Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

WYROK

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie III Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Irma Lorenc

Protokolant: sekretarz sądowy Anna Gnidzińska

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016 r. S.

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S.

przeciwko D. C.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powódki Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. na rzecz pozwanej D. C. kwotę 617 zł ( sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt III C 1627/15

UZASADNIENIE

wyroku w postępowaniu uproszczonym

Powódka Spółdzielnia Mieszkaniowa (...)w S.w dniu 21 maja 2015 r. wniosła o solidarne zasądzenie od pozwanych D. C.i B. C.kwoty 5.004,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu, a nadto kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 24 sierpnia 2010 r. J. F.uzyskał prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego przy ul. (...). E. (...) w S.. W dniu (...) J. F.zmarł, a pozwana D. C.w dniu 9 lipca 2014 r. dokonała aktualizacji osób zamieszkałych w lokalu, wskazując, iż zamieszkują w nim pozwani. Powódka podała, że pozwani zajmują lokal bez tytułu prawnego, zatem dochodzi od nich zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z niego. Pismem z dnia 1 lipca 2014 r. powódka wezwała J. F.do uregulowania zaległości, w odpowiedzi na nie pozwana wniosła o rozłożenie tej zaległości na raty, na co powódka wyraziła zgodę w piśmie z dnia 13 sierpnia 2014 r. Pomimo tego pozwani – jak wskazała powódka – nie uregulowali zobowiązania. Powódka dochodziła zatem zasądzenia od pozwanych 5.004,56 zł, na którą składają się należności za okres od lutego 2014 r. do sierpnia 2014 r. , należność za październik 2014 r., niedopłata za czerwiec 2013 r. w kwocie 254,96 zł, niedopłata za lipiec 2013 r. – 4,27 zł, niedopłata za październik 2013 r. – 53,68 zł, niedopłata za wrzesień 2014 r. – 69,08 zł, niedopłata za listopad 2014 r. – 43,65 zł, niedopłata za grudzień 2014 r. – 13,16 zł, niedopłata za luty 2015 r . – 73,16 zł oraz odsetki skapitalizowane za okres od 1 czerwca 2013 r. do 23 marca 2015 r. w wysokości 472,09 zł.

Wydany w niniejszej sprawie w dniu 8 czerwca 2015 r. nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uprawomocnił się wobec pozwanego B. C..

Pozwana w sprzeciwie od tego nakazu wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na swą rzecz od powódki kosztów postępowania. Pozwana wskazała, że brak jest podstaw do obciążania jakimikolwiek należnościami pozwanego, który nie zamieszkiwał w lokalu przy ul. (...). E. (...), jak również żądania od niej zapłaty należności za bezumowne korzystanie z lokalu, ponieważ od dnia 21 marca 2014 r. jest ona jego jedynym właścicielem, albowiem na podstawie testamentu notarialnego nabyła spadek po J. F.. Pozwana wskazała także, że regulowała systematycznie zadłużenie wobec powódki, kwestionując wysokość objętego pozwem żądania zarówno co do należności głównej jak i odsetek. Pozwana zaprzeczyła temu, by była zobowiązana do zapłaty na rzecz powódki kwot wskazanych w pozwie, podnosząc zarzut niewykazania w jakiej wysokości, tytułem czego, na jakiej podstawie, w jakim okresie i w jakim terminie pozwana zobowiązana była regulować płatności na rzecz powódki.

