Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Irma Lorenc
Protokolant:	sekr. sąd. Anna Gnidzińska

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2018 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. P.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda M. P. kwotę 7.732,76 zł (siedem tysięcy siedemset trzydzieści dwa złote siedemdziesiąt sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwot:

- 7.425,26 zł (siedem tysięcy czterysta dwadzieścia pięć złotych dwadzieścia sześć groszy) – od dnia 9 kwietnia 2015 r.,

- 307,50 zł (trzysta siedem złotych pięćdziesiąt groszy) – od dnia 17 kwietnia 2015 r.;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie kwotę 797,66 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt sześć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

IV.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda koszty procesu w kwocie 1.487 zł (jeden tysiąc czterysta osiemdziesiąt siedem złotych).

Sygn. akt III C 1622/15

UZASADNIENIE

w postępowaniu zwykłym

Powód M. P. pozwem z dnia 5 maja 2015 r. wniósł o zasądzenie
od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 3.558,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 9 kwietnia 2015 r. oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w samochodzie powoda doszło do chemicznego uszkodzenia nadwozia z powodu chemicznych wyziewów podczas działalności produkcyjnej Zakładów (...). Sprawcą szkody był podmiot związany z pozwanym umową ubezpieczenia. Powód zgłosił szkodę w pojeździe pozwanemu, który w postępowaniu likwidacyjnym określił koszt jego naprawy na 3.413,04 zł. Powód w celu zweryfikowania kosztorysu sporządzonego przez pozwanego zwrócił się do rzeczoznawcy J. Z., który określił koszt naprawy pojazdu na 6.663,87 zł. Na tej podstawie powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 3.558,33 zł, w tym dopłaty kosztów naprawy samochodu i 307,50 zł kosztów wykonania kosztorysu naprawy. Pozwany nie zastosował się do tego wezwania.

Pozwany w sprzeciwie od wydanego w niniejszej sprawie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na swą rzecz kosztów procesu. Pozwany nie zakwestionował swej odpowiedzialności za szkodę co do zasady, lecz podniósł zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda z uwagi na to, że nie wykazał on, by doszło do przelewu na jego rzecz wierzytelności o zapłatę odszkodowania przysługującego drugiemu współwłaścicielowi – E. P. (1). Pozwany kwestionował także wysokość roszczenia z tytułu kosztów naprawy pojazdu oraz zasadność roszczenia z tytułu zwrotu kosztów ekspertyzy sporządzonej na zlecenie powoda. Pozwany podniósł, że niezasadnie powód domaga się kosztów naprawy lusterek zewnętrznych, albowiem w czasie oględzin nie stwierdzono ich uszkodzeń. Pozwany zarzucił, że powód nie wykazał, czy pojazd został naprawiony po szkodzie, jaki był koszt z tego tytułu, ani czy powód jest nadal w posiadaniu pojazdu, co ma wpływ na ustalenie wysokości należnego powodowi odszkodowania, jak również sformułował zarzut przyczynienia się powoda do zwiększenia rozmiarów szkody. Co do żądania odsetek za opóźnienie pozwany wskazał, że wypłacił odszkodowanie na rzecz powoda w terminie, więc jest ono bezzasadne.

W piśmie procesowym z dnia 16 grudnia 2015 r. powód podtrzymał swe żądania, kwestionując zasadność zarzutów pozwanego.

W piśmie procesowym z dnia 16 kwietnia 2018 r., uzupełnionym pismem procesowym z dnia 4 maja 2018 r. powód rozszerzył powództwo, domagając się zapłaty od pozwanego kwoty 7.732,76 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2015 r. , biorąc pod uwagę koszt naprawy pojazdu wskazany w opinii biegłego sądowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. P. i E. P. (1) są właścicielami pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej. Powód jest pracownikiem Grupa (...) Spółki akcyjnej w P. i ww. samochód wykorzystuje do dojazdów do pracy. Pojazd pozostawia na parkingu przed siedzibą zakładu pracy. Powód regularnie myje nadwozie pojazdu w myjni, wybiera program z woskowaniem.

W dniu 22 kwietnia 2014 r. powód zauważył na powłoce lakierowej nadwozia samochodu trwałe uszkodzenia, które powstały w wyniku osadzenia na pojeździe substancji chemicznych wyemitowanych przez Grupa (...) Spółkę akcyjną w P.. Podmiot ten łączy z pozwanym Towarzystwem (...) Spółką akcyjną w W. umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w pojazdach mechanicznych na skutek emisji pyłów.

