ostatniej przed wypowiedzeniem raty, tj. kwoty 290,92 zł, a od dnia 30 grudnia 2017 r. 3 stycznia 2018 r. od salda zadłużenia wynoszącego 25.149,97 zł, a zatem również w tym przypadku częściowo od kwoty niższej od należnej. Łączne zobowiązanie pozwanej z tytułu odsetek umownych za opóźnienie, liczone jak w ww. wyciągu, nie przekraczało zobowiązania pozwanej z tego tytułu wynikającego z umowy i wynosiło 102,68 zł. Od dnia 4 stycznia 2018 r., a zatem po dokonanej kapitalizacji odsetek umownych za opóźnienie, powód żądał dalszych odsetek z tego tytułu od niespłaconego kapitału pożyczki, tj. kwoty 27.424,61 zł, wg stopy wskazanej w umowie, lecz nie wyższej niż stopa odsetek maksymalnych za opóźnienie, co odpowiadało normie art. 481§ 2 ¹ k.c., zgodnie z którym maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) oraz art. 481 § 2 ² k.c., w świetle którego jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

Pozwana wywodziła wprawdzie w niniejszym postępowaniu, iż postanowienia umowy pożyczki, w świetle których zobowiązana była do uiszczenia powodowi prowizji w wysokości 3.714,35 zł stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu przepisu art. 385 ¹ § 1 k.c., jednakże Sąd jej zarzutów w tej mierze nie podzielił. Wskazać należy, iż w świetle tego przepisu postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. W świetle § 3 tego artykułu, nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Zgodnie zaś z art. 385 ² k.c. zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.

Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., kryterium oceny decydującym o uznaniu klauzuli za niedozwoloną jest kształtowanie praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy. Uznanie postanowień umowy lub wzorca za sprzeczne z dobrymi obyczajami nie polega na wskazaniu, jaki „dobry obyczaj” został naruszony, gdyż celem klauzul generalnych jest rozszerzenie granic swobody sędziowskiej w orzekaniu, przy czym Sąd powinien uzasadnić, z jakich powodów uznał poszczególne postanowienia za niedozwolone, odwołując się do reguł etycznych uczciwego i lojalnego postępowania w obrocie. W odniesieniu do przesłanki rażącego naruszenia interesu konsumenta przyjmuje się natomiast, że postanowienia umowy rażąco naruszają interes konsumenta, jeżeli umowa poważnie, znacząco odbiega od sprawiedliwego wyważenia praw i obowiązków stron. Rażące naruszenie interesów konsumenta oznacza nieusprawiedliwioną dysproporcję praw i obowiązków na jego niekorzyść w określonym stosunku obligacyjnym ( tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 lipca 2005 r., I CK 832/04 ).

Zwrócić należy uwagę na to, iż na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano możliwość obciążenia konsumenta kosztami związanymi z udzieleniem pożyczki, albowiem zgodnie z art. 5 pkt 6 tej ustawy, na całkowity koszt kredytu składają się wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach. Stosownie zaś do art. 5 pkt 6a ww. ustawy - pozaodsetkowe koszty kredytu to wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek. Prowizja stanowiąca wynagrodzenie powoda za czynności związane z udzieleniem pożyczki, służy pokryciu kosztów rozpoznania wniosku kredytowego, analizy zdolności kredytowej pożyczkobiorcy, czy przygotowania i zawarcia umowy. Koszty te w tym przypadku stanowiły 13,99% faktycznie przekazanej pozwanej kwoty 26.550 zł. Był to jedyny zastrzeżony w umowie pozaodsetkowy koszt pożyczki. Wynagrodzenia tego nie sposób uznać za wygórowane, jeżeli się zważy, iż niewątpliwie powód podjął czynności związane z przygotowaniem umowy, czy dokonał analizy zdolności kredytowej pozwanej, która to czynność w świetle zasad doświadczenia życiowego poprzedza udzielenie pożyczki bankowej. W ocenie Sądu wysokość tej prowizji jest niższa, niż stosowana przez inne instytucje kredytowe działające na rynku, a także ukształtowana na poziomie zdecydowanie odbiegającym od maksymalnego, wynikającego z art. 36a cyt. ustawy. Zwyczajowo taka prowizja pobierana jest jednorazowo, np. poprzez doliczenie jej do kapitału pożyczki, a następnie rozłożenie jej płatności na raty. Nie sposób przyjąć, iż w realiach rozpoznawanej sprawy zasady naliczania przedmiotowej prowizji oraz jej wysokość została ukształtowana w sposób z dobrymi obyczajami i przy rażącym naruszeniu interesów pozwanej jako konsumenta i postanowienia umowy jej dotyczące uznać za abuzywne.

Z tych względów Sąd uznał, iż powód wykazał swe roszczenie zarówno co do zasady, jak i wysokości, co skutkowało zasądzeniem w punkcie I wyroku łącznie kwoty 29.403,03 zł, na którą złożyły się : zaległy kapitał pożyczki w kwocie 27.424,61 zł, skapitalizowane za okres od 6 kwietnia 2017 r. do dnia 28 grudnia 2017 r. odsetki umowne, tzw. kapitałowe w kwocie 1.875,74 zł, a ponadto skapitalizowane za okres od 7 maja 2017 r. do 3 stycznia 2018 r. odsetki umowne za opóźnienie w wysokości 102,68 zł. Od kwoty zaległego kapitału pożyczki zasądzono dalsze umowne odsetki za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP rocznie, lecz nie wyższe niż odsetki maksymalne za opóźnienie - od dnia 4 stycznia 2018 r.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II wyroku w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Na koszty te złożyły się : opłata od pozwu – 368 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł i koszt uwierzytelnienia jego odpisu – 6,15 zł.