W odpowiedzi na sprzeciw, zawartej w piśmie procesowym z dnia 30 grudnia 2015 r., powódka uznała za bezzasadny zarzut uregulowania zobowiązań przez pozwaną i niewykazania wysokości roszczenia, odwołując się do złożonych do akt kartoteki konta, analizy odsetek, informacji o wysokości opłat. Podniosła także, że w piśmie z dnia 9 lipca 2014 r. pozwana uznała swój obowiązek uiszczania opłat za lokal i wystąpiła o rozłożenie na raty zadłużenia. Powódka przytoczyła treść art. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych, do których odwołują się postanowienia jej statutu, wskazując, że zobowiązanie J. F., który był członkiem spółdzielni, do uiszczania opłat za lokal wynikało z art. 4 ust. 2 ustawy. Na tej samej podstawie odpowiadają zaś jego spadkobiercy jako właściciele mieszkania. Powódka wskazała, że jeżeli pozwana jest spadkobiercą właściciela mieszkania, to za opłaty od czerwca 2013 r. do marca 2014 r. odpowiada jako spadkobierca, a od kwietnia 2014 r. do lutego 2015 r. jako właścicielka nie będąca członkiem spółdzielni na podstawie art. 4 ust. 4 ustawy. Z kolei, jeżeli pozwana nie jest właścicielem mieszkania, to odpowiada za opłaty dochodzone pozwem w oparciu o art. 4 ust. 6 tej ustawy.

Na rozprawie pełnomocnik powódki podtrzymał żądania pozwu. Natomiast pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa, podtrzymując zarzut niewykazania przez powódkę wysokości roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. F.w dniu 24 sierpnia 2010 r. nabył prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego przy ul. (...). E. (...)w S., ustanowione na jego rzecz przez powódkę Spółdzielnię Mieszkaniową (...)w S.. Natomiast w dniu 23 stycznia 2014 r. sporządził testament notarialny, w którym do całości spadku po nim powołał pozwaną D. C..

J. F.zmarł w dniu (...)

Pozwana w dniu 9 lipca 2014 r. złożyła powódce oświadczenie, iż w lokalu przy ul. (...). E. (...)w S.zamieszkuje wraz z B. C., przy czym pozwana zamieszkiwała w tym lokalu jeszcze przed śmiercią jego właściciela.

Okoliczności niesporne, a nadto dowody:

- deklaracja k. 90

- pismo z dnia 8.05.2009 r. k. 91

- umowa z dnia 24.08.2010 r. k. 6-8

- oświadczenie z dnia 9.07.2014 r. k. 9

- testament k. 40

- odpis skrócony aktu zgonu k. 41

W dniu 1 lipca 2014 r. powódka sporządziła, adresowane do J. F. wezwanie do zapłaty łącznie 3.171,47 zł tytułem zaległości za ww. lokal mieszkalny wg stanu na dzień 30 czerwca 2014 r., w tym 3.030,40 zł należności głównej i 136,87 zł odsetek.

W dniu 9 lipca 2014 r. pozwana poinformowała powódkę, że w związku ze śmiercią J. F. jako jego spadkobierca złożyła wniosek o stwierdzenie nabycia spadku po jego osobie. Jednocześnie zwróciła się do powódki o rozłożenie na raty czynszu ciążącego na lokalu, przy uwzględnieniu jej sytuacji materialnej. W piśmie z dnia 13 sierpnia 2014 r. powódka powiadomiła pozwaną , że wyraża zgodę na spłatę zadłużenia wynoszącego na dzień 31 lipca 2014 r. wraz z odsetkami 3.618,14 zł na 12 rat, poczynając od sierpnia 2014 r.

Pismem z dnia 19 listopada 2014 r., doręczonym 24 listopada 2014 r., powódka wezwała pozwaną do zapłaty łącznie 4.863,83 zł tytułem zaległości za ww. lokal mieszkalny wg stanu na dzień 18 listopada 2014 r., w tym 4.527,96 zł należności głównej i 329,77 zł odsetek.

W dniu 14 listopada 2014 r. pozwana wpłaciła na poczet czynszu 450 zł, w dniu 11 grudnia 2014 r. – 460 zł, w dniu 12 stycznia 2015 r. - 450 zł, w dniu 11 lutego 2015 r. 400 zł.