Najpóźniej w dniu 29 kwietnia 2014 r. powód zgłosił pozwanemu szkodę w pojeździe.

Pozwany przyznał powodowi kwotę 3.413,04 zł tytułem odszkodowania na podstawie kalkulacji naprawy z dnia 11 maja 2014 r.

dowody:

- pisma pozwanego z dnia 29.04.2014 r. k. 63, 64, 65

- informacja o wysokości szkody w pojeździe k. 67

- kosztorys z dnia 11.05.2014 r. k. 9-10, 68-69

- zdjęcia pojazdu k. 71-84, 88, płyta CD k. 222, płyta CD k. 250

- raport k. 85-87

- dowód rejestracyjny k. 89-91

- potwierdzenie przyjęcia odpowiedzialności za szkodę k. 95-96

- zeznania świadka E. P. k. 124-125

- zeznania powoda k. 125-126

Powód w celu zweryfikowania wysokości należnego mu odszkodowania zwrócił się do rzeczoznawcy J. Z., który w kosztorysie z dnia 10 grudnia 2014 r. określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 6.663,87 zł. Za sporządzenie tego kosztorysu powód zapłacił kwotę 307,50 zł.

Pismem z dnia 16 grudnia 2014 r. powód wezwał pozwanego zapłaty kwoty 3.558,33 zł tytułem dopłaty odszkodowania za szkodę w pojeździe i zwrotu kosztów opinii rzeczoznawcy – w terminie 14 dni od doręczenia wezwania. Wezwanie to powód ponowił w pismach z dnia 5 stycznia 2015 r. i 18 marca 2015 r.

Pozwany w piśmie z dnia 31 marca 2015 r. poinformował powoda, że nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska.

Powód nie naprawił pojazdu po szkodzie ujawnionej 22 kwietnia 2014 r.

Wysokość kosztów naprawy pojazdu w związku z przedmiotową szkodą wynosi 10.868,30 zł. Powód nie przyczynił się do zwiększenia rozmiarów szkody.

dowody:

- kosztorys z dnia 10.12.2014 r. k. 11-13

- faktura k. 14

- wezwanie do zapłaty z dnia 16.12.2014 r. k. 15-16

- wezwanie do zapłaty z dnia 5.01.2015 r. k. 17

- wezwanie do zapłaty z dnia 18.03.2015 r. k. 18-20

- pismo pozwanego z dnia 31.03.2015 r. k. 21

- pełnomocnictwo k. 22

- opinia biegłego k. 144-156

- opinia uzupełniająca biegłego z dnia 22.02.2017 r. k. 193-194

- opinia uzupełniająca biegłego z dnia 14.11.2017 r. k. 232-237

- wyjaśnienia biegłego do opinii k. 218-219, 267-268

- zeznania powoda k. 125-126

W dniu 20 czerwca 2017 r. powód zawarł z E. P. (1) umowę cesji, w której E. P. (1) przelała na powoda swą wierzytelność wobec pozwanego z tytułu odszkodowania za przedmiotową szkodę.

dowody:

- umowa cesji k. 215-220

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie mogło zostać uwzględnione.

Wskazać na wstępie należy, iż zgodnie z art. 822 § 1 k.c., w wyniku zawarcia umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 k.c.). Świadczenie ubezpieczyciela obejmuje zapłatę sumy pieniężnej odpowiadającej wysokości poniesionej przez poszkodowanego szkody (art. 805 § 1 k.c.).

Powód domagał się od pozwanego zapłaty odszkodowania za szkodę wyrządzoną w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...), ujawnioną 22 kwietnia 2014 r. Bezsporne w sprawie było, że szkoda ta została wyrządzona w wyniku emisji substancji chemicznych przez Grupa (...) Spółkę akcyjną w P., związaną z pozwanym umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone w pojazdach mechanicznych w wyniku emisji pyłów . Odpowiedzialność tej Spółki wynikała z przepisu art. 435 k.c., zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Jedyną konieczną przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej osoby prowadzącej na swój rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch siłami przyrody jest okoliczność, że szkoda została wyrządzona przez ruch tego przedsiębiorstwa. Oznacza to, że pomiędzy ruchem przedsiębiorstwa a szkodą musi zachodzić związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.