Dowody:

- wezwanie do zapłaty z dnia 1.07.2014 r. k. 10

- pismo pozwanej z dnia 9.07.2014 r. k. 42-43

- pismo z dnia 13.08.2014 r. k. 20

- wezwanie do zapłaty z dnia 19.11.2014 r. k. 13

- potwierdzenie odbioru k. 19

Według kartoteki konta prowadzonego dla lokalu przy ul. (...). E. (...)w S.na dzień 28 lutego 2015 r. zadłużenie w opłatach za lokal wynosiło 4.531,57 zł, a odsetki ustawowe za opóźnienie od tych opłat skapitalizowane za okres od 1 czerwca 2013 r. do 23 marca 2015 r. ujęte w „Analizie odsetek” – 472,99 zł.

Dowody:

- kartoteki konta k. 11, 14, 17, 21-22

- analizy odsetek k. 12, 15, 18, 23, 24

Postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po J. F. toczy się pod sygn. akt II Ns 3976/14.

Okoliczność bezsporna

U powódki obowiązuje statut zarejestrowany w dniu 20 sierpnia 2012 r. Zgodnie z § 69 ust. 3 statutu, członkowie spółdzielni, będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu. Stosownie do § 69 ust. 5 statutu właściciele lokali nie będący członkami spółdzielni, są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych. Są oni również zobowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu. Obowiązki te wykonują poprzez uiszczanie opłat na takich samych zasadach jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem § 75.

W świetle § 70 ust. 1 statutu opłaty za zużyte ciepło, wodę i gaz rozliczane są na podstawie wskazań

urządzeń pomiarowych i podzielników kosztów energii cieplnej w lokalach, w których są zamontowane. Zgodnie z ust. 3 tego paragrafu, wysokość opłat, o których mowa w § 69 jest ustalana dla poszczególnych nieruchomości na podstawie kalkulacji sporządzonej w oparciu o koszty gospodarki zasobami poniesione w poprzednim roku oraz koszty planowane na rok bieżący. Stosownie do § 70 ust. 4 statutu jednostkę rozliczeniową kosztów stanowi jeden metr kwadratowy powierzchni użytkowej, osoba, wskazania urządzeń pomiarowych lub lokal. Wysokość opłat zależnych od spółdzielni i niezależnych od spółdzielni dla lokali mieszkalnych uchwala zarząd spółdzielni (§ 70 ust. 6 i 8 statutu).

Zgodnie z § 72 ust. 1 statutu wysokość opłat, o których mowa w § 69 jest ustalana na podstawie :

1.  regulaminu rozliczania kosztów gospodarki zasobami spółdzielni,

2.  regulaminu rozliczania kosztów gospodarki cieplnej i wody,

uchwalanych przez radę nadzorczą powódki (por. § 39 ust. 1 pkt 28, 30).

Opłaty winny być uiszczane co miesiąc z góry do 15. dnia danego miesiąca (§ 74 ust. 1 statutu), zaś zmiana wysokości opłat niezależnych od spółdzielni może nastąpić po uchwaleniu lub ustaleniu nowych cen opłat lub stawek (§ 74 ust. 3 statutu). O zmianie wysokości opłat zależnych od spółdzielni, powódka zobowiązana jest informować osoby zobowiązane do ich uiszczania co najmniej na trzy miesiące na przód na koniec miesiąca kalendarzowego, a opłat niezależnych od spółdzielni – co najmniej na 14 dni przed upływem terminu do wnoszenia opłat, nie później niż ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego termin.

Dowód:

- wyciąg ze statutu k. 92-105

Działająca na zlecenie powódki (...) Spółka z o.o. w W. dokonała rozliczenia kosztów ogrzewania lokalu :

- w okresie rozliczeniowym 1 października 2012 r. – 30 września 2013 r. wskazując niedopłatę w kwocie 301,92 zł,

- w okresie rozliczeniowym 1 października 2013 r. – 30 września 2014 r., wskazując na nadpłatę w kwocie 8,62 zł.

Powódka dokonała rozliczenia kosztów zimnej i ciepłej wody dla lokalu :

- za okres od 31 marca 2013 r. do 30 czerwca 2013 r. wskazując na niedopłatę w kwocie 3,73 zł,

- za okres od 30 czerwca 2013 r. do 30 września 2013 r. wskazując na nadpłatę w wysokości 44,36 zł

- za okres od 30 września 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. wskazując na nadpłatę w wysokości 18,62 zł,

- za okres od 31 grudnia 2013 r. do 31 marca 2014 r. wskazując na niedopłatę w kwocie 56,74 zł,

- za okres od 31 marca 2014 r. do 30 czerwca 2014 r. wskazując na nadpłatę w wysokości 19,97 zł,

- za okres od 30 czerwca 2014 r. do 30 września 2014 r. wskazując na niedopłatę w wysokości 24,57 zł

- za okres od 30 września 2014 r. do 31 grudnia 2014 r. wskazując na nadpłatę w kwocie 97,25 zł

Dowody:

- rozliczenia kosztów ogrzewania k. 106, 107

- rozliczenia wody k. 108,109, 110, 111, 112, 113, 114

Wg informacji sporządzonej przez powódkę opłaty za lokal przy ul. (...). E. (...) w S.wynosiły od czerwca 2013 r. – 453,76 zł, od lipca 2013 r. – 474,27 zł, od października 2013 r. – 473,77 zł, od lutego 2014 r. – 455,06 zł, maja 2014 r. - 455,47 zł, od sierpnia 2014 r. – 469,08 zł, od grudnia 2014 r. - 473,16 zł, przy czym te ostatnie skalkulowane były dla dwóch osób.

Dowody:

- informacje o wysokości opłat k. 115, 116, 117, 118, 119

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Jak wynikało z treści pozwu, skorygowanego w odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty, powódka domagała się w zasądzenia od pozwanych kwoty 5.004,56 zł, na którą składać się miały opłaty za lokal przy ul. (...). E. (...) w S.za okres od lutego 2014 r. do sierpnia 2014 r. , należność za październik 2014 r., niedopłata za czerwiec 2013 r. w kwocie 254,96 zł, niedopłata za lipiec 2013 r. – 4,27 zł, niedopłata za październik 2013 r. – 53,68 zł, niedopłata za wrzesień 2014 r. – 69,08 zł, niedopłata za listopad 2014 r. – 43,65 zł, niedopłata za grudzień 2014 r. – 13,16 zł, niedopłata za luty 2015 r . – 73,16 zł oraz odsetki skapitalizowane za okres od 1 czerwca 2013 r. do 23 marca 2015 r. w wysokości 472,09 zł.

W świetle kartoteki konta lokalu sporządzonej na dzień 9 marca 2015 r. ówczesne zadłużenie w opłatach za lokal wynosić miało 4.531,57 zł, zaś w świetle analizy odsetek sporządzonej 9 marca 2015 r. skapitalizowane odsetki ustawowe za opóźnienie w zapłacie opłat za okres od 1 czerwca 2013 r. do 28 lutego 2015 r. stanowiły 450,15 zł, natomiast wg analizy odsetek na dzień 23 marca 2015 r. za okres od 1 marca 2015 r. do 23 marca 2015 r. - 22,84 zł, łącznie 472,99 zł, a nie jak wskazała powódka 472,09 zł.

W przedmiotowej sprawie na dzień zamknięcia rozprawy nie sposób było skonkretyzować przepisu, w oparciu o który kształtowała się odpowiedzialność pozwanej za dochodzone pozwem należności. Nie zostało bowiem wówczas prawomocnie zakończone postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nabycia spadku po J. F., któremu do chwili śmierci, tj. (...) przysługiwało prawo odrębnej własności lokalu, znajdującego się w zasobach powodowej Spółdzielni. Przy założeniu, iż pozwana jest spadkobiercą J. F., za zobowiązania związane z lokalem powstałe do dnia jego śmierci odpowiadałaby jako jego spadkobierca, na którego przechodzą one z mocy art. 922 § 1 k.c., zaś ich podstawę stanowiłby przepis art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych. Zgodnie z tymże przepisem członkowie spółdzielni będący właścicielami lokali są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie z postanowieniami statutu.