Niesporne sprawie było, że Grupa (...) Spółka Akcyjna w P. prowadzi przedsiębiorstwo, które posługuje się siłami przyrody w rozumieniu art. 435 § 1 k.c. dla zapewnienia swego ruchu, a także, że w wyniku jej ruchu doszło do szkody w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...). Sprawca szkody przyjął odpowiedzialność za szkodę, o czym świadczy jego pismo z dnia 10 czerwca 2014 r. Odpowiedzialności za nią nie kwestionował pozwany, który wypłacił powodowi kwotę 3.413,04 zł tytułem odszkodowania. Sporny natomiast był zakres uszkodzeń związanych ze szkodą, wysokość odszkodowania, jak i legitymacja procesowa powoda do jego dochodzenia.

Wskazania w tym miejscu wymaga, iż stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zaoferowanych przez strony, a także opinie biegłego sądowego, poparte jego wyjaśnieniami dwukrotnie składanymi na rozprawie oraz zeznania świadka E. P. (1) i powoda. Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, choć kalkulacje kosztów naprawy sporządzone przez pozwanego i J. Z. miały walor jedynie dokumentów prywatnych w rozumieniu art. 245 k.p.c., jak również zeznaniom osób przesłuchanych w sprawie jako znajdującym odzwierciedlenie w dowodach z dokumentów. Również opinie biegłego wraz z wyjaśnieniami jako logiczne, spójne, należycie uzasadnione i znajdujące odzwierciedlenie w pozostałych dowodach oraz zasadach doświadczenia życiowego w ocenie Sądu były w pełni wiarygodne, przy czym zważyć należy, że pozwany ostatecznie, po złożeniu wyjaśnień biegłego na rozprawie w dniu 21 marca 2018 r. nie formułował już żadnych zarzutów względem jego opinii.

Odnosząc się do legitymacji procesowej powoda wskazać należy, że pojazd, który uległ uszkodzeniu stanowił przedmiot wspólności ustawowej małżeńskiej powoda i E. P. (1), a zatem każda z tych osób była władna dochodzić od pozwanego zapłaty całości odszkodowania, albowiem wspólność ta jest bezudziałowa, zaś wierzytelność o zapłatę odszkodowania staje się składnikiem majątku małżeńskiego. Nawet gdyby przyjąć odmiennie, to w umowie z dnia 20 czerwca 2017 r. E. P. (1) scedowała wierzytelność o zapłatę odszkodowania za szkodę ujawnioną 22 kwietnia 2014 r. na powoda (por. art. 509 k.c.).

Co się zaś tyczy wysokości odszkodowania za przedmiotową szkodę wskazać należy, iż godnie z art. 361 § 1 i 2 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. W świetle zaś art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Szkoda majątkowa to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał w wyniku zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem jaki by istniał, gdyby to zdarzenie nie nastąpiło.

W świetle zeznań powoda i opinii biegłego, powód nie dokonał naprawy pojazdu po szkodzie, tym samym miał prawo domagać się zapłaty przez pozwanego kosztów wykonania naprawy koniecznej do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Ustalając zakres szkody Sąd oparł się o opinie biegłego, uwzględniając okoliczność, iż rozmiary uszkodzeń w pojeździe biegły określił zarówno na podstawie oględzin pojazdu, jak i dokumentacji fotograficznej, która dwukrotnie uzupełniana była przez powoda w toku procesu. Wskazać należy, że opinie J. Z. i pozwanego w tym zakresie nie mogły być miarodajne dla czynienia ustaleń faktycznych – miały walor jedynie dokumentów prywatnych. Określając wysokość stawek za roboczogodzinę prac naprawczych również uwzględniono opinię biegłego, albowiem wprawdzie pozwany przedstawił w piśmie z dnia 22 grudnia 2017 r. tabelę ze stawkami różnych warsztatów samochodowych, jednakże nie sposób było stwierdzić z jakiego okresu ona pochodzi i jakiego standardu usprzętowienia są warsztaty objęte tym zestawieniem, a tym samym, że naprawa w nich wykonana gwarantuje w pełni przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Jak wynikało z opinii biegłego sądowego koszt naprawy pojazdu w związku z przedmiotową szkodą wyniósł 10.868,30 zł, z której to kwoty pozwany wypłacił pozwanemu 3.413,04 zł, a zatem do zapłaty pozostaje kwota 7.455,26 zł. Wskazać należy, iż brak było podstaw do uznania, by powód przyczynił się do zwiększenia rozmiarów szkody – w świetle opinii biegłego i jego wyjaśnień złożonych na rozprawie w dniu 21 czerwca 2017 r., których pozwany nie podważył żadnym dowodem przeciwnym – degradacja powłoki lakierowej nastąpiła już w samym momencie oddziaływania na nią substancji chemicznej i ewentualne zabiegi pielęgnacyjne, czy naprawcze po dacie powstania szkody pozostawały bez znaczenia dla jej zakresu.