Przyjmując, że pozwana spadkobiercą właściciela lokalu nie jest, a zamieszkiwała wraz z nim w okresie spornym w przedmiotowym lokalu, jej odpowiedzialność kształtowałaby się na podstawie art. 4 ust. 6 tej ustawy, w myśl którego za opłaty, o których mowa w ust. 1-2 i 4, odpowiadają solidarnie z członkami spółdzielni, właścicielami lokali niebędącymi członkami spółdzielni lub osobami niebędącymi członkami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze własnościowe prawa do lokali, osoby pełnoletnie stale z nimi zamieszkujące w lokalu, z wyjątkiem pełnoletnich zstępnych pozostających na ich utrzymaniu, a także osoby faktycznie korzystające z lokalu.

Z kolei w odniesieniu do należności przypadających za okres od 21 marca 2014 r. pozwana – przy założeniu, że jest spadkobiercą J. F. - odpowiadałaby na podstawie art. 4 ust. 4 cyt. ustawy, w świetle którego właściciele lokali niebędący członkami spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych. Są oni również obowiązani uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu. Obowiązki te wykonują przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach, jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5. Natomiast jeżeli pozwana spadkobiercą nie jest, co do ww. należności jej odpowiedzialność opierałaby się o przepis art. 4 ust. 6 ustawy jako osoby faktycznie korzystającej z lokalu, której to okoliczności pozwana nie kwestionowała.

Z porównania ust. 2 i 4 art. 4 ww. ustawy wynika, że właściciele lokali, którzy nie są członkami spółdzielni mają obowiązek uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego korzystania przez osoby zamieszkujące w określonych budynkach lub osiedlu, a nie jak członkowie spółdzielni – wszystkich nieruchomości stanowiących mienie spółdzielni. W pozostałym zakresie ich obowiązki, a tym samym obowiązki osób faktycznie korzystających z lokalu, kształtują się podobnie.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z obowiązującą w procesie cywilnym zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.), to na powódce spoczywał obowiązek wykazania roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości, zaś obowiązek dowodowy pozwanych obejmował fakty tamujące lub niweczące roszczenie powódki. Przy tym podkreślić trzeba, że obowiązek dowodzenia po stronie pozwanej aktualizował się dopiero w przypadku udowodnienia jej odpowiedzialności przez powódkę. Dlatego też powinnością sądu było w pierwszej kolejności ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne uzasadniające zgłoszone żądanie (a mianowicie czy podjęła niezbędną inicjatywę dowodową), a dopiero w razie pozytywnego przyjęcia w tym zakresie, rozstrzygnięcie o zarzutach strony przeciwnej. Brak przedstawienia przez powódkę dowodów na okoliczność istnienia roszczenia i jego wysokości powoduje bowiem, że ewentualnie podjęta przez stronę pozwaną inicjatywa dowodowa staje się zbędna i nie ma potrzeby prowadzenia postępowania dowodowego na okoliczności mające podważyć zasadność roszczenia.

Należy zaakcentować, iż zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zasadą jest zatem, że sąd dokonuje ustaleń na podstawie materiału zaoferowanego przez strony. Zasada prowadzenia postępowania dowodowego w ramach wniosków stron winna w szczególności znaleźć zastosowanie w przypadku, gdy – tak jak w rozpoznawanej sprawie - obie strony są reprezentowane przez zawodowych pełnomocników.

Podkreślenia również wymaga, że zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenia, a zatem przede wszystkim te, które decydują o powstaniu danego roszczenia tak co do zasady, jak i wysokości. Sąd pomija wnioski dowodowe, które nie zmierzają do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia, jak również takie, które - z uwagi na rodzaj zgłoszonego dowodu – nie dają możliwości ustalenia na jego podstawie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia.

Wbrew przywołanym regułom powódka nie naprowadziła dowodów pozwalających na ustalenie, że opłaty należne z tytułu korzystania z przedmiotowego lokalu w okresie objętym sporem kształtują się w wysokości wskazanej w dokumentach sporządzonych przez powódkę, bądź na zlecenie powódki przez spółkę (...), dołączonych do pozwu i odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty. Brak jest podstaw do tego, aby dokumentom tym przyznać wartość dowodową zgodną z wolą powódki, bowiem uwzględniając zakres okoliczności kwestionowanych przez pozwaną, dla wykazania wysokości należności ją obciążających nieodzowne było przedstawienie przez powódkę takiego materiału dowodowego, w tym takich dokumentów, które nie tylko obrazują sposób ich wyliczenia, lecz przede wszystkim potwierdzają okoliczności stanowiące podstawę określenia opłat w danej wysokości i prawidłowość ich przyjęcia.

Pozwana w sprzeciwie od wydanego w tej sprawie nakazu zapłaty, a następnie na rozprawie wyartykułowała konkretne, jednoznaczne zarzuty przeciwko żądaniom pozwu, zarzucając wprost powódce, że nie przedstawiła dowodów na okoliczność wysokości roszczenia. Jeżeli powódka nie powołała tych dowodów w pozwie, bowiem nie znała wówczas stanowiska pozwanej, to winna uczynić to najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw, ewentualnie na rozprawie, czego jednak nie uczyniła na żadnym etapie postępowania. Wskazać należy, że przedstawione przez powódkę kartoteki konta lokalu świadczyły wyłącznie o tym jakich naliczeń powódka dokonywała po stronie „winien” i „ma”, a w konsekwencji jakie saldo należności ustaliła, zaś analizy odsetek potwierdzały sposób naliczenia odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie tak ustalonych należności. Przedstawione informacje o zmianie wysokości opłat wyrażały jedynie twierdzenia powódki co do wysokości opłat w danym okresie. Tymczasem jak wynika z § 70 ust. 3 statutu powódki, wysokość opłat za lokale, o których mowa w § 69 statutu, jest ustalana dla poszczególnych nieruchomości na podstawie kalkulacji sporządzonej w oparciu o koszty gospodarki zasobami poniesione w poprzednim roku oraz koszty planowane na rok bieżący, zaś wysokość opłat zależnych od spółdzielni i niezależnych od spółdzielni dla lokali mieszkalnych uchwala zarząd spółdzielni (§ 70 ust. 6 i 8 statutu). W świetle § 72 ust. 1 statutu wysokość ww. opłat jest ustalana na podstawie regulaminu rozliczania kosztów gospodarki zasobami spółdzielni oraz regulaminu rozliczania kosztów gospodarki cieplnej i wody. Żadnego z tych dokumentów, w szczególności uchwał zarządu spółdzielni określających wysokość opłat zależnych i niezależnych od niej, powódka nie przedłożyła. Nie złożyła ona również regulaminów, które stanowią podstawę ich ustalenia. To te właśnie dokumenty stanowiłyby punkt wyjścia do rozważań o prawidłowości ustalenia opłat ujętych w informacjach załączonych do odpowiedzi na sprzeciw, czy kartotekach konta lokalu. Wskazać również należy, iż opłaty winny być uiszczane co miesiąc z góry do 15. dnia danego miesiąca (§ 74 ust. 1 statutu), przy czym zmiana wysokości opłat niezależnych od spółdzielni może nastąpić po uchwaleniu lub ustaleniu nowych cen opłat lub stawek (§ 74 ust. 3 statutu). Żadnych dokumentów, w których określono by wysokość cen tych należności powódka również nie przedstawiła.

Odnotowania także wymaga, że w świetle § 70 ust. 1 statutu opłaty za zużyte ciepło, wodę i gaz

rozliczane są na podstawie wskazań urządzeń pomiarowych i podzielników kosztów energii cieplnej w lokalach, w których są zamontowane. Powódka wprawdzie przedstawiła rozliczenia kosztów C.O. oraz wody, jednak – pomimo jasnych zarzutów pozwanej – nie złożyła żadnych dokumentów, które obrazowałby wskazania podzielników kosztów energii cieplnej bądź wodomierzy, stanowiące podstawę tych rozliczeń.

Wobec opisanych wyżej zaniechań po stronie powódki brak było w aktach sprawy materiału dowodowego, w oparciu o który biegły sądowy mógłby sporządzić opinię zgodnie z tezą dowodową nakreśloną przez pełnomocnika powódki na rozprawie, przy czym zauważyć należy, iż pełnomocnik powódki jednoznacznie wskazał, że wnosi o sporządzenie opinii w oparciu jedynie o dokumenty znajdujące się w aktach. Z tych względów Sąd wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego oddalił. Rzeczą bowiem ani Sądu, ani biegłego nie było wyręczanie powódki z obowiązku dowodzenia okoliczności potwierdzających wysokość jej żądania.

Sąd nie uwzględnił również wniosków dowodowych stron odnoszących się do osobowych źródeł dowodowych, ponieważ wobec niewykazania przez powódkę powyższych okoliczności, bezprzedmiotowe było ustalenie w jakim okresie w lokalu zamieszkiwał z pozwaną B. C.. Miało to bowiem jedynie wpływ na stwierdzenie czy powódka prawidłowo kalkulowała opłaty za lokal dla dwóch osób od grudnia 2014 r. , co przy braku wykazania pozostałych okoliczności decydujących o wysokości roszczenia powódki było nieistotne dla rozstrzygnięcia.

Dowody z dokumentów prywatnych złożone przez strony Sąd ocenił jedynie jako potwierdzenie tego, że osoby, które je podpisały złożyły zawarte w nich oświadczenia. Okazały się one nieprzydatne dla rozstrzygnięcia czy dochodzona pozwem wierzytelność istnieje w określonej przez powódkę wysokości.

Bierna postawa powódki i niewłaściwie ukierunkowana przez nią inicjatywa dowodowa skutkowała tym, że nie wykazała ona podstawowych okoliczności warunkujących ustalenie, iż przysługuje jej wobec pozwanej dochodzone pozwem roszczenie.

Wprawdzie powódka podnosiła, że pozwana w piśmie z dnia 9 lipca 2014 r. uznała dług, jednakże zważyć należy, iż z treści pisma pozwanej nie wynika których konkretnie należności oświadczenie pozwanej zawarte w tym piśmie dotyczy, w szczególności brak jest podstaw do uznania, by obejmowało ono wszystkie należności objęte pozwem w przedmiotowej sprawie, zwłaszcza, że część z nich powstała po tej dacie. Pismo to nie stanowiło reakcji pozwanej na jakiekolwiek wezwanie skierowane do jej osoby, które zindywidualizowałoby roszczenie powódki – powódka takowe sporządziła dopiero w dniu 19 listopada 2014 r., a wcześniejsze wezwanie – z dnia 1 lipca 2014 r. kierowała do nieżyjącego już J. F., nie do pozwanej. Pozwana nie realizowała również propozycji powódki spłaty zobowiązania w ratach, wyrażonej w piśmie z dnia 13 sierpnia 2014 r., co mogłoby ewentualnie świadczyć o uznaniu roszczenia wskazanego w tymże piśmie. Pozwana wprawdzie w dniu 14 listopada 2014 r. wpłaciła na poczet czynszu 450 zł, w dniu 11 grudnia 2014 r. – 460 zł, w dniu 12 stycznia 2015 r. - 450 zł, a w dniu 11 lutego 2015 r. 400 zł, jednakże nie oznacza to, że tym samym uznała w całości roszczenie dochodzone niniejszym pozwem.

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w punkcie I sentencji.

Zgodnie z przepisem art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. , powódka, która przegrała proces, zobligowana była zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty postępowania, a mianowicie – wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w kwocie 600 zł oraz wydatek na pokrycie opłaty skarbowej od udzielonego przez nią pełnomocnictwa procesowego –17 zł. O powyższym rozstrzygnięto w punkcie II sentencji.