Pozwany obok kwoty 7.455,26 zł w ocenie Sądu zobowiązany był zwrócić powodowi również kwotę 307,50 zł wydatkowaną na sporządzenie kosztorysu naprawy przez J. Z.. Zważyć bowiem należy, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby powód dysponował wiedzą,
która umożliwiała mu samodzielną ocenę uszkodzeń należącego do niego pojazdu oraz ustalenia kosztów jego naprawy. Konieczność sięgnięcia przez powoda po prywatną wycenę wywołana było zachowaniem pozwanego, który ustalając wysokość odszkodowania dokonał wadliwej jego kalkulacji. Nie sposób wymagać od poszkodowanego, aby rezygnował z podejmowania prób zakończenia sporu przed skierowaniem sprawy do sądu. Sporządzony na jego zlecenie kosztorys umożliwił mu upewnienie się, co do konieczności skierowania sprawy na drogę sądową. W tej sytuacji do wartości szkody, którą winien naprawić zakład ubezpieczeń, należało doliczyć koszt sporządzenia tej wyceny, tj. 307,50zł, albowiem pomiędzy poniesieniem tego wydatku a zdarzeniem szkodowym istnieje normalny związek przyczynowy, wydatek ten był obiektywnie uzasadniony i konieczny (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, LEX nr 106617).

Łącznie zatem powodowi przysługiwało wobec pozwanego roszczenie o zapłatę kwoty 7.762,76 zł, przy czym po rozszerzeniu powództwa powód domagał się zasądzenia jedynie kwoty 7.736,76 zł, w tym 7.429,26 zł kosztów naprawy i 307,50 zł kosztów wyceny, a Sąd będąc związany granicami pozwu nie był władny zasądzić kwoty wyższej, niż żądana.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek ustawowych za opóźnienie oparto o przepis art. 481 § 1 k.c., stosownie do którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stopa odsetek wynikała zaś z art. 481 § 2 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. pozwany zobowiązany był wypłacić powodowi odszkodowanie najpóźniej w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z pism pozwanego z dnia 29 kwietnia 2014 r. otrzymał on najpóźniej w tej dacie zawiadomienie o szkodzie, a zatem w opóźnieniu w zapłacie żądanej pozwem kwoty 7.429,26 zł pozostaje po upływie 30 dni od tej daty. Powód żądał odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 9 kwietnia 2015 r., co mieściło się w powyższych granicach i było w pełni uzasadnione. Jeżeli zaś chodzi o kwotę 307,50 zł, to zgodnie z art. 455 k.c. pozwany winien zaspokoić to roszczenie w terminie wynikającym z wezwania go do zapłaty. Powód wyraził żądanie zapłaty ww. kwoty w pismach z dnia 16 grudnia 2014 r., 5 stycznia 2014 r. i 18 marca 2015 r., wyznaczając pozwanemu termin 14 dni na zadośćuczynienie temu wezwaniu. Brak jest wprawdzie dowodów doręczenia tych pism, jednakże z pisma pozwanego z dnia 31 marca 2015 r., które stanowi odpowiedź na kierowane w tej mierze wezwanie, wynika, że pozwany najpóźniej w tej dacie wezwanie to otrzymał. Z tej przyczyny przyjąć należało, że do 14 kwietnia 2015 r. winien zaspokoić roszczenie powoda o zapłatę kwoty 307,50 zł, a skoro tego nie uczynił, od dnia następnego pozostaje w opóźnieniu w jej zapłacie, co uzasadniało żądanie zasądzenia odsetek od tej kwoty od dnia 15 kwietnia 2015 r. (na skutek omyłki odsetki te zasądzono w wyroku od 17 kwietnia 2015 r.).

W tych okolicznościach orzeczono jak w punkcie I wyroku, a w pozostałym zakresie – w punkcie II wyroku powództwo oddalono.

Zważyć należało, że uiszczona przez powoda zaliczka nie pokryła w pełni kosztów opinii biegłego, dlatego w punkcie IV wyroku nakazano pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie brakującą kwotę 797,66 zł, stosując odpowiednio przepis art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz.1398 z późn. zm.) .

W punkcie IV wyroku rozstrzygnięto o kosztach postępowania w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powód wygrał proces w całości, co za tym idzie pozwany zobowiązany był zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty postępowania, tj. opłatę od pozwu – 178 zł, opłatę od rozszerzonego powództwa – 209 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda w osobie adwokata - 600 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł.